Brudne Tajemnice XI - END

Rozdział pisany kilka...kilkanaście dni. Sama nie wiem, czy wyszedł tak, jak chciałam. Ale trudno jest pisać o miłości, w którą przestaje się wierzyć -,- Mimo wszystko to już koniec
z Brudnymi Tajemnicami :)

Jak się podoba nowy wygląd bloga? :D
-----------------------------------------------

           - Długo masz jeszcze zamiar udawać niedostępnego? – głos Minho był wyraźnie poirytowany. Od dwudziestu minut chłopak stał w zasyfionej kuchni Kibuma i próbował normalnie z nim porozmawiać.
           Key nerwowo przygryzł wargę i, nie siląc się na spojrzenie w stronę przyjaciela, odparł:
- Przecież przyszedłeś tylko dlatego, bo prosił cię o to Jonghyun.
- Czy ty zawsze musisz wszystko utrudniać?
- Ja?! To ty jesteś rozchwiany emocjonalnie i nie wiesz, czego chcesz! – krzyknął Kibum, zeskakując wreszcie z parapetu i stając na przeciwko chłopaka.
- O nie, nie. To nie ja zmusiłem przyjaciółkę, żeby udawała moją dziewczynę.
- Sama to zaproponowała. – szatyn bronił się, lecz niemal czuł, jak grunt osuwa mu się pod stopami.
- Mogłeś się nie zgadzać.
- A ty mogłeś powiedzieć, że się całowaliśmy!
- To by nic nie zmieniło. – Minho uśmiechnął się lekko, odpychając się od szafki
i podchodząc do chłopaka.
- Nie wiesz tego! Myślałem, że do niczego nie doszło, że nie mam u ciebie szans, że po prostu się bawisz! – Kibum ze złością uderzał pięściami w tors bruneta. Chciał wreszcie pozbyć się ukrywanych od tak dawna emocji, wreszcie dowiedzieć się, co jest prawdą.
- Bo tak było.
- Ale… jak to? – dłonie Key opadły wzdłuż szczupłej sylwetki. Chłopak otworzył usta, jakby chciał coś powiedzieć, lecz nie wydał z siebie żadnego dźwięku. Więc po co to wszystko? Po co ten cały cyrk? To wszystko po to, by dowiedział się, że był tylko zabawką? – Jak możesz?! – wybuchł. – Mogłeś przynajmniej udawać, że wcale tak nie myślisz, że…
           Minho przyłożył swoją dużą dłoń do ust niższego chłopaka, powodując zaprzestanie jego krzyków. Key czując ciepłą, gładką skórę Choi na swoich wargach natychmiast umilkł, nerwowo przełykając ślinę.
- To prawda. Świetnie się bawiłem, patrząc na twoje usilne działania, abym przypadkiem nie zauważył, że ci się podobam. To było na swój sposób słodkie. Nie chciałem niczego zmieniać, jesteśmy przyjaciółmi, a miłość to bardzo niepewne uczucie.
- Ty tchórzu! – Key wyrwał się z jego uścisku, a jego spojrzenie zdawało się miotać skry. Minho jednak ani trochę się tym nie przejął. Zbyt dobrze go znał, żeby wiedzieć, że wysłucha go do końca.
- Masz rację. Jestem tchórzem. Ale nie wytrzymam już dłużej. Dobrze wiesz, że nie lubię kłamać, a udając, że to wszystko nadal jest dla mnie tylko zabawą, popełniłbym największe kłamstwo.
          Kibum czuł, jak uginają się pod nim nogi, dopóki Minho nie złapał go w pasie, przyciągając do siebie i po prostu przytulając. W głowie miał tysiące pytań, tysiące słów, niewypowiedzianych oskarżeń, lecz potrafił tylko milczeć, wdychając delikatny zapach jego perfum. Duża dłoń chłopaka powoli gładziła jego plecy, lecz on nie potrafił się rozluźnić. Serce waliło mu jak oszalałe, a on sam wciąż nie wierzył, że te wszystkie słowa są prawdą. Bo przecież marzenia się nie spełniają.
- Prawie wyznałem ci miłość, a ty nic nie mówisz. Czuję się trochę dziwnie. – Choi zaśmiał się lekko, a Kibum poczuł na swoim karku jego ciepły oddech.
- Pfff! – prychnął. – Gorszego nigdy nie słyszałem. – odparł, próbując zapanować nad drżeniem głosu. W efekcie tylko prychnął rozdrażniony.
- No tak. Zapomniałem o jednym. – brunet odsunął go lekko od siebie. Jego dłoń leniwie pogłaskała jego  policzek, a chłopakowi zdawało się, że twarz wyższego przybliżyła się nieco. Niemal widział swój obraz w ciemnych tęczówkach Choi.
- C-co ty robisz? – wykrztusił, lecz tamten tylko się uśmiechnął, zamykając jego usta czułym pocałunkiem.
          Key, z początku bierny, zbyt zaskoczony obrotem spraw, po chwili westchnął cicho w usta Minho, mocniej wtulając się w silne ciało sportowca. Dłonie zarzucił mu na szyję
i wspiął się na palce, pogłębiając pocałunek. Czuł się tak, jakby właśnie spróbował najsłodszego narkotyku i niemal natychmiast uzależnił od jego działania. Całym ciałem przywarł do bruneta, nienasycony i spragniony, niemal od razu zapominając o wszystkim, co było kiedyś. Nie zauważył, kiedy Minho poprowadził ich do sypialni, nogą otwierając drzwi i torując sobie drogę do niezasłanego łóżka. Brunet popchnął go na poduszki, napierając na niego całym ciałem. Jego dłonie niemal natychmiast wkradły się pod koszulkę niższego, sprawiając, że na jego ciele pojawiła się gęsia skórka. Key zadrżał lekko, odrobinę oszołomiony tym, co się dzieje. Usta Minho były wszędzie. W jednej chwili całowały jego wargi, odbierając mu zdolność oddychania, by po chwili znaleźć się na jego szyi, zostawiając na jego bladej skórze wilgotną, błyszczącą ścieżkę.
         W głowie Kibuma biło się tysiące myśli, lecz z każdą upływającą minutą coraz mniej przywiązywał do nich uwagę. Gdy Minho zahaczył kciukiem o jeden z jego sztywnych, stwardniałych od podniecenia sutków, wszystkie wątpliwości jakby wyparowały, ustępując miejsca przyjemności. Wyciągnął ręce i nieśmiało wplótł dłonie w czarne, gęste włosy bruneta, przyciągając go bliżej do siebie. Minho tylko się uśmiechnął, podciągając jego koszulkę jeszcze wyżej, na przemian ssąc i liżąc skórę na jego klatce piersiowej, schodząc coraz niżej i niżej. Gdy dotarł do zamka jego spodni, Key zatrzymał go, z lękiem wpatrując się w jego czarne, błyszczące podnieceniem oczy.
- Ja... - zaczął, lecz zaraz uciekł wzrokiem, wstydząc się swojej niepewności i strachu.
W końcu to miał być jego pierwszy raz. Upragniony, wyczekany pierwszy raz z Minho i nie chciał, by wszystko potoczyło się zbyt szybko i chaotycznie.
- Niemożliwe. Czyżby naszą wyszczekaną divę nagle ogarnęła nieśmiałość? - Choi uśmiechnął się lekko, z czułością. Taki Kibum był rzadkim widokiem. Śmiałby nawet przypuszczać, że widokiem zarezerwowanym wyłącznie dla niego i dla tych nielicznych, jeszcze, chwil sam na sam z szatynem.
- Chyba żartujesz. - prychnął Kim, unosząc się na łokciach i niemal brutalnie wbijając się w jego wargi. Jego dłonie, dotychczas bierne, zaczęły krążyć po odkrytej klatce piersiowej Choi. Widząc zadowolenie na twarzy Minho, odważył się rozpiąć zamek w jego spodniach i lekko zsunąć je, ukazując nabrzmiałe bokserki. Zawahał się chwilę, lecz brunet ujął jego dłoń w swoją rękę i naprowadził go na swoją męskość, pojękując cicho, gdy niższy uciskał ją rytmicznymi, wolnymi ruchami. Po chwili Key ponownie opadł na poduszki, zdominowany przez Minho, który jednym ruchem pozbył się jego spodni
i bielizny. Ręka bruneta wylądowała na jego członku, pobudzając go jeszcze bardziej
i sprawiając, że ten niemal wił się pod nim z rozkoszy.
         Ostatnimi resztkami świadomości zarejesterował gorące, niecierpliwe usta Choi na swojej szyi i długie palce, wolno wsuwające się do jego wnętrza. Jęknął cicho, czując rozchodzący się po jego ciele ból, lecz dostosował się do ruchów bruneta, poruszając biodrami wraz z jego dłonią. Przymknął oczy, rozchylając usta, brakowało mu powietrza, nie kontrolował jęków jakie wydobywały się non stop z jego warg. Gdy Minho wszedł
w niego, krzyknął krótko, wykrzykując potok niezrozumiałych dla nich obu sylab
i wyginając się w łuk. Ból powoli ustępował nieznanemu dotąd prądowi, który zdawał się zawładnąć jego ciałem. Jego dłonie ślizgały się na pokrytych potem, umięśnionych plecach Minho, gdy przyciągał go do siebie, by poczuć go jeszcze bliżej i pocałować spierzchnięte od pocałunków wargi, gdy obu ogarnął orgazm, powodujący, że ich ciała zadrżały złączone.
         - Mam nadzieję, że Jonghyun-ah znalazł sobie jakieś interesujące zajęcie. - zaśmiał się Minho, gdy leżeli wyczerpani na łóżku.
- Jonghyun! - Key niemal zapiszczał, uświadamiając sobie, że ich przyjaciel mógł to wszystko słyszeć i mimowolnie spłonął rumieńcem.
- Poradzi sobie. - Minho przyciągnął go do siebie, gładząc po starannie ułożonej, teraz rozwalonej fryzurze. Key przygryzł wargę, niepewnie spoglądając na chłopaka obok niego. Pogodzili się. Minho zapewnił go o swoich uczuciach. Robili... to wszystko. Ale co teraz?
Brunet, widząc, że jego kochanek intensywnie się nad czymś głowi, powiedział:
- Myślę, że Siri nie będzie cię już potrzebowała.
- Ah! Tak... - mruknął, wyrwany z rozmyślań, Key. - Siri ma chłopaka.
- Ty też.
- Co? - spojrzał na niego zdziwiony, ale Minho tylko uśmiechnął się do niego tajemniczo
i pocałował, rozwiewając wszelkie wątpliwości.

***

           Od pół godziny stoję jak głupi przed drzwiami. Brązowymi, z ciemnego drewna, ze zgrabną, złotą klamką i wycieraczką w kształcie butelki po piwie, leżącą tuż przed wejściem do mieszkania. W żołądku coś uparcie mnie kłuje, a wewnętrzny głos gdzieś
w głowie mówi, żebym stąd uciekał, lecz ja nadal stoję. Idiota. Ludzie wychodząc ze swoich mieszkań, mijają mnie z cichym pomrukiwaniem, może myślą, że rozdaję ulotki? Albo jestem złodziejem? A może po prostu lubię patrzeć się na drzwi, to taki mój fetysz, a co, nie można..?
- Taemin? – podskakuję na dźwięk swojego imienia i nerwowo przygryzając wargę, wolno odwracam się do tyłu. – Co ty tu robisz? – Jonghyun przygląda mi się ze zdziwieniem.
- Ahm… bo ja… - nie bardzo wiem, co odpowiedzieć. Przecież nie powiem mu, że jakiś duszek w moim sercu co noc podpowiada mi, żebym z nim porozmawiał, bo inaczej nigdy nie zaznam spokoju.
- Wejdź. – przerywa krępującą ciszę i wpuszcza mnie do środka.
           Gdy prowadzi mnie do salonu, wszystkie wspomnienia wracają niczym fala i przez chwilę mam ochotę uciekać, jednak posłusznie idę za nim. Siadamy na kanapie. Jong przygląda mi się uważnie, jednak czeka, aż to ja zacznę mówić. Dziękuję Bogu za to, że wymyślił sznurki przy bluzie, które ratują moje drżące dłonie przed zdemaskowaniem. Biorę głęboki wdech i nadal nie wiedząc, po co tu właściwie przyszedłem, mówię:
- Pomyślałem, że… - ale w tej samej chwili, w której zaczynam, już nie pamiętam, jakie słowa chciały się wydostać z moich ust. Gdy na niego patrzę, dziwne uczucie w żołądku zwiększa się i sam nie wiem już, czy to strach czy coś innego.  – Chciałem ci podziękować… - zaczynam znowu, nerwowo przełykając ślinę. Mam wrażenie, że jakaś część mnie gdzieś zniknęła i już nigdy nie wróci. Nie mam odwagi na niego spojrzeć. – Wiesz, za to, że nie musiałem…
- Ah, to. – głos Jonghyuna był lekko zachrypnięty. – Byłem ci to winien.
- Nie chciałem tego… Kiedy raz to zrobisz… już na zawsze… pozostaniesz… - łzy spływają po moim policzku, a ja uparcie hamuję szloch. Nie jestem w stanie wypowiedzieć tego jednego wyrazu, lecz chłopak wie, co mam na myśli. Mam wrażenie, że to pozostanie we mnie już na zawsze. Bo przecież…
- Ciii… - cichy szept Jonga i jego ramiona, nieśmiało obejmujące moje drżące ciało. Wzdrygam się lekko pod jego dotykiem, lecz nie odpycham go. Potrzebuję tego. Potrzebuję bliskości, chociaż nigdy się do tego nie przyznawałem.
- Sam mówiłeś, mówiłeś…
- Człowiek mówi wiele rzeczy, Minnie. Tak bardzo cię przepraszam… - milczę. Nie potrafię mu wybaczyć mimo, że chcę. Tak bardzo chcę, lecz strach jest zbyt wielki.
- Boje się. – chowam twarz w zagłębieniu jego szyi, czując jak żyła na karku lekko mu pulsuje. -  Boję się, że nie zasługuję na to wszystko… na przyjaźń Kibuma, na opiekuńczość Onew…
- Nie prawda.
- Dlaczego tak myślisz? – podnoszę głowę i spoglądam w jego ciemne oczy, teraz lekko szkliste.
- Bo… - Jonghyun nerwowo wypuszcza powietrze z ust. Jego wargi cicho wypowiadają tę jedną sylabę i delikatnie muskają moje. Czuję ich ciepło, czuję ich miękkość i smak. To krótka chwila, zaledwie sekunda, kiedy po prostu zamykam oczy i marzę o miłości. Bo przecież dziwka nie zasługuje na to uczucie. Kiedy jego usta zaczynają nieśmiało poruszać się na moich, przez moje ciało mimowolnie przebiega prąd. Odsuwam się od niego, czując pod powiekami kolejne słone krople. Zęby zaciskam na pięści, żeby nie wybuchnąć szlochem. To jest silniejsze ode mnie. Już nigdy nie będę umiał kochać? Czy razem z ciałem sprzedałem też uczucia?
          Wybiegam z pokoju i w pośpiechu zakładam buty. On wciąż siedzi na kanapie. Płacze. A mnie nie stać nawet na jedno słowo.
          Zawsze byłem tchórzem.

***

Tydzień później.

          Nie można bać się miłości. Tak zawsze mówił Taesun. Na jego nagrobku te słowa wygrawerowane są ozdobną kursywą, lekko zniszczone i zakurzone od mijającego czasu.    
          Przysiadam na ławeczce, w milczeniu wpatrując się w pomarańczowy płomień znicza, oświetlający jego zdjęcie. Wydaje mi się, że Onew wreszcie pogodził się z jego śmiercią, a ja pozwoliłem mu przelać jego miłość na mnie. Był dla mnie jak brat, trochę jak ojciec, pokazywał drogę i opiekował się mną w tym nowym świecie. Świecie, którego nie znałem, świecie w którym byłem normalnym chłopakiem.
- Załóż kaptur, przeziębisz się. – słyszę jego ciche słowa i mimowolnie się uśmiecham. Posłusznie naciągam materiał na głowę i przytulam się do boku chłopaka, ściskając jego drżące dłonie.
           W myślach błagam Taesuna o wybaczenie. Błagam go, by wybaczył mi, że wyrzekłem się miłości, że wyrzekłem się… życia. Opowiadam mu o Kibumie i Minho, o Onew, dzięki któremu wszystko się zmieniło. Nigdy mu nie podziękowałem. Ale on wiedział. Jego spojrzenie było ciepłe. Było takim moim małym narkotykiem, moją przystanią. Opowiadam o Jonghyunie, który sprzedał ciało w zamian za miłość do dziwki.
I o mnie, o tej dziwce, która zakochała się w swoim największym wrogu. Lecz wciąż bała się miłości.
- Zostawisz mnie na chwilę z nim sam na sam? – pytam chłopaka siedzącego obok mnie. Onew lekko kiwa głową i odchodzi w stronę samochodu. Drzewa przechylają się pod wpływem wiatru, a jego cienki krawat owija się wokół szczupłej szyi. Wszystko wydaje się wracać do normy.
- A co jeśli strach jest silniejszy od nas? – pytam, lecz nikt nie odpowiada. Powoli uklękam przed nagrobkiem i zamykam oczy.

         Jest zimno. Wieje wiatr i pada deszcz. Moja twarz jest mokra i jestem głodny, ale nie mam gdzie iść. Uciekłem z domu dziecka. Boję się. Nie chcę tam wracać.
         Ulice Seulu są straszniejsze niż zazwyczaj. Drzewa wydają się wykrzywiać w moją stronę, a latarnie migają żółtym światłem. Nagle obok mnie zatrzymuje się samochód, okno kierowcy powoli się otwiera. Mężczyzna koło trzydziestki przygląda mi się uważnie.
- Jesteś sam? - przytakuję lekko, przestraszony.- Gdzie są twoi rodzice? - zadaje kolejne pytanie, a ja czuję, jak do moich oczu napływają łzy.
- Nie mam rodziców. - szepczę, a moim ciałem wstrząsa szloch. Nie prostesuję, kiedy czyjeś ramiona prowadzą mnie do samochodu. Nagle jest ciepło i sucho, a obcy mężczyzna uśmiecha się do mnie przyjaźnie. Myślę, że teraz wszystko będzie dobrze.

          Dwa lata później stoję przed mahoniowymi drzwiami, a ramię mężczyzny, który tamtego dnia zabrał mnie z ulicy, nieprzyjemnie ciąży na moich plecach. Uśmiecha się do mnie czule. "Jesteś dla mnie jak syn" mówi, lecz ja już wiem, że chodzi mu tylko o pieniądze.
Popycha mnie, abym wszedł do środka. W pokoju panuje półmrok. Jedynie lampka nocna daje słabe, czerwonawe jak na burdel przystało, światło. Na wielkim łóżku siedzi mężczyzna. Jest dużo starszy ode mnie. Drzwi za mną zamykają się, a ja stoję, przerażony i drżący, świadomy tego, że teraz już nie ma odwrotu.
I kiedy mój pierwszy klient, nie siląc się na delikatność, kładzie mnie na łóżku, zmuszając, abym się rozebrał, zastanawiam się, czy nie lepiej było zamarząć wtedy na ulicy. Ból w dolnych partiach ciała jest jednak tak wielki, że zapominam o wszystkim. A potem przychodzi przyzwyczajenie. Do bólu, do pracy, do tego brudu, który czujesz potem na swoim ciele. Do tego, że dziwki nie zasługują na miłość.
          Kiedy otwieram oczy, nic nie widzę przez łzy. Ale kiedy płaczę nad grobem brata wiem, że to już koniec i mogę zacząć wszystko od początku. Bo każdy zasługuje na drugą szansę.

***

         - Minnie! – Kibum niemal rzuca się na mnie, otaczając mnie swoimi ramionami. Odsuwam się od niego ze śmiechem, patrząc jak mina Minho przybiera lekko zazdrosny wyraz.
- Hej Taemin. – wita się ze mną, zrzucając z ramion skórzaną kurtkę i porywając swojego chłopaka w głąb mieszkania. Mojego nowego mieszkania.
           Po chwili z salonu dochodzą piski uradowanego Key, który właśnie zauważył swój ulubiony alkohol. Ktoś dzwoni do drzwi, a ja niemal podskakuję. Z wahaniem naciskam na klamkę, lecz na progu nie stoi Jonghyun, tylko Onew z dodatkową porcją alkoholu. Odrobinę zawiedziony wpuszczam go do środka, samemu udając się do kuchni. Na zewnątrz powoli się ściemnia.
- Jonghyun! Nie wiedziałem, że Tae cię zaprosił. – słyszę z korytarza. Kibum jest zdziwiony, lecz mógłbym przysiąc, że się uśmiecha. W końcu wszystko mu opowiedziałem.
          Dłonie zaciskam w pięści. Nagle ciało staje się jak sparaliżowane, a ja sam nie umiem robić nic innego, jak tylko wpatrywać się w brudne naczynia leżące w zlewie.
- Taemin? – jego cichy głos. Mimo ciemności panującej w kuchni, widzę jak jego oczy błyszczą się. Odwracam się w jego stronę. Przez chwilę po prostu patrzymy się na siebie. Potem on podchodzi, staje metr ode mnie i nerwowo drapie się po karku. Boli mnie brzuch. Boli mnie brzuch, głowa i dłonie od ciągłego zaciskania na parapecie.
- Zrobisz… zrobisz to jeszcze raz? – pytam cicho. Chcę spróbować. On uśmiecha się. Podchodzi bliżej, tak blisko, że czuję delikatny zapach jego perfum. Tak wolno, bym miał szansę ucieczki. Jego dłoń lekko gładzi mój policzek. Nie chcę zamykać oczu. Chcę widzieć jego twarz. Chcę wiedzieć, że robię to właśnie z nim.
- Mogę? – szepcze, a ja kiwam głową, chociaż mam wrażenie, że moje ciało nie jest zdolne do jakiegokolwiek ruchu. Schylam się lekko, dotykając jego ust swoimi. Jest gorąco i zimno na przemian. Jonghyun nigdzie się nie spieszy. Pocałunki są ciepłe, słodkie i leniwe. Obejmuje mnie swoimi ramionami, a ja wtulam się w jego umięśnione ciało. Nigdy w życiu nie czułem czegoś takiego. Jakbym urodził się na nowo. Jakbym był nowym człowiekiem. Bo każdy zasługuje na drugą szansę.


Koniec