Pretending (TaeKey)

 

takie małe coś <3

-----------------------------------------------------------------------------------

Tytuł: Pretending
Pairing: TaeKey
Gatunek: angst

Rating: bez ograniczeń

          Widziałem jak jego oczy zamykają się niekontrolowanie, a wargi zaciskają w bólu. Klatka piersiowa podnosi się szybko, za szybko, lecz on wciąż udaje, że wszystko jest w porządku. Bo przecież uczono nas przezwyciężać zmęczenie. Bo przecież uczono nas, że jakość występu jest najważniejsza. Bo przecież uczono nas, że mamy być lalkami stworzonymi do tańca i śpiewu.
Kiedy ósmy raz z rzędu usłyszeliśmy wstęp do Sherlocka poczułem coś ciężkiego na swoim ramieniu. Taemin drżał, a ja miałem wrażenie, że zaraz upadnie. Złapał się mojej bluzki
i kurczowo zaciskał na niej pięści. Spojrzałem na Onew. Zrozumiał.
- Zróbmy przerwę. - krzyknął w stronę ekipy.
- Ostatni raz. Nie możemy tracić czasu. - odparł manager dopalając papierosa.
Cholerny skurwiel! Pomyślałem mocniej przytulając Taemina.
- Tae nie daje rady. - spróbował jeszcze raz Jinki patrząc się na maknae z troską.
- W moim słowniku nie widnieje takie wytłumaczenie.
Wszystko we mnie buzowało. Zacisnąłem dłonie na bluzie Tae czując jego cichy głos:
- Key ja już nie mogę...
Objąłem go ramieniem i ruszyłem w stronę zejścia ze sceny.
- Mówiłem, że macie tańczyć... - zaczął manager, lecz ja mu przerwałem:
- Gówno mnie obchodzi co mówiłeś! Jeżeli dla ciebie ważniejsze są pieniądze niż zespół mogę
w każdej chwili odejść! Wtedy nie będziesz miał ani jednego ani drugiego! - krzyknąłem nie bacząc na to, że odzywam się nieformalnie. Wziąłem maknae za rękę i zaprowadziłem do garderoby.

          Położyłem go na kanapie przykładając do jego czoła zimny ręcznik. Zdawał się mieć gorączkę, bo cały drżał. Rozpaczliwie przyciągnął mnie bliżej siebie i wtulił się w moje ramiona.
- Umma. Nienawidzę tego. Nienawidzę udawania, że jest ok, podczas gdy wszystko się wali... - powiedział, a ja usłyszałem, jak cicho szlocha.
Taemin pierwszy raz pokazał swoją słabość. Pierwszy raz od czterech lat tak po prostu się poddał.
- Ja też nie, ale taka jest nasza praca. Sami ją wybraliśmy, już nie pamiętasz? - szepnąłem w jego włosy.
- Wybraliśmy muzykę, bo kochaliśmy śpiewać, kochaliśmy tańczyć. Nie wybraliśmy jej po to, żeby udawać.
- Czasem musisz być dobrym aktorem by przeżyć, Minnie.
- Gdybym chciał być aktorem, grałbym w dramach. - naburmuszył się, a ja odważyłem się uśmiechnąć. Wstałem z kanapy i sięgnąłem do lodówki po jego ulubionego mleko bananowe. Rozpromienił się na jego widok jak małe dziecko.
Na szczęście pewne rzeczy nigdy się nie zmienią. Pomyślałem przytulając go do siebie. Tae odchylił się lekko i pocałował mnie w kącik ust. A mi zrobiło się jakoś ciepło.

Powiedziałem, że nienawidzę udawania podczas gdy sam cały czas grałem.