Christmas with you (2Min)

Pierwszy raz od bardzo dawna wena zawitała w moje skromne progi i oto jest Wasz świąteczny prezent :) Może bliżej świąt dorzucę jeszcze sezonowe JongKey^^ 

Mam nadzieję, że blog wróci do dawnej cotygodniowej działalności, a ja w prezencie pod choinkę (albo i wcześniej na urodziny :D) dostanę cały pakiecik tego nieznośnego stworzenia ;d

-----------------------------------------------------

Tytuł: Christmas with you

Pairing: 2Min

Gatunek: AU, obyczaj, fluff

Rating: bez ograniczeń

Niechętnie spojrzał na trzymany w rękach prezent, po czym usiadł razem ze wszystkimi do stołu, starając się powstrzymać cisnący mu się na usta grymas. Zamiast tego podniósł wzrok i uśmiechnął się sztucznie do, siedzącej naprzeciwko niego, dziewczyny. Ta natychmiast się rozpromieniła.

- Jeszcze raz dziękuję ci Mae Ri za zaproszenie. Myślę, że to doskonała okazja, żeby Taemin i Sun Ji poznali się lepiej – elegancko ubrana szatynka w średnim wieku zwróciła się do czarnowłosej pani domu.

- Też tak myślę. W końcu następne święta spędzą już jako małżeństwo. Sun Ji to taka ładna dziewczyna, Taemin jest trochę nieśmiały, ale jestem pewna, że już się polubili – odparła tamta, patrząc porozumiewawczo na syna.

- Tak, bardzo polubiłem Sun Ji. Dziękuję, że zgodziliście się nas odwiedzić – głos chłopaka był wyprany z wszelkich emocji, lecz goście zdawali się tego nie zauważać. Taemin zignorował natrętne spojrzenie swojej narzeczonej i spojrzał z utęsknieniem w stronę choinki, pod którą nie było ani jednego prezentu.

Odkąd umarł jego ojciec, wszystko się zmieniło. Jako jedyny syn musiał przejąć rodzinną firmę i rzucić szkołę, by poświęcić się pracy w biznesie. Nikt nie traktował go poważnie, bowiem miał tylko siedemnaście lat, lecz jego matce zdawało się to nie przeszkadzać. Chociaż może było zgoła odwrotnie, skoro niemal od razu po skończeniu żałoby doprowadziła do zaręczyn syna z córką właścicielki sieci hoteli w Korei, aby ten był traktowany na równi ze swoimi, o ironio, niżej postawionymi współpracownikami.

Jeszcze rok temu pod sztucznym, zielonym drzewkiem leżało mnóstwo pakunków dla każdego z członków rodziny. Taemin doskonale pamiętał jaką frajdę sprawiało mu pakowanie prezentów dla rodziców, jak i rozpakowywanie tych przygotowanych dla niego. Mimo że jego ojciec był szanowanym biznesmenem, zawsze znajdował czas dla swojej rodziny.

Matce zależało tylko na pieniądzach. Dlatego też teraz rudowłosy chłopak trzymał w rękach tylko jeden, mały pakunek przeznaczony dla jego narzeczonej.

- Taemin, może pokażesz Sun Ji naszą kolekcję obrazów? – usłyszał jak przez mgłę i niczym marionetka automatycznie wstał ze swojego krzesła, dając znak dziewczynie, by poszła za nim.

Udali się do zachodniej części domu, w której hall udekorowany był przywiezionymi z różnych krajów obrazami. Przez chwilę zapatrzył się w malowidło przedstawiające dwóch mężczyzn kryjących się za drzewami. Naprzeciw nich namalowani zostali wysoko postawieni urzędnicy z karabinami, najwyraźniej ściągający ich za jakieś przestępstwo.

- Czy wolność jest przestępstwem? Od kiedy zabrania się miłości? – rudzielec skrzywił się, znów czując nieznośny ból w okolicy serca, który zwiększył się, gdy zwrócił spojrzenie na stojącą obok niego Sun Ji. Świadomość, że spędzi z nią całe życie, przytłaczała go. Miał ochotę uciec, schować się pośród liści, by nikt nie zdołał zabrać mu tej resztki wolności, która mu jeszcze została. By nikt nie kazał mu udawać, tego, kim nie jest.

- Taemin-oppa może pokażesz mi swój pokój? Te obrazy są nudne. – jęknęła dziewczyna, wyginając usta w podkówkę.

- Jasne. – odparł, prowadząc narzeczoną do następnego pomieszczenia. Uśmiechnął się do niej wymuszenie, pozwalając jej usiąść na wielkim łóżku. Sam usiadł obok, krzywiąc się na słodki zapach jej perfum.

- Oh! Jak cudownie razem wyglądacie! – piskliwy głos jego matki drażnił jego uszy. Dwie kobiety weszły do pomieszczenia, w dłoniach trzymając aparat fotograficzny. – Musimy to uwiecznić. Taemin, obejmij Sun Ji!

- Mamo… - spróbował zaprotestować, lecz to nic nie dało. Kobieta podeszła do nich, ujmując dłoń rudzielca i kładąc ją na boku onieśmielonej nastolatki, po czym zadowolona z efektu odsunęła się, aby zrobić zdjęcie.

- Idealnie – zapewniła po chwili, wpatrując się w wyświetlacz urządzenia. – Taemin, Mae Ri zaprosiła nas nas na przyszły weekend do swojej rezydencji. Cieszysz się?

- W przyszły weekend mam zawody taneczne. Mówiłem ci, to dla mnie… - zaczął, lecz kobieta przerwała mu:

- Ah! Co ty opowiadasz! Mówiłam ci, że to nie zapewni ci przyszłości. Zajmij się teraz firmą i swoją narzeczoną, a nie marnujesz czas na głupoty.

- To nie jest głupota, mamo! Tata zawsze…

- Przestań! Ojca już tutaj nie ma i masz się mnie słuchać. Chyba nie chcesz być nieuprzejmy? Niegrzecznie by było odmawiać odwiedzin.

Taemin zagryzł wargę, czując jak w oczach zbierają mu się łzy. Dłonie zaczęły mu się trząść – zacisnął je w pięści, by nie dać nic po sobie znać i, próbując zachować kamienną twarz, wstał.

- Masz rację. To byłoby niegrzeczne. Dziękuję za zaproszenie proszę pani – tu zwrócił się do brązowowłosej kobiety. – Chętnie przyjdę, ale teraz musi mi pani wybaczyć, chcę pojechać do firmy – dodał, po czym wyszedł z pokoju i zbiegł po schodach na dół. W pośpiechu założył buty, narzucając na siebie jedynie zimowy płaszcz i wybiegł z domu.

W twarz od razu uderzył go szczypiący mróz, a w gardle zebrała się bolesna gula. Nie hamując już emocji, zaszlochał cicho, zakrywając usta dłonią – tak z przyzwyczajenia, by nikt nie usłyszał, jak płacze. Nie widział, gdzie idzie. Po prostu szedł przed siebie, niezdarnie ocierając z policzków spływające po nich łzy. Miał ochotę po prostu rzucić się w jedną z białych zasp i zasnąć. Nigdy się nie obudzić. Tak bardzo tęsknił za ojcem… Tak bardzo chciał, by ktoś tak naprawdę go pokochał. By ktoś pozwolił mu kochać. Pozwolił być sobą.

Pamiętał ten moment, kiedy powiedział matce, że jest gejem.

- Żartujesz sobie, prawda? – spytała, zaciskając usta w wąską linię i zakładając ręce na ramiona.

- Pewnie. Dla ciebie całe moje życie jest żartem, który cię doskonale bawi – odparł, chcąc odejść, lecz kobieta złapała go za ramię.

- Taemin! Chyba nie myślisz, że kiedykolwiek pozwolę ci się związać z chłopakiem? Wyobrażasz sobie, co powiedzieliby ludzie? Klienci? Firma zbankrutowała by tylko i wyłącznie dlatego, że wymyśliłeś sobie, że chcesz być inny niż wszyscy.

- Nic sobie nie wymyśliłem! Nie chciałem tej firmy! Nie obchodzi mnie, czy zbankrutuje, czy nie!

Poczuł palący ból, kiedy matka wymierzyła mu policzek. Spojrzał na nią zszokowany, jej spojrzenie było zacięte.

- Nigdy więcej nie chcę słyszeć o tym, że jesteś pedałem! – krzyknęła, odwracając się i znikając w swoim pokoju.

Niedługo potem odbyły się jego zaręczyny z Sun Ji.

Usiadł na ławce, podciągając kolana pod brodę. Cały się trząsł. Dłonie zmarzły mu tak bardzo, że skóra była czerwona, a palce z trudem się poruszały. Nie zwracał jednak na to uwagi. Skulił się w sobie, zamglonym wzrokiem wpatrując się gdzieś w pustkę, uparcie przygryzając dolną wargę.

- Załóż to – usłyszał nagle, po czym ktoś nałożył mu na głowę futrzaną czapkę.

Z wahaniem podniósł wzrok. Obok niego usiadł wysoki szatyn. Śnieg gęsto padający z nieba sypał się teraz białymi płatkami na jego rozczochrane przez wiatr włosy.

Otworzył usta, chcąc coś powiedzieć, lecz tamten go uprzedził:

- Nie musisz dziękować. Lubię, gdy pada śnieg – szatyn uśmiechnął się do niego, po czym spojrzał w niebo, delektując się padającymi na jego twarz płatkami. Taeminowi wydawał się taki wolny…

- Dlaczego przyszedłeś tutaj sam w Boże Narodzenie? – zapytał nagle, a rudzielec zagryzł wargę, spuszczając wzrok.

Nie wiedział, co odpowiedzieć. Bo jak miał mu to wyjaśnić? Uciekłem z domu? Moja matka mną manipuluje, bo chce mieć syna milionera? Jestem gejem, ale moja narzeczona jest we mnie szalenie zakochana?

- Nie chcesz mówić? Okej, milczeć też lubię – powiedział chłopak, zupełnie niezrażony milczeniem Taemina.

- A ty? Dlaczego spacerujesz sam w taki dzień? – zapytał rudzielec po dłuższej chwili.

- Hmm… no cóż, tak jakoś wyszło, że nie mam z kim spędzić tych świąt. Może chcesz mi potowarzyszyć? – dodał i, zanim Taemin zdał sobie sprawę z tego, co robi, wziął go za rękę, prowadząc w tylko sobie znanym kierunku.

- Gdzie idziemy? – zapytał, ledwo nadążając za szybkim krokiem wysokiego chłopaka.

- Do mnie.

- Co?! – niemal krzyknął, automatycznie zatrzymując się na środku chodnika.

- Spokojnie, nie zgwałcę cię. – zaśmiał się szatyn, a Taemin poczuł, jak w jego brzuchu pojawia się dziwne uczucie. – Chyba już wystarczająco się dzisiaj napłakałeś.

- Widziałeś? – spytał rudzielec, zawstydzony, że ktoś widział chwilę jego słabości.

- Nie musisz się tego wstydzić. Uczucia oznaczają, że jeszcze pozostało w nas coś ludzkiego. Niestety teraz to chyba rzadkie przypadki.

- Uhm – mruknął jedynie, dając się prowadzić do delikatesów otwartych dwadzieścia cztery godziny na dobę.

- Wybierz coś, co lubisz – nieznajomy uśmiechnął się do niego, popychając go lekko w stronę sklepowych półek. Taemin z wahaniem sięgnął po tabliczkę ulubionej czekolady, po chwili biorąc jeszcze drugą, dla szatyna. Niemal od razu przypomniał mu się ojciec – to on zawsze kupował mu słodycze, aby potem pomóc mu w ich pałaszowaniu.

Szatyn, widząc, że rudzielec stoi bez ruchu na środku sklepu, podszedł do niego szybko, odwracając go przodem do siebie.

- Hej, co się stało? – zapytał, zmuszając niższego chłopaka, by na niego spojrzał.

Taemin nie odpowiedział. Z jego ust wydostał się cichy szloch, a ręce trzymające czekolady opadły wzdłuż ciała. Niemal od razu silne ramiona szatyna objęły go mocno. Chłopak głaskał go uspokajająco po głowie, pozwalając, by niższy wypłakał się w jego ramiona.

- Już dobrze? – zapytał po chwili, odsuwając się lekko od niego.

- Tak, przepraszam – jęknął Taemin, speszony tym, co się przed chwilą wydarzyło. – Ja… już pójdę… - dodał, chcąc jak najszybciej znaleźć się na zewnątrz. Ten tajemniczy gość na pewno miał go za skończonego idiotę, który ryczy bez powodu…

Szatyn dogonił go, gdy stał na przejściu dla pieszych. Objął go w pasie i niemal wepchnął do taksówki. W rękach trzymał dwie czekolady.

- Dlaczego…? – odezwał się Taemin.

- Polubiłem cię.

- Ale…

- Zjedz czekoladę, polepszy ci się – przerwał mu szatyn, wpychając do jego ust słodką kostkę.

Taemin otworzył usta, czując jak palce chłopaka delikatnie stykają się z jego wargami.

***

- Nie powiedziałeś mi jeszcze, jak się nazywasz – szatyn uśmiechnął się, stawiając przed rudzielcem kubek z parującą kawą.

- Taemin. A ty?

- Minho. Powiesz mi teraz, Taemin, co robiłeś zwinięty w kulkę na ławce w parku? – Minho spojrzał na niego łagodnym wzrokiem, łapiąc go za rękę, by dodać mu otuchy.

Rudzielec z wahaniem spojrzał na ich splecione dłonie, czując jak w żołądku rozlewa mu się jakieś przyjemne ciepło.

- Uciekłem z domu – powiedział cicho. Gdy Minho nie odpowiadał, dodał: - Teraz na pewno masz mnie za jakiegoś rozpieszczonego dzieciaka, który…

- Nie uważam, że jesteś rozpieszczonym dzieciakiem – przerwał mu szatyn. – Myślę, że jesteś zraniony i zagubiony. Nie płacz już – uśmiechnął się łagodnie, ścierając z policzka rudzielca ślad, który pozostawiły łzy.

- Dziękuję – szepnął Taemin.

- Nie ma za co, Minnie. Pij, zrobi ci się lepiej.

Rudzielec przyłożył kubek do ust, upijając kilka łyków gorącej kawy. Było mu niewyobrażalnie gorąco i zastanawiał się, czy to wina napoju, czy może czegoś zgoła innego. Nieśmiało podniósł wzrok, wpatrując się w Minho zajadającego czekoladę. Jego pełne usta były lekko ubrudzone. Cera była gładka i rumiana, a włosy gęste i lśniące. Nagle zapragnął po prostu się do niego przytulić tak, jak wtedy w sklepie, gdy szatyn go objął.

Czy właśnie tak wygląda miłość?

Gdy Minho przyłapał go na tym, że się na niego patrzy, odwrócił speszony wzrok, wkładając sobie od razu do ust kilka kostek czekolady na raz.

- Spokojnie – zaśmiał się tamten, wycierając czekoladę, która została mu w kąciku ust. – Byłeś brudny.

Taemin spojrzał na niego szeroko otwartymi ze zdziwienia oczami. Gdy Minho uśmiechnął się do niego ciepło, zarumienił się, znowu czując ten nieznośny ucisk w żołądku.

- Słodki jesteś – zaśmiał się szatyn, czochrając jego włosy. – Pójdę pozmywać. Chcesz tutaj nocować?

- Uhm…

- Spokojnie, nie będzie mi to przeszkadzało – uprzedził jego pytanie Minho, po czym zniknął w kuchni.

***

Serce waliło mu jak oszalałe, gdy kładł się na łóżku tuż obok Minho. Szatyn pachniał kawą i czekoladą,  a jego ciało było przyjemnie ciepłe. Taemin bał się choćby poruszyć. Tysiące myśli przewijało się w jego głowie. Próbował nie myśleć o bez przerwy dzwoniącym telefonie i matce, czekającej na niego w domu. Próbował nie myśleć o szatynie leżącym tuż obok niego, o jego silnych ramionach, delikatnych dłoniach ścierających czekoladę z jego ust i ciepłym uśmiechu. Ale nie dało się nie myśleć o niczym.

- O czym tak myślisz? – usłyszał cichy szept. Oczy Minho zalśniły w ciemności. – Nie martw się tak już, wszystko będzie dobrze – dodał szatyn, a Taemin poczuł na ustach słodki pocałunek. – Obiecuję. Wiesz, że wszystkie obietnice złożone w Boże Narodzenie się spełniają? Uwierz w to – dopowiedział, przygarniając jego drobne ciało w swoje ciepłe ramiona.

Taemin przyłożył dłoń do ust. Były jeszcze lekko wilgotne.

- Wierzę – szepnął, a jego ciche słowa rozpłynęły się pośród miarowego oddechu drugiego chłopaka tuż przy jego uchu.