Marionetka (2Min)

Tytuł: Marionetka
Pairing: 2Min
Gatunek: AU, angst
Rating: +18

Gdy ich oczy spotkały się po raz pierwszy była zima, a jego spojrzenie nieobecne i zamglone. Czarne tęczówki były rozszerzone i lśniące, a pełne usta delikatnie rozchylone. Był do pasa nagi, a jego mlecznobiałą skórę, na której odznaczały się wystające żebra, ozdabiały czerwone pręgi. Gdy wyginał się w łuk, ruchem zsynchronizowanym z ruchami bioder jego ojca -cholernego biznesmana - wyglądał jak marionetka: bezsilna i obojętna.

Zahamował odruch wymiotny, lecz nie odwrócił się. Rudowłosy nadal na niego patrzył, chociaż Minho nie miał nawet pewności, czy zdaje sobie sprawę z jego obecności w pomieszczeniu. Oparł się o chłodną ścianę, zaciskając dłonie w pięści, gdy jego ojciec zostawił go porzuconego na ubrudzonej spermą kanapie. Kiedy wychodził, drzwi zamknął na klucz. Minho jeszcze przez dziesięć minut wpatrywał się beznamiętnie w ciemne drewno, zanim wrócił do swojego pokoju.

***

- Minho, chcę ci kogoś przedstawić. – usłyszał, gdy właśnie zaczynał kolację. Odruchowo wstał z krzesła, odwracając się do tyłu i ponownie łapiąc spojrzenie rudowłosego chłopaka. Jego oczy lśniły, jak wtedy, gdy zobaczył go po raz pierwszy, lecz teraz wydawało mu się, że jego ciemne tęczówki są szklane od łez. – To jest Taemin, od dzisiaj będzie z nami mieszkał.

Rudzielec drgnął i jakby zgarbił się w sobie. Posłusznie, popchnięty przez mężczyznę, podszedł do Minho i wyciągnął w jego stronę swoją drobną dłoń. Minho ujął ją delikatnie, jakby bał się, że chłopak jest z porcelany. Niemal niezauważalnie przejechał palcami po gładkiej skórze, lecz młodszy od razu wyrwał dłoń z jego uścisku.

Przy stole siedzieli w milczeniu, nie patrząc na siebie nawzajem.

***

Przykrył się grubą, puchową kołdrą, dźwięki jednak nie ustały. Słyszał posapywanie ojca i ciche jęki Taemina. Odgłosy uderzeń i skrzypienie łóżka. Zakrył uszy rękami, jednak to nie pomogło. Niemal widział wykrzywioną w ekstazie twarz chłopaka i obrzydliwy uśmiech starszego od niego mężczyzny. Zdenerwowany wyszedł z pokoju, z trzaskiem otwierając drzwi do sypialni swojego ojca.

Taemin spojrzał na niego przestraszony, a w jego oczach zobaczył wstyd. Spuścił głowę, chudymi ramionami zakrywając swoje nagie ciało. Minho wydawało się, że chciałby uciec ale nie ma siły, by to zrobić.

***

Minął miesiąc i któregoś poranka ojciec nie usiadł z nimi do wspólnej kolacji. Taemin siedział naprzeciwko niego na wysokim, hebanowym krześle, a jego śnieżnobiały talerz był pusty. Wyglądał jak lalka, kiedy machał swoimi długimi, chudymi nogami.

- Nie jesteś głodny? – odezwał się Minho, kiedy cisza wydawała się stać nie do zniesienia.

- Nie mogę jeść. – odparł chłopak, a jego głos był ledwie dosłyszalny. Nie patrzył na niego, a jedynie bawił się swoimi długimi, rudymi włosami.

- Dlaczego?

- On mi nie pozwala.

***

Kiedy zima przerodziła się we wczesną wiosnę Minho zdał sobie sprawę, że się zakochał. Codziennie wieczorem przesiadywał pod drzwiami sypialni ojca, słuchając coraz słabszych jęków Taemina. Gdy mężczyzna wychodził, przychodził do chłopaka, siadając obok niego na łóżku i nakrywając jego chude ciało białym prześcieradłem. Nie rozmawiali ze sobą. Oczy młodszego zawsze były nieobecne i lśniące, jakby spał, albo był gdzieś bardzo, bardzo daleko.

***

Latem przebudził się, czując ciężar na swoich kolanach. Przetarł zaspane oczy i spojrzał na Taemina, który siedział obok niego. Blisko, bardzo blisko.

- Pomóż mi. – szepnął. To był drugi raz, kiedy się do niego odezwał.

Minho wyciągnął dłoń i niepewnie pogłaskał go po policzku. Chłopak bardzo schudł. Wtulił się policzkiem w jego dłoń, przymykając oczy, po czym otworzył je i wpił się wargami w jego usta, całując go zachłannie i rozpaczliwie. Minho poczuł na języku jego słone łzy.

- To był mój pierwszy pocałunek. Od tej chwili będę całował się tylko z tobą.

***

Widywał go rzadko, ledwie od czasu do czasu. Wyglądał jak duch; jego oczy były puste, jak u lalki. Jego ojciec zawsze trzymał swoją wielką dłoń na drobnych plecach rudowłosego, jakby chciał dać do zrozumienia synowi, czyją jest własnością. Przy kolacji kazał siadać mu na swoich kolanach i karmił go winogronami. Minho miał wrażenie, że Taemin jadł tylko te winogrona.

***

Jesienią, na pięćdziesiątych urodzinach jego ojca, Taemin był maskotką, zabawiającą gości na przyjęciu urodzinowym. Na szyi zawiązaną miał czarną muszkę, rude włosy zaczesane do tyłu, a na nogach obcisłe, skórzane spodnie. Gdy nosił tacę z połyskującymi kieliszkami pachnącego szampana, ciekawskie dłonie biznesmanów łapały go za pośladki. O północy zdarli z niego spodnie i kazali oprzeć się o jedno z krzeseł, po czym jeden za drugim gwałcili, napawając się jego krzykami. Chłopak nie patrzył na Minho, chociaż starszy  tak bardzo chciał ujrzeć jego czarne, lśniące oczy.

Kiedy dziesiąty z mężczyzn wszedł w niego bez przygotowania, Taemin zemdlał.

***

- Uratowałeś mnie. – szepnął, gdy otworzył oczy.

Minho niemal natychmiast podszedł do łóżka, na którym leżał młodszy, pomagając mu wstać. Nie powiedział ani słowa. Pochylił się i musnął wargami jego usta, tuląc go do siebie. Był lekki jak piórko.

- Kocham cię. – wyszeptał.

- Wiem. – Taemin uśmiechnął się lekko. Minho po raz pierwszy widział, jak się uśmiecha. – Ja też cię kocham.

- Nie pozwolę ci tam wrócić. – zapewnił starszy, a Taemin posmutniał. Jego czarne oczy zalśniły i na powrót zagościła w nich pustka i zrezygnowanie.

- Ja nie umiem żyć normalnie, Minho. – powiedział niemal niedosłyszalnie.

***

Stał w progu i nie potrafił się poruszyć. Nogi zdawały mu się przyrosnąć do wyłożonej czarnymi płytkami podłogi. Znów była zima, za oknem było biało, a w pokoju panował półmrok. Taemin siedział po turecku na łóżku, do połowy rozebrany, a jego żebra odznaczały się silnie na tle bladej skóry. Otworzył usta, gdy starszy mężczyzna podał mu kilka kolorowych tabletek. Zjadł je, jak winogrona, którymi karmił go przy kolacji. Pozwolił się rozebrać i przypiąć kajdankami do łóżka.

Minho poczuł, jak jego policzki robią się mokre. Taemin patrzył na niego jak wtedy, gdy widział go po raz pierwszy. Nieświadomy, bezwolny, jak marionetka. Ja nie umiem żyć normalnie, Minho – usłyszał w swojej głowie i zacisnął dłonie w pięści. Widział w jego oczach zakaz. Jego spojrzenie mówiło nie zbliżaj się i Minho poczuł, jak ma ochotę po prostu wybuchnąć szlochem.

Taemin jęknął głośno, lecz ten jęk był inny od wszystkich poprzednich. Wyglądał, jakby się dusił. Złapał  się kurczowo bioder pięćdziesięciolatka, ponownie biorąc do ust jego penisa, by po chwili zwymiotować na dywan. Jego drobne ciało drżało mocno, gdy zwracał co chwilę.

Zaczął iść w jego stronę, kiedy zobaczył, jak jego ojciec ujmuje młodszego za podbródek i zmusza, by na niego spojrzał, po czym nachyla się i całuje go w usta. To był mój pierwszy pocałunek. Od tej pory będę całował się tylko z tobą. Potem wstaje, siada na łóżku i zapala papierosa, pozostawiając drżącego Taemina na zabrudzonym wymiocinami dywanie.

- Jak mogłeś?! – nie wiedział, kiedy podszedł do mężczyzny, zaczynając szarpać za jego ramiona. Wyrwał papierosa z jego ust, niedopałek upadł na dywan, który zaczął lekko dymić.

- To tylko dziwka, Minho. Zabawka. A każda zabawka kiedyś się psuje. – odparł mężczyzna, beznamiętnie patrząc na wzburzonego jego słowami syna, po czym wstał, rozdeptując tlący się  na dywanie niedopałek.

Taemin leżał tuż obok. Nieruchomy i blady. Jak lalka.