Znajdę cię - Prolog

Wiem, wiem, strasznie długo mnie nie było. Nie zdołałam napisać ani stroniczki Brudnych Tajemnic, czy choćby głupiego oneshota. Także z tego powodu nie komentowałam nic u żadnej z Was, za co przepraszam. Po prostu nie byłam w stanie.
Dzisiaj publikuję prolog do nowego opowiadania, o którym myślałam już dawno. Chciałam napisać coś głownie z pairingiem w którym czuję się najlepiej, miałam wstawić już po zakończeniu BT, ale owych końca nie widać... Nie wiem kiedy wena na tą końcówkę przyjdzie. Mam nadzieję, że to coś poniżej Wam się spodoba.

Tytuł może ulec zmianie.
Opis jest na podstronie z opowiadaniami.
-------------------------------------------------------

*Neon nareul weonhae neon naege bbajyeo neon naege michyeo
He eonal su eobseo I got you - under my skin…
           Przechyliłem się w stronę Minho, aby podgłośnić muzykę, niby przypadkiem muskając jego odkryte udo. Pod palcami poczułem, jak jego mięśnie napinają się,
a brunet zaciska dłonie mocniej na kierownicy.
- Hyuuung… kiedy dojedziemy? – szepnąłem mu do ucha, owiewając jego szyję ciepłym powietrzem i pocałowałem lekko tamto miejsce. Minho skręcił gwałtownie, a ja z powrotem opadłem na fotel pasażera. Zamrugałem kilkakrotnie, by pozbyć się uciążliwych zawrotów głowy. Chyba trochę przesadziłem z alkoholem, ale osiemnastka najlepszego przyjaciela to nie byle jaka okazja.
- Minho hyuung. Jak przyjedziemy…
- To przebiorę cię w tą słodką piżamkę i położę spać, mały alkoholiku. – zaśmiał się mój chłopak, uśmiechając się w moją stronę.
- Nie nie nie! – pokręciłem przecząco palcem tuż przed jego nosem, niemal wpakowując mu się na kolana.
- Minnie, prowadzę…
- Pocałuj mnie.
- Jak dojedziemy, dostaniesz tyle pocałunków, ile tylko będziesz chciał. – prawa ręka chłopaka lekko zepchnęła mnie z jego spoconego i zmęczonego podróżą ciała.
           Zrezygnowany opadłem na fotel, przyglądając się jego seksownie przygryzionym, pełnym wargom. To był ten dzień. Wszystko zaplanowałem. W domu czekało na nas już pościelone łóżko, a w lodówce chłodziło się jego ulubione, czerwone wino. Byliśmy już ze sobą ponad rok, jednak ten najważniejszy moment był jeszcze przed nami. To nie tak, że się nie pociągaliśmy nawzajem. To nie tak, że mu nie ufałem. Po prostu nigdy nam nie wyszło. Złośliwość losu, ot i co. Teraz jednak alkohol buzujący w moich żyłach sprawiał, że nie mogłem wytrzymać. Przed nami było jeszcze 60 kilometrów, a ja byłem tak zdesperowany, że miałem ochotę po prostu zatrzymać samochód i zrobić to w jednym
z przydrożnych moteli.
- Jesteś okropny. – mruknąłem pod nosem, zakładając ręce na ramiona.
- Minnie, kochanie… - wiedziałem, że ten ton na niego zadziała. Minho był twardym facetem, ale znaliśmy się już wystarczająco długo, bym znał jego słabości.
- Okropny, nieczuły, wyrośnięty… - zacząłem wyliczać, gdy brunet nachylił się nade mną
i lekko musnął moje usta. Było mi mało. Zacisnąłem palce na jego włosach i pogłębiłem pocałunek.
- Prowadzę… -
- Droga jest pusta. – śmiałem się, nadal go całując. Przymknąłem powieki, rozkoszując się ciepłem jego różowych ust, muskających czule moje wargi. Gdy odsunął się ode mnie, zdążyłem zobaczyć tylko oślepiające światło. A potem nastała ciemność.

***

Pół roku później

           - Budzi się!
- Taemin! Taemin, słyszysz mnie?
- Proszę wezwać lekarza!
           Głosy napierały na mnie ze wszystkich stron. Przytłumione wwiercały się głęboko
w czaszkę sprawiając, że pragnąłem tylko tego, by wreszcie ustały. Chciałem krzyknąć, żeby przestali mówić, lecz moje usta były ciężkie i nieposłuszne. Miałem wrażenie, że moje ciało już nie należy do mnie. Czułem nieznośny ciężar, jakby coś mnie przygniatało. Chciałem otworzyć oczy, lecz nie czułem powiek, a przed sobą widziałem jedynie ciemność.
           Rażące światło parzyło moje oczy, lecz było niewidzialne. Zacząłem jednak czuć dotyk, a kiedy silne palce złapały moją dłoń, zacisnąłem na nich swoje, jakby były ostatnią deską ratunku z tej przerażającej pustki.
- Taemin, słyszysz mnie? – głos był wyraźniejszy. Ktoś potrząsał lekko moim ramieniem, które przestało być jak z ołowiu. Spróbowałem otworzyć usta, udało się, lecz nie wydobył się z nich żaden dźwięk.
- Taemin, poznajesz mnie? – zwróciłem się w stronę kobiecego głosu. Wszyscy umilkli, czekając na moją odpowiedź. Chciałem otworzyć oczy, zobaczyć właścicielkę tego głosu, lecz nie umiałem. Nadal widziałem tylko ciemność.
- Źrenice nie reagują na światło.
- Stracił wzrok? – głos pełen paniki.
- Możliwe, że cząsteczki szkła dostały się do oka.
- Taemin, pamiętasz co się stało? – ciekawość, zmartwienie. Gdzie ja jestem? Dlaczego nic nie widzę? Gdzie jest Minho?
- Minho! – krzyknąłem, dostając ataku kaszlu, zaraz po wypowiedzeniu tych słów. Chciałem wstać, lecz nogi odmawiały mi posłuszeństwa, po omacku szukałem punktu zaczepienia. Ktoś przytrzymał moje ciało, zmuszając mnie, bym usiadł na łóżku.
- Taemin, pamiętasz co się stało? – ponownie usłyszałem ten irytujący głos.
- Miałeś wypadek kochanie. – podpowiedziała mi kobieta.
Nagle wszystko zaczęło do mnie wracać. Samochód. Mirotic TVXQ lecące w radiu i Minho, który całował mnie bez opamiętania, po omacku ruszając kierownicą. A potem przerażające światło.
- Gdzie jest Minho? – powtórzyłem, bojąc się odpowiedzi. To wszystko przeze mnie. To przeze mnie mieliśmy wypadek, przeze mnie…
- Minnie, minęło pół roku.
- Co?
- Lekarze nie dawali ci nadziei. On… to go przerosło. – głos mamy drżał. Poczułem, jak wielka gula rozrasta mi się w gardle sprawiając, że nie mogę wydusić z siebie ani słowa. – Minho wyjechał. Wspomnienia zbyt bardzo bolały.
- Nie! To niemożliwe! Minho mnie kochał! Nie zostawiłby mnie! Nie mógłby! – krzyczałem, krztusząc się łzami. To nie mogła być prawda. To na pewno tylko sen. To dlatego nic nie widzę. Niech zniknie ta cholerna ciemność! – Powiedz, że to nie prawda!
- Lek uspokajający.
Zasnąłem.

***

          - Minnie, zjedz coś. Musisz nabrać sił. Jesteś strasznie chudy.
- Nie chcę. – odburknąłem, z irytacją odsuwając talerz, kolejny tego dnia, który przyniosła mi mama. – Wyjdź, chcę zostać sam.
- Ale…
- Wyjdź! – drzwi zamknęły się z głuchym trzaskiem.
Opadłem na łóżko, zagryzając wargi byle tylko powstrzymać szloch. Nie chciałem, by słyszeli jak płaczę. Nie umiałem jednak inaczej. Nie umiałem tego zrozumieć. Nie umiałem zrozumieć tego, że on tak po prostu… odszedł.
          Próbowałem do niego dzwonić, szukać na portalach społecznościowych, z pomocą rodziców pytałem naszych dawnych nauczycieli i znajomych. Nikt nic nie wiedział. Minho wyprowadził się z miasta z rodzicami cztery miesiące po wypadku.
- Niech to szlag! – uderzyłem pięścią w poduszkę, lecz to nie przyniosło upragnionego ukojenia. Lekarze cieszyli się, że mimo śpiączki nie straciłem pamięci i pamiętałem wszystkie wydarzenia sprzed wypadku, lecz ja pragnąłem tylko, by wszystkie zniknęły. Co noc śniła mi się jego uśmiechnięta twarz, pełne usta i te żabie oczy, pełne charyzmy, czasem lekko przemądrzałe, bo przecież był moim hyungiem – zawsze wiedział lepiej.
Chciałem uciec od świata. Nie widziałem, mogłem też nie czuć. Chciałem umrzeć.

           A potem postanowiłem sobie, że znajdę go za wszelką cenę.

*
Pragniesz mnie. Zatracasz się we mnie. Wariujesz za mną. Nie potrafisz się uwolnić od myśli o mnie. Mam Cię... w garści. Mirotic, TVXQ