Brudne Tajemnice X

Na początek chcę podziękować Hirze, Missha Wang, Maknae Star i Natalii Lee za nominacje do " The Versatile Blog" ;) Jak będę miała trochę czasu, to dokończę te wszystkie sprawy związane z nominacją, ale na razie na powrót studia :P

Kolejny wstrząsający rozdział... już bym chciała napisać coś optymistycznego tutaj, na prawdę xD Ale czytając następny już nie będziecie musiały płakać, mam nadzieję haha :)
------------------------------------------------

          Uścisk w żołądku. Wciąż i wciąż. W końcu nie wytrzymałem. Ciągle powtarzam, że moje życie jest kłamstwem, a nawet nie próbuję się z niego wydostać. Cóż za hipokryzja…
Jednak strach był tak wielki. To wszystko przez strach. Przez strach nie mogłem wyrwać się z burdelu, przez strach odsunąłem się od Key. Paraliżował mnie. Tak bardzo, że pragnąłem wrócić do przeszłości. A przecież tak bardzo jej nienawidziłem.
           Siedzę na łóżku Kibuma i po prostu patrzę się w ziemię. Jest tak od piętnastu minut i dziwię się, że jeszcze mnie nie wyrzucił. Po prostu poszedł do kuchni i zrobił nam herbatę.
- Minnie… nie wiem, co się stało. Jeśli zrobiłem coś źle, po prostu powiedz. – mówi cicho,po tym jak parujące kubki stoją już na biurku w jego pokoju, a ja zaciskam dłonie
w pięści. Nie chcę, żeby się przeze mnie obwiniał.
- Nie. To moja wina. - Przez chwilę milczymy, a zegar na ścianie tyka uciążliwie.
- Wiesz, jak cię zobaczyłem, od razu wiedziałem, że zostaniemy przyjaciółmi. - mówi,
a ja wpatruję się w niego zaskoczony. - Miałeś taką zbuntowaną minę, ale oczy ci się śmiały. Nadal jesteś taki uparty. – uśmiecha się lekko, trochę smutno. – Pewnie zastanawiasz się, dlaczego wciąż mi zależy. Masz rację, jestem dziwny. Olewasz mnie
i traktujesz jak śmiecia, ale mi to nie przeszkadza. – jego dłonie nerwowo bawią się poszewką kołdry. – Cholera, nie tylko ty masz problemy! – wyrzuca w końcu, a moje serce przyśpiesza swój bieg. – Ja… po prostu boję się, że ktoś to zauważy, dlatego taki jestem.
I to nie chodzi o cholernego Minho, który ciągle łamie mi serce! – niemal krzyczy, uderzając pięścią o materac. W jego oczach zbierają się łzy, oddycha szybko, jakby był pod wodą i nie mógł nabrać powietrza. – Wiesz, że wychowuje mnie babcia? Moi rodzice są w Ameryce. Nie chcą mnie znać. – ostatnie słowa wypowiada po chwili, niemal szeptem. Widzę, jak hamuje szloch i z wahaniem przysuwam się do niego, obejmując jego drżące ramiona. Gdy szlocha w moje włosy, mi też chce się płakać. Nie nadaję się na przyjaciela. Jestem samolubny. Wciąż i wciąż myślę tylko o sobie. Przymykam oczy. Bo przecież to tak absurdalna sytuacja, to ja powinienem teraz płakać na jego ramieniu.
- Jestem dziwką. – słowa zawisają w powietrzu. Przez chwilę nie zdaję sobie sprawy, że je wypowiedziałem, dopiero, gdy Key powoli odrywa się ode mnie i z niedowierzaniem wpatruje w moje oczy wiem, że wyszły z moich ust. Widzę, jak chłopak chce coś powiedzieć, ale słowa zastygają na jego wargach. A ja coraz mocniej przygryzam swoją, ucisk w żołądku zwiększa się.
- Nic nie powiesz? – pytam. Nie odpowiada. Nie chcę na niego patrzeć. Chcę zniknąć. Schować się, by nikt więcej już mnie nie widział, by nikt więcej nie musiał mnie słuchać
i przeze mnie cierpieć. To tak bardzo boli…
Wstaję, z wahaniem, może nadzieją, że jednak krzyknie, żebym nie szedł, i idę
w kierunku łazienki. Nie chcę patrzeć w lustro, lecz i tak zauważam podkrążone, przerażone oczy i nienaturalnie bladą twarz. Odkręcam prysznic i w ubraniach wchodzę do kabiny. Chcę utonąć, chcę by zimne krople zmyły ten bród, ten wstyd…
           - Minnie! Taemin-ah! – ktoś potrząsa mną. Jest zimno. Bardzo zimno. I mokro. Czyjeś ramiona wyciągają mnie spod prysznica i zdejmują szybko moje ubrania. Key siedzi na desce od sedesu i płacze, powtarzając w kółko, jak mantrę, że przeprasza, że kocha mnie jak przyjaciela bez względu na wszystko. Chcę do niego podejść, lecz prawie nie czuję nóg. Jest tak zimno. Silne dłonie zdejmują moją przemoczoną koszulkę i rzucają na bok. Znów to uczucie…
- Nie! – wyrywam się, uciekając jak najdalej od tych rąk. Trzęsę się jak w gorączce, chociaż jestem cały przemarznięty.
- Taemin, spokojnie. Nic ci nie zrobię… - Jonghyun podchodzi do mnie wolno, tłumacząc jak dziecku, że musi zdjąć moje ubrania, bo są mokre, a ja mam sine usta. Szarpię się
w jego uścisku, aż w końcu poddaję się. Zawija mnie w ciepły szlafrok. Patrzę na Key. Jest przerażony. A ja nie potrafię jeszcze raz powiedzieć mu prawdy…

          Gdy siedzę pod kołdrą, w łóżku Kibuma, raz jeszcze, słyszę ich kłótnię w drugim pokoju. Key krzyczy coś niezrozumiale, co drugie słowo wspominając o mnie. Jonghyun milczy. Jego głos nie jest słyszalny.
           Nie chcę być sam. Chcę uwierzyć, że to co powiedział Kibum jest prawdą. Boso wychodzę z pokoju i staję w progu, patrząc na nich. Gdy mnie zauważają, milkną, a Jong odwraca się siny na twarzy. Zanim zdążę cokolwiek powiedzieć, Kibum podbiega do mnie
i zamyka mnie w swoich ramionach. Nic nie mówi, ale mi wystarczy jego uścisk.
- Przepraszam. – mruczę w jego koszulkę.
- Daj spokój, Minnie. Przecież jesteśmy przyjaciółmi.
- Ale...
- Ciii... - stoimy tak chwilę, gdy starszy nasz hyung przemywa ranę zimną wodą. Czuję na sobie jego spojrzenie i jeszcze mocniej wbijam się w ramiona Key.
           Dzwonek komórki. Odbieram. Szef mówi, że mam przyjść podpisać jakieś papiery, a ja niemal widzę jego wykrzywioną w uśmiechu twarz i wiem, że nie pozwoli mi tak po prostu odejść. W ostatniej chwili, zanim roztrzaskam komórkę o ścianę, Jong odbiera mi telefon, a potem czuję, jak jego dłoń obejmuje moją.
- Pójdę z tobą. – mówi.
- Ale…
- Obiecał mi, że nic już się nie stanie. – Key bierze moją twarz w swoje dłonie, patrząc mi w oczy. – A jak nie dotrzyma słowa to zrobię tak! – chłopak rozpędza się i macha pięścią przy policzku starszego. Wygląda to komicznie i nawet uśmiecham się lekko, kiedy Jonghyun ciągnie mnie w stronę wyjścia.

***

          Rana na policzku pulsowała boleśnie, ale nie zwracałem na to uwagi. Obok mnie szedł Taemin, trzymałem jego drżącą, drobną dłoń w swojej, czując złość na ojca i na siebie za to, że doprowadziliśmy go do takiego stanu.
- Nie bój się. Wszystko będzie dobrze. – powiedziałem, by pozbyć się tego dziwnego uczucia gdzieś głęboko we mnie. Nie wiem, co się ze mną działo. Czułem się zupełnie tak, jak w pierdolonych opisach Choi zakochanego w Kibumie. A może to były cholerne wyrzuty sumienia? Za każdym razem, gdy ktoś wspomniał o Taeminie, chciałem pobiec do niego i przytulić, powiedzieć, że może mnie pobić, może mnie nawet zabić, żeby tylko mi wybaczył. Chciałem zobaczyć jego uśmiech, taki jak wtedy na urodzinach Key, gdy siedzieliśmy razem i czułem jego usta na swoich. Gdy całowałem go, bo czułem, że tak właśnie ma być, a nie z zemsty na ojcu.
           Gdy doszliśmy do willi, jego dłoń zacisnęła się na mojej. Widziałem jak się bał. Był przerażony. Ojciec czekał na nas tam, gdzie zwykle, jednak teraz szklany stoliczek zawalony był jakimiś papierami.
- Widzę, że moje dziwki już ci nie przeszkadzają. – zwrócił się w moją stronę. – Może sam zaczniesz tu pracować? Przydałby się ktoś na zastępstwo. – zaśmiał się. Nawet nie zdałem sobie sprawy, że wymierzyłem mu policzek. Teraz patrzył się na mnie oniemiały, dotykając zaczerwienionej skóry, a moja dłoń paliła.
- Wiesz, że masz do spłacenia długi. Do jutra masz wynieść się z mieszkania, dostanie je ktoś inny. – powiedział w kierunku Taemina. Ten tylko przytaknął, niemal niezauważalnie. – Jeden z naszych klientów pokrył część strat, które wiązały się z twoim odejściem, ale została jeszcze mała sumka. Kilka sesji i będziesz wolny. – uśmiechnął się półgębkiem
i oparł na fotelu, wpatrując w drobne ciało rudzielca, który drżał lekko, przyciskając się do mnie mocniej nieświadomie.
- Nie odpuszczę ci, Minnie, dobrze o tym wiesz. Po tym, co ostatnio zrobiłeś straciliśmy połowę klientów, bo ten palant rozgadał, że źle was traktuję! – krzyczał mój ojciec.
Delikatnie pogłaskałem Taemina po włosach, a on wtulił się we mnie kurczowo, powtarzając w moje włosy, że nie chce tam wracać. Jego paznokcie wbijały mi się
w plecy, lecz ten ból nie miał znaczenia.
- Nie pozwolę, żeby tam wrócił. – odwróciłem się w kierunku ojca. – Zrobię to za niego.
- Nie! – Taemin oderwał się od mojej piersi i spojrzał na mnie przerażony. – Nie możesz… nie możesz…
- Bredzisz Jonghyun.
- Zrobię to. – powtórzyłem i wziąłem Taemina za rękę, chcąc wyjść.
- Nie pozwolę ci na to. - mężczyzna podszedł do mnie, chuchając na moją szyję gorącym powietrzem.
- Nie potrzebuję twojego pozwolenia.
           Siedzieliśmy w samochodzie. On w rozczochranych włosach i ustach umazanych sosem z hamburgera, którego mu kupiłem. Ja z podbitym okiem, miną mordercy i parzącą dłonią, która wreszcie odważyła się lekko musnąć jego ramię. Natychmiast się odsunął.
- Nie możesz tego zrobić. To ja jestem dziwką, sam tak mówiłeś. – szepnął.
- Przepraszam. – nie mogłem znaleźć słów na swoje usprawiedliwienie. On nerwowo przygryzał wargę, bawiąc się bransoletką na swoim nadgarstku.
- Odwieziesz mnie do domu?
- Pewnie. – włożyłem kluczyki do stacyjki, przekręcając je, by po chwili odjechać
z parkingu. Przez całą drogę czułem na sobie jego wzrok, lecz nie odważyłem się na niego spojrzeć. Bałem się, że znów się wystraszy. Nic nie mówiliśmy.
           Gdy wysiadł pod blokiem, odprowadziłem go wzrokiem, aż zniknął za drzwiami budynku, i oparłem o zagłówek, przymykając powieki. Byłem zmęczony. Spojrzałem na telefon. Dwadzieścia połączeń nieodebranych od Key. Odpaliłem samochód i skręciłem
w ulicę prowadzącą do jego mieszkania.

***

          - Co z Taeminem?! – krzyknął, jeszcze zanim zdążyłem wejść do środka.
- Daj mi się rozebrać. – mruknąłem, zrzucając kurtkę i wchodząc do kuchni, skąd czułem zapach smażonego mięsa.
- Jong świnio opowiadaj! To przez ciebie to wszystko, a teraz… - przycisnąłem dłoń do jego ust, karząc mu się uciszyć.
- Jest wolny.
- Ale jak to? Tak po prostu?
- Nie.
- Jak to nie? Jong mów normalnie! – chłopak piszczał mi nad uchem.
- Pozostało jeszcze kilka sesji, by odrobić długi, które ma u ojca.
- Ale… przecież mówiłeś, że jest wolny, że już tam nie wróci.
- Zrobię to za niego. – mruknąłem, czując jak jego spojrzenie pali mi plecy. Niemal zakrztusił się sokiem, który właśnie pił.
- Co?
- Możemy o tym teraz nie rozmawiać? Liczy się to, że już nie będzie musiał tego robić, tak?
- Jak możesz tak mówić?! Nie zmieniaj tematu!
- Kurwa Key daj spokój! Miłość jest dziwna, ok? Popełniłem błąd, ale każdy je popełnia. Teraz mam szansę zadośćuczynić, wiec prześpie się kilka razy z jakimś napakowanym głupkiem i będzie po sprawie.
- Jaka miłość? Gwat i szantaż to jest według ciebie miłość? Masz jakiś spaczony mózg. – Key uderzył się w głowę łyżką, którą mieszał mięso, dla podkreślenia wagi swoich słów.
- Minho też zachowuje się jak popierdolony, a jednak cię kocha. - Kibum umilkł. Widelec upadł na podłogę z cichym brzękiem.
- Nie rozmawiajmy o tym.
- Teraz to ty zmieniasz temat.
- Taemin jest ważniejszy.
- Może wreszcie pomyślisz o sobie?

- Nie ma takiej potrzeby, Jong…
- Do cholery, ja nie wiem, co się z wami stało! Na twoich urodzinach lataliście jak dwa gołąbeczki i Choi jakoś nie przeszkadzało to, że patrzy się na was cała szkoła.
- Może zmienił zdanie. – mruknął cicho, smętnie mieszając sos w garnku. – Sam powiedziałeś, że miłość jest dziwna.
           Opadłem na krzesło. Nie miałem już siły do tego wszystkiego. Wyciągnąłem telefon i wystukałem numer Minho, czekając aż odbierze.
- Co ty robisz? – Key niemal wyrwał mi komórkę z rąk.
- Dzwonię do Minho. Nie wyjdę stąd dopóki się nie pogodzicie.