Znajde cie VIII

Przyglądał się pogrążonej we śnie twarzy Taemina. Długie rzęsy kładły się cieniem na rumianych policzkach, a pełne usta były delikatnie rozchylone. Gorący oddech chłopaka lekko owiewał jego szyję, lecz nie przeszkadzało mu to. Wręcz przeciwnie — jego spokojny oddech uspokajał jego rozszalałe nerwy. Co chwila przygryzał wargę w skupieniu obserwując kolejne tabliczki z odległością, jaka im jeszcze pozostała do Seulu.

Taemin od wygranej w konkursie stał się innym chłopakiem. Kibumowi wydawało się, że taki był wcześniej i właśnie taki powinien być zawsze: uroczy, energiczny, dziecinny. Jemu także udzielił się wesoły nastrój przyjaciela i niemal zapomniał o Jonghyunie, który nadal nie odpisywał na jego wiadomość.

- Daleko jeszcze? – usłyszał cichy głos młodszego i uśmiechnął się rozczulająco na widok jego zaspanych oczu i rozwalonych włosów. Ostatnio bardzo się do siebie zbliżyli i Key mógł śmiało powiedzieć, że kochał go jak brata.

Spojrzał przez okno. W oddali widać już było pierwsze wieżowce stolicy. Na samą myśl, że za kilka godzin odbędzie się mecz, na który od tak dawna czekali, serce waliło mu jak oszalałe.

- Już prawie jesteśmy.

Taemin tylko się uśmiechnął. Przymknął oczy, ale nie spał. Wydawał się rozmarzony. Za to Kibum był coraz bardziej zdenerwowany.

***

- Pamiętajcie! Minho gra dzisiaj na lewym skrzydle, Jonghyun, ty na środku. Dajcie z siebie wszystko, chłopaki!

- Tak jest, trenerze! – odpowiedzieli chórem.

Jonghyun opadł na ławkę, ociężale wyjmując ze swojej szafki strój na dzisiejszy mecz. Marzył tylko o tym, żeby pójść spać. Ostatnio nie sypiał zbyt dobrze. Rankami budził się zlany potem z dziwnym uczuciem tęsknoty gdzieś głęboko w sercu. Wciąż miał wyrzuty sumienia, że nie powiedział Minho o tym, że widział Taemina i obiecał sobie, że zrobi to dzisiaj. Po meczu. Tak będzie najlepiej. Minho da z siebie wszystko, a potem usłyszy cudowną wiadomość i wszyscy będą szczęśliwi.

- Jonghyun!

Podniósł gwałtownie głowę, czując, jak ktoś szturcha go w ramię.

- Znowu myślisz o Kibumie? – Minho spojrzał na niego podejrzliwie. – Nie poznaję cię, stary. Wow! Jednak jesteś człowiekiem. – zaśmiał się, za co otrzymał kuksańca w bok. Jonghyun mrucząc coś pod nosem wepchnął swoje ubrania do szafki i założył strój.

- Idziemy. – zarządził, ruszając w stronę wyjścia z szatni. Specjalnie przyśpieszył kroku, by Minho za nim nie nadążył, lecz brunet podbiegł do niego, wciąż świdrując go wzrokiem.

- Czemu po prostu do niego nie napiszesz? – zapytał.

- Minho, daj spokój.

- Nie rozumiem cię. Poznałeś chłopaka, było wam zajebiście w łóżku, non stop o nim myślisz, on na ciebie leci, gdzie tu jakiś problem?

- Właśnie, było nam zajebiście w łóżku i o to mi chodziło. Wyobrażasz sobie mnie w związku? – Jonghyun zaśmiał się ironicznie. – Nie ma czegoś takiego jak miłość. Jest tylko seks i przywiązanie.

Minho jedynie przytaknął. Nie zamierzał się kłócić z przyjacielem. Wiedział, że i tak w końcu postawiłby na swoim. Odetchnął głęboko i wszedł na stadion. Zalała go fala wrzasków i głośnego dopingu. Trybuny były pełne. Uśmiechnął się sam do siebie — wreszcie udało mu się osiągnąć to, o czym zawsze marzył. Pamiętał, że na każde urodziny życzył sobie, aby mógł kiedyś wystąpić na Stadionie Narodowym i teraz się to udało.

Speakerka zaczęła ogłaszać składy obu drużyn, a następnie zapowiedziała występ wokalny. Minho jedynie wzruszył ramionami znudzony, stając obok Jonga i czubkiem buta kopiąc dołek w murawie. Stadion nagle ucichł, a z głośników popłynęła jakaś spokojna melodia.

- O kurwa. – usłyszał głos Jonga, który jak zahipnotyzowany wpatrywał się w scenę.

I wtedy go zauważył.

Poskręcane blond kosmyki zakrywające uroczo zarumienioną twarz, przymknięte oczy i gardło z którego wydobywał się anielski głos. Głos, który znał tak doskonale.

Chłopak wczuwał się w śpiew całym sercem. Jego głos lekko drżał, ale to nie ujmowało jego pięknu. Był cudownie nieśmiały i delikatny. Wyglądał jak anioł.

Minho otworzył usta, chcąc coś powiedzieć, lecz nie potrafił. Nie potrafił się poruszyć, oderwać wzroku od śpiewającego na scenie chłopaka. Miał wrażenie, że zobaczył ducha. Bo przecież Taemin umarł. Taemin nie żyje. Poczuł, jak kręci mu się w głowie. Spanikowany potarł dłonią oczy, lecz on nadal tam stał. Tak samo drobny, tak samo onieśmielony jak wtedy, gdy śpiewał dla niego pierwszy raz — na jego urodzinach.

- To dla ciebie, Minho. – usłyszał, a Taemin uśmiechnął się tak, jak zawsze się do niego uśmiechał. Poczuł, jak coś boleśnie wbija mu się w serce, a obraz zamazuje przez napływające do oczu łzy. Nie zauważył, kiedy zaczął biec w jego stronę, chcąc znaleźć się obok niego, teraz, już, natychmiast, sprawdzić, czy to prawda, czy to nie przypadkiem jego wybujała wyobraźnia.

Zatrzymała go dłoń trenera, uparcie prowadząca go w stronę pozostałych zawodników. Mecz się zaczął, a on nie umiał myśleć o niczym innym, tylko o chłopaku śpiewającym na scenie. Nie mógł się skupić na grze, co chwila wpatrywał się w trybuny szukając wzrokiem blondyna, lecz był za daleko, by mógł cokolwiek zobaczyć. Minuty dłużyły mu się niemiłosiernie i nawet zastanawiał się, czy nie zamarkować kontuzji, lecz wiedział, że trener by go za to rozszarpał. Kiedy wreszcie zdobyli bramkę, odetchnął z ulgą.

Kiedy usłyszał gwizdek oznajmiający koniec meczu, popędził w stronę szatni, jak oszalały przebierając się w swoje ubrania.

- Minho?

- To był Taemin. To był Taemin, Jong! – krzyknął, trzaskając drzwiczkami szafki i szybko wybiegając z pomieszczenia. Nie wiedział, gdzie ma go szukać. Biegł, potykając się o własne nogi, pytając przechodniów, rozglądając dookoła. Musiał go znaleźć. Musiał…

- Minho. – cichy, niepewny głos.

Minho zadrżał i przystanął. Bał się odwrócić do tyłu, bał się, że kiedy się odwróci tam nie będzie Taemina, tylko…

- Minho? – tym razem w głosie młodszego usłyszał niepewność i nutę strachu. Powoli okręcił się na pięcie, wolno podnosząc wzrok na stojącego przed nim chłopaka i jakiegoś blondyna, trzymającego go pod rękę. Coś zabolało go na widok tej dwójki tak blisko siebie.

- Taemin. – powiedział. Tylko tyle potrafił. Podszedł do niego powoli, z irytacją stwierdzając, że chłopak przy nim nie odsunął się ani o milimetr. – Minnie. – powtórzył, stając blisko niego. Miał ochotę go dotknąć, sprawdzić, czy jest prawdziwy, lecz tylko stał jak głupek, wpatrując się w niego.

Tajemniczy chłopak powiedział coś do Taemina i zostawił ich samych. Chłopak nagle jakby się przestraszył, zdenerwowany kopał leżące na ziemi kamyczki.

- Zobacz! Jestem w reprezentacji uniwersyteckiej! – krzyknął Minho, śmiejąc się nerwowo i wyciągnął z torby zmiętą koszulkę. Taemin podniósł głowę, spoglądając gdzieś na lewo.

- Na co się patrzysz? To tutaj, moja… Minnie? – Taemin wciąż wpatrywał się w inną stronę, niż ta, na którą pokazywał Minho. Brunet przełknął ślinę i drżącą dłonią uniósł podbródek chłopaka tak, by patrzył wprost na niego.

Puste tęczówki Taemina spoczęły na jego twarzy i wtedy zrozumiał. Mimowolnie jego dłoń obsunęła się wzdłuż tułowia. Zszokowany wpatrywał się w młodszego chłopaka, który jakby skulił się w sobie. Cisza między nimi zrobiła się ciężka i nieznośna.

Na swoim ramieniu poczuł jego zimne, drobne dłonie. Taemin przysunął się do niego, badając rękoma jego ciało, by po chwili wtulić się w niego mocno.

- Nie zostawiaj mnie, proszę! Jestem ślepy, wiem, że już wiesz. Proszę, powiedz, że mnie nie zostawisz, Minho… - Taemin drżał w jego ramionach. Minho poczuł jak jego koszulka staje się mokra od jego łez. – Kocham cię.

Chłopak kurczowo zaciskał dłonie na jego koszulce, jakby bał się, że Minho zaraz ucieknie. Wtulił się w niego mocno, niemal desperacko. Choi przez chwilę rozluźniał i zaciskał dłonie w pięści, by po chwili z wahaniem pogłaskać chłopaka po jasnych włosach. Nie był gotowy na takie coś. Nie wiedział, co ma robić. Nie tego się spodziewał.

Taemin czuł, jak robi mu się coraz zimniej, chociaż ciało Minho emanowało ciepłem. Miał wrażenie, że coś jest nie tak. Może liczył na zbyt wiele… Wyobrażał sobie, że gdy się spotkają, rzuci się chłopakowi w ramiona i będzie śmiać się radośnie, a on razem z nim. Wyobrażał sobie, jak Minho mówi mu, że go kocha i że kochał go cały czas, a jego wada wzroku nie ma dla niego znaczenia. Czekał na te dwa wyrazy, lecz miedzy nimi znów nastała cisza. Duża dłoń Minho gładziła jego włosy, ale miał wrażenie, że to nie jest już jego Minho. Minho stał się obcym człowiekiem.

- Myślałem, że nie żyjesz. – usłyszał.

- To dlatego się wyprowadziłeś? – zapytał niepewnie.

- Tak.

- Ale spotkaliśmy się. Już wszystko będzie dobrze, prawda? – głos Taemina drżał. – Przeszkadza ci to, że nie widzę…?

- Minnie, minęło sporo czasu. Nie przeszkadza, po prostu…

- Już mnie nie kochasz? – powiedział młodszy ze łzami w oczach. – Jeżeli tak jest, po prostu powiedz…

- To nie tak, Minnie. – westchnął Minho.

- A jak?

Spojrzał w zaszklone oczy młodszego. Blondyn przygryzał wargę, jak zawsze, gdy był zdenerwowany. Nie wiedział, co odpowiedzieć. Nachylił się nad chłopakiem i lekko musnął jego usta. Taemin natychmiast przylgnął do niego, całując go rozpaczliwie.

- Kocham cię. – powiedział znowu. Lecz Minho nie wiedział, co ma mu odpowiedzieć.

***

Nie był na to gotowy. Gdy go zobaczył, żołądek podszedł mu do gardła. Odwrócił się na pięcie, chcąc zawrócić, lecz on podbiegł do niego, zdyszany zrównując się z nim krokiem.

- Widziałem występ Taemina, Minho pobiegł go szukać. Co wy tu robicie?

- To była nagroda Minniego za wygraną w szkolnym konkursie. – odparł Key obojętnie.

- Ahh. A! Przepraszam, że ostatnio nie przyprowadziłem…

- Daj spokój. – Key machnął ręką. – Nie masz obowiązku mi pomagać.

- Jasne. – Jonghyun wydawał się zbity z tropu. Był niemal pewien, że Key będzie robił mu wyrzuty, a wtedy on się ze wszystkiego wytłumaczy i jakoś fajnie go pocieszy…

- W końcu łączy nas tylko seks.

Spojrzał na niego zdziwiony. Nie spodziewał się tych słów. Mimo wszystko poczuł się dziwnie. Może jeszcze miesiąc temu on powiedziałby tak samo, ale teraz, kiedy poznał Kibuma…

- Jasne. To kiedy powtórka, Key? – szepnął mu na ucho, nachylając się nad nim. Może to i lepiej. W końcu przecież on i związek… takie połączenie nie miałoby sensu.

- Teraz. – odparł Key, ciągnąc go w stronę nadjeżdżającego autobusu.

***

Penis Jonghyuna obijał się rytmicznie o ścianki jego odbytu. Chłopak nad nim był gorący i śliski, a słowa jakie szeptał mu do ucha sprośne i bezpośrednie. Sam nie wiedział, dlaczego się na to zgodził. Ba, sam to zaproponował. Może łudził się, że podczas seksu otrzyma namiastkę czegoś, czego tak bardzo pragnie? Teraz jednak czuł się jeszcze gorzej.

Przez chwilę, kiedy mgła orgazmu zasłoniła mu oczy, nie miał czasu na myślenie. Jednak moment później, kiedy obaj leżeli wyczerpani na łóżku, tak blisko siebie, nie mógł znieść naglącej potrzeby wtulenia się w to umięśnione ciało. Jonghyun chyba czytał mu w myślach, bo zagarnął go ramieniem bliżej siebie, tak, by mógł położyć głowę na jego klatce piersiowej. Serce starszego chłopaka biło szybko, ale może to tylko jego złudzenie?

Powoli zasypiał i w głowie kołatała mu się myśl, że mógłby tak zasypiać codziennie. Gotów był poświęcić swoje ciało choćby tylko dla uczucia ciepła starszego i tego dudniącego bicia serca tuż przy jego uchu. 

- Tęskniłem za tobą, Kim Kibum. – usłyszał i uśmiechnął się gorzko.

- Ja za tobą też, Jong. – odparł, chowając twarz w jego gładkiej skórze, by starszy nie zobaczył smutku malującego się w jego oczach.