Replay X

         - Kogo kochasz Lee Taeminie?
Spuściłem głowę. W środku cały drżałem. Dłonie zacisnąłem na koszulce unikając wzroku Minho. Miałem wrażenie, że gdy tylko otworzę usta, zamiast słów dobędzie się z nich cichy szloch.
Odepchnąłem się rękami od parapetu i zeskoczyłem na ziemię. Chciałem wrócić do Onew. On przynajmniej nie zadawał pytań...
- Nie uciekaj. - Minho złapał moją dłoń i przyciągnął mnie do siebie. Staliśmy na przeciwko siebie. W pokoju było ciemno i cicho. Nasze oddechy zdawały się zbyt głośne, jakby burzyły ten nastrój.
Jego dłoń ujęła mój podbródek zmuszając, bym na niego spojrzał, lecz ja odwróciłem wzrok. Bałem się tych oczu. Bałem się, że wyczyta z nich to, czego nie chcę mu powiedzieć. Bo po co? Przecież on nie czuje tego samego. Przecież on woli Kibuma...
- Minnie? Dlaczego płaczesz? - usłyszałem jego ciepły głos. Nawet nie zauważyłem, gdy spod moich powiek wypłynęły łzy. Spuściłem głowę. Chciałem być jak najmniejszy. Schować się, by nie mógł mnie znaleźć. Czułem, jak jego spojrzenie pali moje ciało.
- Nie płaczę. - odparłem drżącym głosem. Nienawidziłem sam siebie, za to, że znowu się przy nim rozklejam.
Zrobiłem tak wiele. On był tak ślepy. Dlaczego to znowu muszę być ja..?
- Przecież widzę. Powiedz mi.
- Nie chcę.
- Dlaczego?
- Bo nie! - krzyknąłem i spojrzałem się na niego po raz pierwszy. Nie zasługujesz na to.
Serce paliło żywym ogniem.

         Wróciłem do pokoju i położyłem się obok Onew. Wtuliłem w jego ciało słuchając rytmicznego bicia jego serca. Zapragnąłem, by mnie przytulił. Jestem samolubny.
- Onew! - szturchnąłem lekko jego ramię. Chłopak spojrzał się na mnie nie wiedząc, co się dzieje.
- Przytul mnie. - mruknąłem raz jeszcze przytulając się do jego klatki piersiowej. On tylko uśmiechnął się i zamknął mnie w swoich ramionach.

                                                            ***

         Nie mogłem spać. Kibum wiercił się w swoim łóżku co chwila mrucząc coś niezrozumiale. Pewnie wymyśliłem sobie, że przed chwilą powiedział moje imię. Bo niby dlaczego miałby to robić? Kiedy jednak krzyknął budząc się z przerażeniem wypisanym na twarzy, zerwałem się z łózka i objąłem go mocno. Drżał w moich ramionach.
- Ciii... - szeptałem w jego włosy. Pachniały jak zawsze. Nim.
- Śnił mi się tamten dzień. Kiedy... kiedy mnie uderzyłeś. Przy wszystkich...
Coś ścisnęło mnie w żołądku. Wspomnienia napłynęły falą zalewając moje ciało tępym bólem gdzieś w okolicy serca. Jak mogłem być tak okrutny? Jak mogłem wstydzić się...miłości.
Lecz czy teraz nie wstydzę się jej także? Wciąż bałem się powiedzieć mu prawdę. Bałem się, że tym razem to on mnie odrzuci.
- Przepraszam. Ja...ja nie byłem sobą.
Odwrócił wzrok.
- Dlaczego wciąż cię kocham? - jego słowa zawisły w powietrzu, a ja poczułem, jak usta rozciągają mi się w uśmiechu. Przyciągnąłem go do siebie. Mocno, mocno, wdychając zapach jego ciała.
- Nie chcesz tego Kibum? - zapytałem po chwili, gdy odwzajemnił uścisk.
- Nie wiem. A ty tego chcesz? - spojrzał na mnie tymi swoimi kocimi oczami. Czułem się taki mały...

         Cisza. Była jak namacalna. Nienawidziłem jej. Miałem wrażenie, że on słyszy jak szybko bije mi serce.
Spróbowałem po raz kolejny. Czemu nie? Tylko głupiec kocha bez względu na wszystko. Skoro mam być głupcem, spróbuję raz jeszcze.
Nie odpowiedział.
Nie odpowiedział. Ja... nie wytrzymam tego.
Wyrwałem się z jego uścisku i wybiegłem z pokoju. Mam tego dość. Myślałem, że...
Jestem głupcem. Wiem.
- Key! Poczekaj! - usłyszałem blisko. Po chwili usłyszałem jego oddech. Jeszcze bliżej.
- Po c... - pocałował mnie.
Tak po prostu. Pocałował. A ja byłem zbyt zszokowany, by to odwzajemnić. Ciepło jego ust było zbyt oszałamiające.
Spojrzałem na niego. Oddychał szybko, a w jego oczach widziałem strach.
Powoli dotknąłem palcem swoich warg. Były jeszcze wilgotne. Moja dłoń drżała.
- Bummie... - szepnął. Pozwoliłem, by podszedł do mnie i delikatnie zagarnął w swoje ramiona. Oparłem głowę na jego piersi czując, jakbym śnił. Jego duża dłoń wolno głaskała moje włosy, a urywany oddech muskał kark gorącym powietrzem.
- Dlaczego? - spytałem cicho w jego koszulkę.
- Nie wiesz?
- Chcę to usłyszeć.
- Ja...
Tak bardzo pragnąłem tych słów. Były jak woda, bez której nie mógłbym dalej żyć. Bez której bym zwiędł. Jak kwiat.
- Czuję to samo co ty.
Strach? Radość? Zawód? Jongie nawet nie wiesz, ile uczuć miesza sie teraz w mojej głowie, więc czemu mówisz, że czujesz to samo?
- Miłość nie jest dla tchórzy, Jonghyun. - mruknąłem usiłując się odsunąć. Byłem zły? Nie powinienem mu pozwolić na pocałunek?
Jak trudno te słowa przeszły mi przez gardło...
- Daj mi szansę.
- Dlaczego?
...
- Bo cię kocham.
Zachłysnąłem się powietrzem. Spojrzałem w górę, w jego oczy, które lśniły się lekko. Uśmiechnął się. Ja też się uśmiechnąłem. Jego usta były takie jak kiedyś. Ciepłe, słodkie i leniwe.

                                                           ***

         W rękach obracałem mały przedmiot. Obrączka lśniła w słońcu. Na wewnętrznej stronie wygrawerowany był mały napis. Nie powiem jaki. To tajemnica.
Nagle pierścionek wypadł z mojej dłoni. Z cichym brzękiem potoczył się po podłodze. Moje ręce drżały zbyt bardzo...
- Onew? - podskoczyłem ze strachu, zgarniając błyskotkę do ręki.
- Tak Minnie?
- Umówiłem ci wizytę u lekarza. To chyba nie jest normalne, że serce bije tak szybko. Może jesteś chory? - usta wygiął w podkówkę i spojrzał na mnie zatroskany.
Chory? Jeśli miłość można porównać do choroby to jestem śmiertelnie chory. Zapłaciłbym każdą cenę za lekarstwo. Ale na niektóre choroby nie ma antidotum.