Nie zasługuje na twoja miłosc (JongKey)

Z racji tego, że przyszły tydzień będzie okropny, straszny i co tam jeszcze, i nie wiem, czy będę miała czas na bloga, wstawiam dzisiaj rocznicowy oneshot z pairingiem, którego u mnie najmniej i który najtrudniej mi się pisze. Specjalnie dla Was, bo wiem, że wielu czeka na JongKey^^

Pomysł na opowiadanie z tym motywem podsunęłam kiedyś Gomili Giza, która opisała go w tym ficku. Mam nadzieję, że nie obrazisz się, że sama do niego sięgnęłam;)

8 czerwca blog oficjalnie skończy rok:D Chciałabym podziękować wszystkim stałym czytelnikom, tym którzy komentują i tym, którzy nie. Wasza opinia jest dla mnie bardzo ważna i cieszę się, że nie muszę zawieszać bloga z powodu niedoboru komentarzy, ani żebrać o nie pod postem. Dla mnie nie jest ważna ilość, a jakość, więc nawet kilka, a z sercem mi wystarczy <3 Kiedy czytam swoje pierwsze ficki, widzę, jak zmienił się styl mojego pisania i widzę, że sama dojrzewam razem z tym blogiem. Może kiedyś przyjdzie pora żeby napisać coś w całości swojego, jak kiedyś, ale nie martwcie się, to pewnie jeszcze długo nie nastąpi. Mimo tego, że mam lat ile mam wciąż jest we mnie dużo z dziecka i kocham SHINee oraz te porąbane opowiadanka całym moim zboczonym serduchem :D Mam nadzieję, że zostaniecie ze mną przez następny rok, a i mnie wena nie zostawi^^

----------------------------------------

Tytuł: Nie zasługuję na twoją miłość

Paring: JongKey

Gatunek: angst

Rating: bez ograniczeń

Pierwszym, co poczuł, gdy się obudził, był ból. Nieznośny ból twarzy, nasilający się przy jakimkolwiek ruchu. Z wahaniem wyciągnął rękę, chcąc dotknąć tamto miejsce, lecz całą jego głowę pokrywał biały bandaż. W sercu pojawiło się dziwne uczucie strachu, myśl, że coś jest nie tak, jak powinno, lecz nie miał możliwości zadania pytania co?.

Głowa pulsowała, a jasność w szpitalnym pokoju raziła go. Spróbował przypomnieć sobie, co się stało, lecz jego wyobraźnię zasnuwała ciemność. Bał się. Uczucie niepokoju wróciło ze zdwojoną siłą, gdy uświadomił sobie, że nic nie pamięta.

Drzwi skrzypnęły lekko i do sali wszedł mężczyzna w białym fartuchu. Kibum poderwał się do siadu. Chciał usłyszeć odpowiedź na swoje pytanie, lecz lekarz popchnął go
z powrotem na leżankę, uspokajając ruchem ręki.

- Proszę się nie ruszać. Zaraz zdejmiemy panu opatrunek. – powiedział beznamiętnym głosem. Po chwili obok niego pojawiła się pielęgniarka, nachylając się nad chłopakiem
i powoli odwiązując bandaż.

Czuł, że coś jest nie tak. Było zbyt cicho, a oni zbyt poważni. Na pościeli z każdą chwilą pojawiało się coraz więcej białego materiału, a on poczuł, jak głowę owiewa mu zimne powietrze.  Kiedy opatrunek został całkowicie odwiązany, niemal natychmiast przyłożył dłonie do twarzy, chcąc upewnić się, że niepotrzebnie się bał. Zesztywniał. Po ciele przeszedł mu dreszcz, a dłonie zdrętwiały. Otworzył usta, chcąc coś powiedzieć, lecz ból ponownie przeszył jego twarz.

- Musieliśmy usunąć wszystkie kawałki szkła wbite w skórę twarzy.  Za tydzień zdejmiemy szwy.

Raz jeszcze dotknął swojej skóry. Zawsze nieskazitelna, gładka cera teraz poprzecinana była licznymi bruzdami aż od prawego oka, poprzez nos i wąskie usta. Włosy o które zawsze dbał, które były jego wizerunkiem, zniknęły. Był ogolony niemalże na zero.

Poczuł, jak do gardła podchodzi mu wielka gula, sprawiająca, że nie jest w stanie przełknąć śliny. Oczy zwilgotniały, a on sam miał wrażenie, że zapada się w jakąś wielką, czarną pustkę. Musiał złapać się kołdry, tak bardzo drżały mu dłonie. Zwrócił się w stronę lekarza i wychrypiał cicho:

- Lusterko.

Pielęgniarka popatrzyła na niego zmartwiona, podając mu przedmiot. Key przymknął oczy, wciąż mając nadzieję, że może to tylko zły sen, może to wcale nie jest prawda. Uniósł rękę. Otworzył oczy. Lusterko upadło na posadzkę, a szkło rozbiło się na malutkie kawałeczki. Krzyknął głośno, szarpiąc się za nieistniejące włosy, ignorując ból twarzy
i małą strużkę krwi spływającą z rozciętej blizny na wardze.

***

- Bummie. – zmartwiony głos i ręka ciągnąca za kołdrę, którą się zakrył.

Zacisnął dłonie mocniej na materiale i skulił się jeszcze bardziej, chcąc zniknąć.

- Bummie, proszę.  Chcę cię zobaczyć. Proszę, pozwól mi. -  łamiący się głos Jonghyuna. 

Key poczuł, jak chłopak usiadł na łóżku, gładząc delikatnie jego ciało przez materiał.

Nie umiał. Minął tydzień, a on nie odezwał się do niego ani słowem. Bał się, że jeżeli powie cokolwiek, jego bariera pęknie i pozwoli Jongowi, aby odkrył kołdrę. Nie chciał go stracić. Został mu tylko on.

W mediach wrzało od plotek. Jego twarz była na pierwszych stronach największych brukowców. Diva Key oszpecony! SM decyduje się zwolnić piosenkarza. Key wciąż leży
w szpitalu. Co będzie z karierą członka jednego z najbardziej popularnych boysbandów?

Stracił wszystko. Stracił zespół, który kochał całym sercem . Stracił marzenia, o które tak walczył. Stracił siebie. Już nie był Almighty Key, nie był Divą. Pozostał jedynie Kim Kibum, cichy chłopak sprzed debiutu pozbawiony twarzy, pozbawiony złudzeń i nadziei.

Nie mógł stracić Jonghyuna.

Poczuł, jak materiał powoli zsuwa się z jego ciała, a ręce Jonga wkradają się na jego ciało.

- Zostaw mnie! – krzyknął, zabierając kołdrę i owijając się nią, niczym w kokon.

- Bummie, proszę. – Jonghyun płakał. Słyszał to w jego głosie, lecz głos jego rozsądku był jeszcze głośniejszy.

Kolejny nieśmiały dotyk. Znów się odsunął.

Cisza.

Pięć minut później w pokoju usłyszał kroki kilku osób.

- Kibum, zdejmij kołdrę. – powiedział jakiś mężczyzna, po czym pociągnął za materiał. Kiedy chłopak go odepchnął, nie poddał się.

- Zostaw mnie! Zostaw! – wrzask. Szarpał się otulony białym, przepoconym materiałem. Wił się, kopał, bił ciekawskie, niemiłe dłonie. Słyszał, jak Jonghyun próbuje go uspokoić, lecz on tak bardzo się bał. Zaczął krzyczeć, jeszcze i jeszcze aż w końcu poczuł błogi spokój. Zasnął.

***

Minął miesiąc, a on nie odezwał się do niego ani słowem.  Przestał odzywać się do kogokolwiek.

***

- Bummie, lekarze mówią, że przeniosą cię do szpitala psychiatrycznego. Myślą, że jesteś nienormalny, ale przecież tak nie jest! Bummie, proszę, powiedz coś, tylko jedno słowo, a zostaniesz tutaj, ze mną. Nie pozwolę, żeby cię tam zabrali.

Słowa dochodziły do niego jakby w opóźnionym tempie.  Oczy bolały od płaczu. Było mu już wszystko jedno. Mogą go zamknąć, przynajmniej tam nikt nie będzie musiał go oglądać. Przecież Jonghyun nie będzie go chciał, kiedy zobaczy, jak wygląda. On sam nie mógł na siebie patrzeć. 

Któregoś dnia, gdy był w szpitalnej toalecie, nie mogąc znieść swojego odbicia w lustrze, zrzucił je z małego haczyka, patrząc, jak małe kawałeczki szkła pokrywają podłogę. Miał wrażenie, że widzi się nawet w tych kawałeczkach. Nie mógł tego znieść. Podszedł do okna i przerzucił nogi przez parapet. Gdzieś z oddali słychać było piosenkę SHINee jak na złość puszczaną przez jakiś nastolatków. Krzyczał, żeby przestali. Zakrył uszy, nie chcąc słyszeć znienawidzonej melodii. I wypadł.

Znaleźli go na chodniku przed szpitalem. Miał złamane żebro i nogę.

***

Psychiatryk był cichy i głośny zarazem. Czasami miał wrażenie, że znalazł się w wielkiej pustce w której nie ma absolutnie nic, w której jest sam. Krzyczał wtedy głośno,
a panowie w białych fartuchach przywiązywali go do łóżka.

Czasami śpiewał razem z innymi pacjentami. Mówili, że ma ładny głos. Urządzali sobie szpitalne koncerty, a on próbował się uśmiechać. Włosy odrosły i Key przefarbował je na czarno. Uznał, że pasują do blizn.

Któregoś dnia zobaczył Jonghyuna, gdy śpiewali na prowizorycznej scenie ustawionej
z ławek. Mikrofon zajęczał cicho, upuszczony na ziemię, a on zerwał się do biegu, chcąc uciec gdziekolwiek.  Uciec od tego spojrzenia.

- Kibum! – usłyszał tuż za sobą. Spanikowany rozejrzał się dokoła, lecz szpitalny korytarz kończył się w tym miejscu i dalej nie było już nic. Przerażony skulił się pod ścianą, zakrywając twarz dłońmi. Na rękach poczuł jego ciepłe dłonie. Jonghyun kucnął obok niego i objął jego ciało, przyciągając go do siebie. Pozwolił mu na to. Nie miał siły dalej walczyć. Wciąż się bał, lecz pragnienie bliskości ukochanego było większe.

-  Kibum, kocham cię, wiesz o tym? – usłyszał, a ciepły oddech Jonghyuna owiał jego szyję. Przygryzł wargę. To tak bardzo bolało. Bo przecież jak go zobaczy już nie będzie go kochał. – Kocham cię bez względu na wszystko, rozumiesz?

Nie odpowiedział. Wtulił się w niego mocniej, wybuchając szlochem , dłonie zaciskając kurczowo na koszulce starszego. Usiedli na podłodze, a ciszę przerywał tylko jego cichy płacz. Poczuł, jak dłonie Jonghyuna odsuwają go od siebie. Znów zaczął się wyrywać. Przecież on nie mógł go zobaczyć…

- Kibum! – krzyknął Jong, odwracając go w swoją stronę. Spuścił głowę. Ostatnia szansa…

Ciepłe dłonie powoli unoszące jego podbródek. Zamknął oczy. Nie potrafił na niego patrzeć. Nie chciał widzieć obrzydzenia malującego się na jego twarzy.

Jonghyun pogłaskał go po policzku, a potem ucałował lekko każdą z jego blizn. Key zadrżał, czując na swoich spierzchniętych ustach wargi chłopaka. Nieśmiało uchylił wargi, oddając pieszczotę, płacząc jeszcze bardziej.

- Nie płacz.

- Nie możesz mnie kochać… - wyszeptał. Czuł jak jego serce rozlatuje się na tysiące kawałków. – Nie musisz się nade mną litować. Nie możesz kochać kogoś kto… k-to tak wy-wygląda. – zaszlochał, odwracając się od niego.

- Pozwól, że ja o tym zadecyduje. – powiedział Jong, po czym ponownie wpił się w jego wargi. Key przyciągnął go do siebie mocniej, wplatając dłonie w brązowe włosy ukochanego. Przymknął oczy, zaciągając się delikatnym zapachem jego ciała za którym tak bardzo tęsknił.  - Nigdy więcej mi nie uciekaj. - usłyszał.

- Nie będę.