Saranghae, hyung IV

     Taemin jęknął cicho, powoli otwierając oczy. Głowa pulsowała mu, a obraz nieznacznie wirował przed oczami. Powoli wygramolił się spod kołdry, palcami masując skronie. Dłonią sięgnął po leżący na szafce nocnej telefon, chcąc sprawdzić która godzina. Skrzywił się, gdy na wyświetlaczu zobaczył małą kopertę a pod nią imię Minho. Nawet nie pamiętał, kiedy wymienili się numerami.

Świetnie się wczoraj bawiłem, Minnie. Mam nadzieję, że to powtórzymy^^ Minho.

- Cholera. – mruknął, przeklinając swoją słabą głowę i idiotyczne pomysły Jonghyuna. Jak przez mgłę przypomniał sobie ciepłe usta Minho całujące jego wargi w przydrożnym barze i potem – pod domem.

Rzucił telefon z powrotem na szafkę, nie siląc się na odpisanie na wiadomość i zszedł na dół do kuchni. Sięgnął po stojącą na kredensie wodę i wypił od razu kilka łyków.

- Kac? – usłyszał. Onew podszedł do niego, przy okazji nastawiając wodę w czajniku i nasypując kawy do filiżanki.

Taemin usiadł przy stole, wpatrując się tępo w ścianę i starając się pozbyć tego drugiego kaca – moralnego. Nienawidził mówić chłopakom, że słodkie pocałunki, którymi się z nimi wymieniał, to tylko jednonocna przygoda, a właśnie taka rozmowa czekała go z Minho. Było mu tym bardziej głupio, bo naprawdę polubił bruneta i nie chciał, żeby ich „chora” relacja wpłynęła jakoś na rodzące się uczucie między Key i Jonghyunem.

- Wiem, że za mną nie przepadasz, ale mógłbyś przynajmniej podziękować. – powiedział Onew, siadając naprzeciwko niego z kubkiem parującej kawy w ręce.

- Za co? – skrzywił się Taemin.

- Nie pamiętasz?

- Co miałbym pamiętać? – spytał rudzielec.

- Jak wnosiłem cię pijanego na górę, bo nie byłeś w stanie wejść po schodach, a potem trzymałem włosy, kiedy rzygałeś w kiblu. – odparł Onew.

Taemin poczuł, jak coś wywraca mu się w żołądku. Nie pamiętał nic z tego, o czym mówił mężczyzna. Miał nadzieję, że nie palnął żadnej głupoty, wystarczyło mu to, że teraz miał dług wdzięczności u Jinkiego.

- Mówiłem… coś? – spytał niepewnie, bojąc się odpowiedzi.

- Gadałeś coś o tym, że mnie nienawidzisz.

Taemin odetchnął z ulgą. W ostateczności lepsze to, niż gdyby powiedzał Onew, że się w nim zakochał.

- Dziękuję. – burknął cicho, nie patrząc na mężczyznę.

- Spoko. Nie wiem, dlaczego mnie nie lubisz, ale mam nadzieję, że to się zmieni. – uśmiechnął się do niego Jinki, a on miał ochotę walnąć głową w stół. – Nie powinieneś się zbierać do szkoły?

- Nie idę dzisiaj do szkoły.

- Taemin, masz dzisiaj sprawdzian. Chcesz znowu dostać pałę? – do kuchni weszła Hyo Lin, całując Jinkiego na przywitanie.

- Właśnie dlatego nie powinienem iść… - westchnął rudzielec.

- Nie radzisz sobie z jakiegoś przedmiotu? - spytał Onew.

- To tylko matma… - zaczął Taemin, lecz dziewczyna przerwała mu:

- Rok temu prawie nie zdał przez matematykę, a teraz znowu będzie mieć pałę na semestr.

- Mogę ci pomóc. – zaoferował się Jinki.

- Nie!

- To świetny pomysł! – ucieszyła się Hyo Lin. – A teraz marsz do szkoły!

- Ale noona… mam kaca. – jęknął chłopak.

- Pozwól mu zostać. Nie wygląda zbyt dobrze. – wsparł go Jinki, a Taemin przeklął w myślach. Miał u niego kolejny dług wdzięczności.

***

- Opowiadaj! – Taemin przysiadł na łóżku Jonghyuna.

- Daj spokój… - westchnął szatyn, przeczesując palcami swoje włosy. Był już wieczór, a Kibum nadal nie odbierał jego telefonów i nie odpisywał na smsy. – Chyba wczoraj trochę przegiąłem… no ale kurwa! Był taki słodki i stał tak blisko, gapiąc się na mnie tymi swoimi kocimi oczami!

- Ale co się stało?

- N-no… pocałowałem go.

- I co z tego? – zdziwił się Taemin.

- To, że Kim Kibum widocznie nie całuje się na pierwszej randce. – skrzywił się Jonghyun. – To znaczy… wcześniej powiedział, że nasz pierwszy pocałunek nie powinien być po pijaku.

- I mimo tego go pocałowałeś?!

- N-no…

- Jesteś idiotą. – stwierdził Taemin.

- No i on teraz się do mnie nie odzywa!

- Może pomyślał, że chcesz go tylko przelecieć?

- Ale to nie prawda! - jęknął załamany Jonghyun i opadł na łóżko. Po chwili jednak jego twarz rozjaśniła się w uśmiechu, a on sam podniósł się gwałtownie, patrząc na przyjaciela. - Wiem! Spotkasz się z Minho, pójdziecie do Kibuma i wszystko mu wyjaśnisz!

- O nie, nie, nie, nie, nie! – zaprzeczył od razu Taemin.

- Wydawało mi się, że dobrze się bawicie. CAŁOWALIŚCIE SIĘ. – wytknął mu Jonghyun, pokazując język.

- Byłem pijany. Tak jakoś wyszło.

- Nie rozumiem cię, Minnie. Całujesz się z kim popadnie a z seksem czekasz do ślubu.

- Jong… to nie jest śmieszne. – skrzywił się Taemin.

- Proszę! Zrób to dla mnie! Proszę, proszę, proszę, proszę! – Jonghyun klęknął przed nim i złożył dłonie jak do modlitwy. – Odwdzięczę ci się, zobaczysz. – dodał, uśmiechając się psotnie.

- Nie.

- No Taemiiiiiiiiiiiiiiiiiiin!

- Nie ma mowy, Jonghyun-ah.

- Bo napiszę do Choi, że się w nim zakochałeś, tylko boisz się do tego przyznać.

- Nie zrobisz tego.

- Zrobię. – jakby na potwierdzenie swoich słów, Jonghyun sięgnął po telefon.

- Nie! – rudzielec rzucił się na przyjaciela, wyrywając mu komórkę z rąk.

- Ho ho, Minnie. Myślałem, że z tym odwdzięczaniem się to poczekamy. – zaśmiał się chłopak, kiedy Taemin, próbując zabrać mu komórkę, usiadł na jego biodrach.

- Jesteś zboczony. – burknął rudzielec, sadzając się wygodniej na jego biodrach i odkładając telefon na bezpieczną odległość. – Zrobię to dla ciebie, ale masz u mnie taaaaaki dług. – chłopak rozłożył ramiona na boki, aby pokazać wielkość długu przyjaciela.

- Świetnie, Minnie, a teraz zejdź ze mnie, bo siedzisz mi na kroczu. No chyba, że chcesz, żebym cię nauczył tego i owego.

- Nie! – pisnął Taemin, schodząc z przyjaciela i siadając z powrotem na łóżku. – Nienawidzę swojego życia… - mruknął, łapiąc się za głowę.

***

Uśmiechnął się wymuszenie, kiedy na horyzoncie pojawił się Choi, unosząc brwi w geście zdziwienia, kiedy w jego rękach dojrzał małe pudełeczko.

- Hej. – przywitał się z nim brunet, chcąc pocałować go w usta. W ostatniej chwili Taemin odwrócił się bokiem, a wargi Choi spoczęły na jego policzku.

- Hej, co to?

- Oh, to dla ciebie. – uśmiechnął się chłopak, podając mu bombonierkę. Taemin zmieszał się. Było mu głupio, że przyjmuje prezenty od chłopaka, przed którym udaje uczucia.

- Właściwie to… chciałem się z tobą spotkać, bo chciałbym… - plątał się niższy. – Jonghyun chciał przekazać wiadomość Kibumowi, no i pomyślałem, że może pójdziemy do niego razem… - dodał.

- Okej, nie ma sprawy. – Minho widocznie to nie przeszkadzało, bo objął Taemina ramieniem i ruszył w sobie tylko znanym kierunku. – Później możemy się wybrać do centrum na kolację, znam dobrą knajpę.

- Emm… no… zobaczymy.

- Dobrze się czułeś dzisiaj rano? Dużo wczoraj wypiliśmy.

- Nie za bardzo… - odparł Taemin.

- Dzisiaj nie będziemy nic pili. Jesteś słodki, jak jesteś pijany, ale wolę cię trzeźwego. – uśmiechnął się brunet, a rudzielec miał ochotę uciec gdzieś daleko, byle tylko nie musieć udawać, że podobają mu się ciągłe komplementy chłopaka.

Okazało się, że Key mieszka całkiem niedaleko. Chłopak otworzył im drzwi, ze zdziwieniem witając Taemina i wpuścił ich do środka. Miał niejasne przeczucie, że nie przyszli do niego po to, aby oznajmić mu, że są razem.

- Usiądźcie, a ja zrobię coś do picia. – powiedział, znikając w kuchni.

- Pomogę ci! – zaoferował się od razu Taemin, biegnąc za chłopakiem. Oparł się o stół, obserwując, jak tamten nastawia wodę na herbatę. – Jak tam wczorajsza randka z Jonghyunem?

- Dobrze. - odparł krótko Kibum.

- Tylko dobrze? - drążył temat rudzielec.

Key odwrócił się w stronę Taemina, zakładając ręce na ramiona i przyglądając mu się uważnie.

- Dlaczego pytasz?

- Ehm... bo...

- Było zajebiście. - przerwał mu Key. - Zawsze, kiedy go widzę jest fajnie. Ale wczoraj trochę przesadził.

- To dlatego nie odpisujesz na jego smsy? Jong był pijany, a to, że cię pocałował, to chyba nie tragedia. Może trochę głupio wyszło, bo wcześniej mówiłeś mu, że tego nie chcesz, ale wiesz, co ludzie robią po alkoholu... 

- Opowiadał ci o tym, co robiliśmy?!

- Nie! – zaprzeczył od razu Taemin, przeklinając w duchu swoją bezmyślność. – To znaczy… tylko trochę, ale to dlatego, że mu się podobasz! Gada o tobie godzinami!

Key spuścił głowę, nie chcąc, by rudzielec zobaczył cień uśmiechu, który pojawił się na jego ustach. Jonghyun przysłał Taemina, by go udobruchać tylko dlatego, że nie odpisywał mu na smsy?

- Nie powinieneś być na niego zły. Nie chciał cię do niczego zmuszać. – uśmiechnął się Taemin.

- Przysłał cię tutaj specjalnie, żebyś ze mną porozmawiał?

- No…

Key uśmiechnął się, podchodząc do chłopaka i czochrając go po włosach.

- Dziękuję. – odparł. – Ale ja wcale nie jestem na niego zły.

- To dlaczego…

- Po prostu nie chcę, żeby to wszystko działo się tak szybko. Mam wrażenie, że kiedy dostanie to, czego chce, po prostu mnie zostawi.

- On nie jest taki. – zapewnił Taemin, szczerząc się od ucha do ucha. – Tak bardzo do siebie pasujecie! Musisz do niego zadzwonić! – krzyknął, niemal skacząc po kuchni z podekscytowania.

Key uśmiechnął się na widok rozradowanego Taemina – chłopak był uroczy i mimo, że krótko się znali, już go polubił.

- Okej, okej, zrobię to, ale jeszcze nie teraz. – uśmiechnął się pod nosem.

- Czemu nie? – rudzielec spojrzał na niego zdziwiony.

- Niech sobie trochę pocierpi.

- Ale… nie rozumiem…

- Minnie, nigdy nie byłeś w związku? To gra, nie można od razu odsłonić wszystkich kart. – Key przysiadł na stołku, obracając w dłoniach komórkę, która od jakiegoś czasu milczała. Widocznie Jonghyun czekał na skutki rozmowy Taemina, mając nadzieję, że po tej Key sam do niego zadzwoni.

- Uhm…byłem, raz. - odparł, speszony.

- Tylko raz? Faceci chyba naprawdę są ślepi... A co z Minho? Nie wydajesz się dzisiaj skakać ze szczęścia na jego widok.

- Ugh... to skomplikowane.

- Jak nic do niego nie czujesz, nie dawaj mu nadziei. Choi szybko się angażuje, a ty bardzo mu się spodobałeś.

- Wiem... - westchnął Taemin.

***

- Naprawdę cieszę się, że cię poznałem. – powiedział Minho, przytulając go do swojego boku, a Taemin skrzywił się. W głowie ciągle słyszał słowa Key, który mówił, że nie powinien dawać chłopakowi nadziei, ale gdy tylko chciał powiedzieć brunetowi, że nic z tego nie wyjdzie, ten zasypywał go kolejnym komplementem.

Rozejrzał się gorączkowo, szukając pomocy w otaczającej ich przestrzeni. Miał wrażenie, że niedługo nie wytrzyma i wykrzyczy chłopakowi, że wcale nie chce z nim nigdzie iść.

Uśmiechnął się, widząc Onew stojącego przy ulicznym straganie z jedzeniem.

- Oh! Zapomniałem, że miałem mieć dzisiaj korepetycję z matmy! – krzyknął nie wiele się namyślając i idąc szybkim krokiem w stronę mężczyzny. 

Gdy Jinki zauważył Taemina, uśmiechnął się, chcąc coś powiedzieć, lecz chłopak przerwał mu: 

- Hyung! Zapomiałem o naszych korepetycjach! Jak dobrze, że się spotkaliśmy! – powiedział, gestykulując żywo i patrząc porozumiewawczo na zdezorientowanego Onew.

Jinki spojrzał na rudzielca, który patrzył się na niego niemal błagalnie, po czym przeniósł swój wzrok na stojącego obok nich wysokiego bruneta, który wydawał się zdziwiony i zasmucony. Zakrył usta dłonią, próbując się nie roześmiać i zwrócił się do Taemina:

- Już myślałem, że będę musiał do ciebie wydzwaniać. Dokończysz randkę później.

- Ale hyung! – zaprotestował Taemin, chcąc stworzyć pozory, że jednak nie ucieka przed Minho, który wpatrywał się w niego z żalem.

- Do domu! – Onew złapał rudzielca pod rękę i pociągnął za sobą. Taemin zdążył tylko rzucić w stronę Minho:

Przepraszam, hyung! – po czym odetchnął z ulgą, dając się prowadzić Jinkiemu w nie znanym mu kierunku.

- Myślałem, że nie szuka się pomocy u wrogów. – uśmiechnął się mężczyzna, przypatrując mu się uważnie.

- Wrogów? – spytał zdziwiony Taemin. Zaraz jednak przypomniał sobie, że miał udawać zniechęconego do Onew. Przybrał naburmuszoną minę i dodał: - Nie miałem innego wyjścia.

- Jasne. Teraz masz u mnie kolejny dług wdzięczności. Co powiesz na lody?

- Lody?

- Chciałbym cię trochę poznać. Może wtedy zmienisz o mnie zdanie. A jutro wytłumaczę ci matmę, jak tak bardzo tego pragniesz. – zaśmiał się, widząc jak Taemin ze złością zaciska dłonie w pięści.

- Poradzę sobie sam. – odparł Taemin, lecz widząc stalowe spojrzenie mężczyzny, dodał cicho: - Okej, okej…

- Co to był za chłopak? – spytał Onew, kiedy siedzieli już przy stoliku w ustronnej części restauracji, a kelnerka postawiła przed nimi dwa pucharki lodów.

- Minho.

- Wydawał się zawiedziony, kiedy odchodziliśmy. Nie powinieneś tak robić, ta cała sytuacja wcale nie wyglądała naturalnie. Nigdy nie byłeś w związku? Minho to też człowiek i ma uczucia. Spotykacie się?

- Nie twoja sprawa. – burknął, zatapiając usta w chłodnym przysmaku, zdenerwowany, że mężczyzna zwrócił mu uwagę. Kolejna osoba w ciągu jednego dnia, kwestionowała jego doświadczenie w sprawach uczuciowych. Przecież to nie jego wina, że nigdy nie trafił na właściwego faceta!

- Okej, nie będę cię zmuszał, żebyś mi się zwierzał.– odparł Jinki, lecz wydawał się posmutnieć. - Wiesz, jak poznałem Hyo Lin? – zapytał, a Taemin skrzywił się. Wcale nie chciał o tym słuchać.

- Nie.

- Była bardzo podobna do ciebie...