Tajemnica ( OnTae )

         

          

Tytuł: Tajemnica

Pairing: OnTae

Gatunek: angst

Rating: +12

          

          Cichy szloch przebił się przez ciężką zasłonę nocy. Nie musiał się zastanawiać, by wiedzieć, czyje łzy moczą teraz pościel. Taemin już od kilku dni był nieswój. Uśmiech zawsze goszczący na jego pełnych ustach zgasł, chłopak chodził jak struty, unikając go jak ognia. Często widział, jak płacze w ramionach Key lub Minho. Tylko on wiedział, jak bardzo bolało go jego zachowanie.

          Ostrożnie uchylił drzwi pokoju chłopaka. Tae leżał na łóżku z głową zakrytą wielką, białą poduchą. Szlochał. Onew ostrożnie usiadł obok, nie bardzo wiedząc, co ma teraz zrobić.

          - Taemin?

        - Hyung? - chłopak poderwał się gwałtownie, z przerażeniem patrząc na Onew. - C-co ty tu robisz?!

         - Dlaczego płaczesz? - odpowiedział pytaniem na pytanie czując, jak bardzo drży mu głos.

          - Ja... to ze zmęczenia, po prostu mieliśmy dzisiaj ciężki trening...

          - Dlaczego kłamiesz? Taeminnie, przecież byliśmy przyjaciółmi. Coś się zmieniło?

         - Wszystko, hyung. - chłopak spuścił głowę, a orzechowa grzywka przesłoniła mu oczy. - Zostaw mnie samego.

          Chciał coś powiedzieć, dowiedzieć się dlaczego. W sercu poczuł bolesną pustkę. Milczał. Nigdy nie był zbyt silny.

***

          

          Następnego dnia nie usłyszał szlochu. Zamiast niego do jego uszu dobiegło ciche pukanie. 

 

        Taemin stanął w progu jego pokoju. Wyglądał jak duch z mocno podkrążonymi oczami i włosami przyklapniętymi od leżenia. Nieśmiało podniósł na niego wzrok, a potem wybuchł płaczem. Jego drobne ciało skuliło się w sobie.  

          Onew podbiegł do niego, czując, jak jego serce gwałtownie przyśpiesza i otulił go ramionami. Chłopak wtulił się w niego mocno, mocząc łzami jego koszulkę. Poczekał, aż się uspokoi, a jego ciało przestanie drżeć. Wziął go na ręce i położył na swoim łóżku.

         - Kiedy byłem młodszy, siadaliśmy z bratem na jego łóżku i zwierzaliśmy się sobie ze swoich problemów. Wszyscy spali, ja mówiłem, a on mnie słuchał. Wielką dłonią mierzwił moje włosy i pocieszał. Jego ramiona były silne i bezpieczne. Brakuje mi tego... - dwie przezroczyste łzy spłynęły po różowym policzku Taemina. Onew wytarł je delikatnie i przygarnął go do siebie, czując, jak ciepło jego ciała miesza się z ciepłem maknae.

          - Masz mnie. Będę słuchał cię całą noc, jeśli tylko powiesz mi, co cię trapi.

          - Wiem, hyung. Ale tego nie mogę ci powiedzieć.

 

***                            

          

          Zimny wiatr owiewał jego ciało. Spadł deszcz, lecz on zdawał się go nie zauważać. Dwa słowa wyświetlone na ekranie jego telefonu zdawały się palić go od środka: Kocham Cię, Taemin. 

      Dlaczego był taki głupi? Dlaczego wcześniej nie zauważył? Był kiepskim przyjacielem..? 

          Nie płakał. Jego łzy wyschły wraz z ostatnim oddechem Taemina. Lee nie był dobrym kierowcą. Ostrożnie nachylił się nad jego białym ciałem i złożył na jego ustach delikatny pocałunek. Ich pierwszy, a zarazem ostatni.

            - Ja też cię kocham, Taeminnie. Kocham cię, słyszysz?!

          Odpowiedział mu głuchy szum wiatru.