Saranghae, hyung I

[edit 29.07.13 - narracja zmieniona z pierwszoosobowej na trzecioosobową, drobne dodatki, poprawki edytorskie]

Przyśnił mi się pomysł na nowe opowiadanie, więc oto jest:D W zakładce z opowiadaniami mozecie przeczytać krótki opis. Saragnhae, hyung ma być z założenia o wiele słodsze niż moje poprzednie historie, będzie mało angstu, a dużo słodyczy i humoru^^ Wiem, że OnTae jako paring nie wszystkim przypadnie do gustu, ale przecież nie można ciągle pisać o tym samym:)

Znajdę cię ukaże się najprawdopodobniej jutro.

-----------------------------------------------

- Nie denerwuj się, na pewno jest spoko. – Taemin uśmiechnął się pokrzepiająco do siostry, gdy dziewczyna tysięczny raz okrążała salon w oczekiwaniu na dzwonek do drzwi.

- Chciałabym, żebyś go polubił. – powiedziała Hyo Lin.

- Już go lubię. – odparł chłopak, a brunetka spojrzała na niego zdziwiona.

- Jak to?

- Lubię go dlatego, bo ty go lubisz. Moja kochana noona na pewno wybrała sobie kogoś wspaniałego.

Rudzielec podszedł do Hyo i objął ją mocno, chcąc dodać jej otuchy. Chociaż się do tego nie przyznawał, on również był zdenerwowany.

Dzisiaj miał poznać narzeczonego Hyo Lin. Dziewczyna spotykała się z nim już ponad pół roku, lecz wszystkie informacje związane z mężczyzną trzymała głęboko w swoim sercu, jak mówiła - nie chcąc zapeszać. Taeminowi jednak wystarczał uśmiech siostry, który pojawił się na jej ustach pierwszy raz od dwóch lat, kiedy ich rodzice zginęli w wypadku. Dziewczyna miała wtedy osiemnaście lat, a on właśnie szedł do liceum. Na jej barki spadł ciężar opieki nad domem i bratem, i chociaż rodzina pomagała rodzeństwu jak mogła, tak naprawdę mieli tylko siebie. Hyo Lin musiała zastąpić bratu matkę, jak i ojca. Przez ten czas bardzo zżyli się ze sobą i teraz Taemin był pewny, że na pewno dobrze wybrała. Nie mógł doczekać się spotkania, jednocześnie odrobinę obawiając się tego, co się z nim stanie, gdy młodzi wezmą ślub - nie chciałby być dla nikogo ciężarem.

Z rozmyślań wyrwał go dzwonek do drzwi. Hyo nerwowo przygładziła włosy i strzepnęła niewidzialny kurz z czerwonej, eleganckiej sukienki, kierując się w stronę przedpokoju i wpuściła gościa do środka. Przez chwilę Taemin widział jedynie roztrzepane, brązowe włosy chłopaka i słyszał jego cichy, ciepły głos. Odbił się lekko od stołu, na którym się opierał i zwrócił się w ich stronę.

 

- Taemin, poznaj Jinkiego. – Hyo Lin uśmiechnęła się do niego, popychając lekko swojego chłopaka w jego stronę.

Dopiero teraz mógł mu się przyjrzeć. Byli mniej więcej tego samego wzrostu. Mężczyzna miał brązowe, postrzępione włosy, które opadały mu na czoło przysłaniając ciemne oczy, które zamieniły się w dwa półksiężyce, kiedy uśmiechnął się do niego ciepło.

- Jinki, ale możesz mówić mi też Onew. – wyciągnął dłoń w stronę Taemina, a chłopak nieśmiało podał mu swoją, dużo drobniejszą niż jego, i uścisnął ją. 

- Taemin.

- Miło mi cię poznać, Taemin. – powiedział Jinki i poczochrał długie włosy rudzielca, śmiejąc się rozbrajająco.

Taemin poczuł, jak coś przewraca mu się w żołądku. Nagle zrobiło mu się gorąco i zapragnął szeroko otworzyć okno, lecz na dworze było biało od sypiącego śniegu. Usiedli przy stole, a on jak zaczarowany wpatrywał się w parę, która lekko uśmiechała się do siebie, szepcząc sobie coś do ucha. Jinki na chwilę oderwał spojrzenie od dziewczyny, wbijając wzrok w chłopaka, na co ten mimowolnie się zarumienił.

- Dużo o tobie słyszałem. – zagaił rozmowę. – Jesteś teraz w ostatniej klasie liceum?

Taemin przytaknął lekko.

- Wiesz już, co chcesz robić dalej?

- Na razie muszę znaleźć noonie dobrego chłopaka. – rudzielec wystawił mu język, a  Hyo Lin kopnęła go pod stołem.

- Ja się nie nadaję? – mężczyzna puścił mu oczko.

- Nie wiem, nie znam cię.

- Mam nadzieję, że szybko się poznamy. – dodał, a Taemin poczuł, jak dziwne uczucie w jego żołądku rośnie.

- Ja też.

***

- Hej, Minnie. 

- Hej. – odparł Taemin, witając się z Jonghyunem, który jak co rano po niego przyszedł. Chłopak poczochrał go po nieuczesanych z pośpiechu włosach i obaj ruszyli w kierunku szkoły.

Jong był pierwszym chłopakiem Taemina, jeszcze w czasach, kiedy byli młodzi, głupi i niedoświadczeni. Zawsze byli przyjaciółmi, więc kiedy miłość się wypaliła, wrócili do dawnych stosunków jakby nigdy nic. Nie było to trudne, biorąc pod uwagę fakt, że nic poważniejszego między nimi się nie wydarzyło - obaj pozostali prawiczkami. Do czasu jednak, bowiem Jonghyun co chwilę z kimś kręcił i teraz miał już spore doświadczenie w tych sprawach, co nieustannie wypominał przyjacielowi, sypiąc zboczonymi żarcikami, na dźwięk których Taemin stawał się czerwony jak pomidor. Chłopak był niepoprawnym romantykiem i czekał na tego jedynego, o ile w XXI wieku ten jedyny w ogóle istnieje. 

- Opowiadaj o tym narzeczonym. – chłopak szturchnął rudzielca w żebra, a Taemin poczuł, jak robi mu się gorąco.

- Jest spoko. – uciął.

- Tylko tyle? Minnie? – Jong nachylił się nad chłopakiem, przypatrując mu się uważnie.

- Oj przestań! Zawsze musisz być taki ciekawski! – Taemin walnął go w ramię, przyśpieszając i wchodząc do budynku liceum

Właśnie trwała przerwa i kiedy szli korytarzem, towarzyszyły im nieustanne piski fanek Jonghyuna. 

- Nie wiem, jak ty to znosisz. – mruknął rudzielec w stronę przyjaciela, kiedy wreszcie usiedli, znajdując wolną ławkę na zapełnionym ludźmi korytarzu.

- To sława, Minnie. Gdybyś zgodził się na moją propozycję, zobaczyłbyś, jak to jest. – chłopak pokazał mu język, kolejny raz wypominając propozycję sesji zdjęciowej, w której Taemin miał pozować do magazynu dla nastolatek.

Samemu chłopakowi propozycja wydawała się idiotyczna - może i nie był brzydki, ale w żadnym razie nie nadawał się na modela. Był zbyt niecierpliwy i kapryśny, by współpracować z fotografem, czy innymi ludźmi z branży modowej. Jonghyun ciągle namawiał go, żeby spróbował. Sam od początku liceum brał udział w różnych projektach i stąd ta cała rzesza zabujanych w nim dziewczyn. Taemin jednak wolał szukać swojego księcia na białym koniu.

- Pamiętasz, że dzisiaj idziesz ze mną do tej szkoły? – zagadał Jong, a chłopak nerwowo próbował sobie przypomnieć, co mieli dzisiaj w planach.

- Nie mów, że zapomniałeś…

- No wiesz, Onew przyszedł i…

- A co ma do tego narzeczony Hyo Lin? – szatyn uśmiechnął się przebiegle, a Taemin zapragnął ugryźć się w język.

- No wiesz… robiliśmy sałatki… i musiałem uspokajać noonę…

- Kręcisz, Minnie. Za dobrze cię znam. Spodobał ci się?

- Chyba żartujesz! Przecież to narzeczony Hyo, nie mógłbym! To by nie wyszło! Zresztą jest sporo starszy i w ogóle nie w moim typie. – wybuchł, usilnie gestykulując, chcąc przekonać przyjaciela do swoich racji.

- Kłamiesz. – stwierdził pewny siebie Jong, po czym dodał:

- Bądź przed szkołą po ostatniej lekcji. Będę na ciebie czekał.

Przerwa dobiegła końca.

Lekcje dłużyły się w nieskończoność i chociaż Taeminowi ani trochę nie chciało się iść z Jongiem do jakiejś głupiej szkoły, w której będzie modelem dla praktykantów malarstwa, pragnął tylko tego, żeby jak najszybciej się z niej wydostać. Kiedy wreszcie zadzwonił upragniony dzwonek, niemal wybiegł z sali, kierując się w stronę szatni. Szybko założył zimową kurtkę, owinął się szalikiem i udał w stronę wyjścia.

Jonghyun już stał pod drzwiami. Kiedy go zobaczył, uśmiechnął się, biorąc pod rękę. Często tak chodzili, niezbyt zwracając uwagę na dziwne spojrzenia, które posyłali im ludzie.

Szkoła artystyczna była kilka przystanków dalej. Wysiedli z autobusu, już 

z daleka podziwiając nowocześnie zaprojektowany budynek. Był olbrzymi. Nie to co biedne, stare liceum, do którego obaj chodzili. Po wejściu zostali od razu skierowani do sali gimnastycznej. Na dużej przestrzeni stały rozstawione sztalugi, a przy nich małe taboreciki przeznaczone dla uczniów. Przed każdą sztalugą stała kanapa lub krzesło na których mieli pozować modele. Niektórzy już na nich siedzieli, ustawiani przez początkujących artystów. Taemin razem z Jonghyunem usiedli na ławce, czekając aż któryś z praktykantów zapragnie namalować właśnie szatyna.

- Co wy tutaj robicie? Obcy nie mają wstępu na warsztaty. – usłyszeli czyjś głos. Obaj spojrzeli w górę na ekscentrycznego blondyna, teraz wykrzywiającego swoje wąskie usta w lekkim grymasie. Taemin zauważył, jak Jonghyun zjechał go od góry do dołu 

i zaśmiał się w duchu.

Chłopak z pewnością miał to coś. Kocie oczy ukryte były za szkłami grubych oprawek okularów kujonek, a malarski fartuch zasłaniał gruby, wściekło różowy sweter 

i zgrabne nogi w opiętych, jeansowych rurkach.

- Jestem modelem. – Jonghyun uśmiechnął się do niego z wyższością, lecz na blondyna to nie poskutkowało, bo tylko prychnął.

- Mieliście przyjść w białych, eleganckich koszulach i czarnych spodniach. Dlaczego masz na sobie zwykły t-shirt? – spytał.

Jonghyunowi zrzedła mina, a rudzielec niemal nie wybuchnął śmiechem. Szatyn tak się tu śpieszył, że zapomniał o najważniejszej rzeczy.

- Trudno. Coś wymyślimy. – mruknął chłopak, dając im znak ręką, by poszli za nim.

- Rozbieraj się. – rzucił, gdy doszli do jego sztalugi.

Jonghyun spojrzał na blondyna, jak na wariata. Taemin niezbyt mu się dziwił, sam był zszokowany bezpośredniością Kim Kibuma, bo tak nazywał się praktykant. Rozsiadł się wygodnie na przyniesionym przez niego krześle, obserwując uważnie emocje malujące się na jego twarzy. Myślał, że zanudzi się tutaj na śmierć, ale zapowiadało się naprawdę ciekawie.

Po chwili na twarzy Jonga pojawił się uśmiech, ten  z serii zabójczo pewnych siebie, i chłopak nie czekając na kolejną prośbę, pozbył się koszulki. Key przygryzł wargę, muskając wzrokiem idealnie wyrzeźbioną klatkę chłopaka.

Jonghyun usiadł na krześle, słuchając instrukcji Kibuma i przechylając się co chwilę w bok, lub wyginając ciało pod dziwnymi kątami. Po pięciu minutach Key zabrał się do pracy, a Taemin postanowił się przejść.

Po kolei przypatrywał się każdemu stanowisku, z zainteresowaniem patrząc na powoli wyłaniające się na płótnie obrazy. Musiał przyznać jednak, że te żywe, znajdujące się na krzesłach i kanapach naprzeciwko nich były o wiele ciekawsze. Chłopak cieszył się, że może sobie bezkarnie pooglądać tylu przystojnych facetów na raz.

Po jakimś czasie, zachciało mu się jeść, wiec postanowił, że przejdzie się do szkolnego sklepiku i kupi coś do jedzenia dla siebie i Jonga. Szkoła jednak była ogromna i po kilku minutach błądzenia po korytarzach, rudzielec westchnął ciężko, uznając, że znalezienie tutaj czegoś takiego jak sklepik, chyba graniczyło z cudem.

- Szukasz czegoś? – usłyszał nagle i odwrócił się w stronę wysokiego bruneta w białej, rozpiętej koszuli. Mimowolnie zjechał wzrokiem trochę niżej, na jego umięśnioną klatkę piersiową.

- Sklepiku. – odparł, uśmiechając się lekko.

- Chodź, zaprowadzę cię. – nieznajomy złapał Taemina za rękę i pociągnął za sobą. Jego dłoń co chwilę dotykała talii lub ramienia niższego chłopaka, a sam brunet nie przestawał się uśmiechać - Taeminowi wydawało się, że trochę go podrywa. Nazywał się Choi Minho i był modelem.

Kiedy wrócili na salę, obraz Jonghyuna był już prawie gotowy, a na twarzy Kibuma widniał dorodny rumieniec. Okazało się, że Minho zna Kibuma, co więcej, są dobrymi przyjaciółmi, więc brunet usiadł obok Taemina, kontynuując swoje końskie zaloty, co tylko śmieszyło rudzielca - chyba każdy lubi czuć się adorowany. 

Spojrzał za okno – zima rozpętała się na dobre i na dworze nie było nic widać oprócz białych plam. Westchnął zrezygnowany, krzywiąc się na samą myśl o powrocie do domu w taką pogodę, gdy zadzwonił jego telefon.

- Noona? – zapytał, widząc na wyświetlaczu imię swojej siostry.

- Minnie, jestem z Onew w mieście, przyjechać po ciebie?

- Nie wiem, ile to jeszcze potrwa. – mruknął, spoglądając przez ramię Kibuma na sztalugę, jednocześnie ponownie czując ten dziwny gorąc, gdy tylko Hyo Lin wspomniała o Onew.

- Już kończę. – powiedział Kibum, odwracając się do niego.

- Możesz przyjechać. – odparł z lekkim wahaniem Taemin i rozłączyłem się. Niemal natychmiast urocze uśmieszki Minho, które posyłał w jego stronę,  zaczęły być co najmniej denerwujące.

***

- Czy mi się wydaje, czy się denerwujesz? - zaśmiał się Jong, kiedy stali przed szkołą, czekając na siostrę Taemina i jej narzeczonego.

Chłopak mruknął coś pod nosem, przeklinając spostrzegawczość przyjaciela i rozejrzał się dookoła, szukając wzrokiem samochodu Jinkiego.

- Czy mi się wydaje, czy podoba ci się Kibum? - zapytał, kierując spojrzenie w stronę szatyna.

- Ja przynajmniej nie zaprzeczam, kiedy kogoś lubię. – Jonghyun uśmiechnął się triumfująco w jego stronę, a Taemin tylko mocniej zacisnął dłonie w pięści. Po chwili na parking podjechał samochód Onew i obaj wsiedli do środka.

- Hej Minnie. – Jinki odwrócił się z uśmiechem w jego stronę, na co ten prawie zakrztusił się mlekiem bananowym, które właśnie pił. – Cześć Jonghyun.

Podróż, pomimo korków i nieustannie sypiącego śniegu, minęła im szybko. Taemin nie odzywał się, bojąc się, że Onew mógłby wtrącić się do rozmowy. Nie chciał stwarzać zbyt bliskiej relacji z tym mężczyną - wystarczały mu nieznośne motylki, które pojawiały się w jego brzuchu, gdy tylko na niego spojrzał. Sam nie rozumiał swojego zahowania, dlatego wolał dmuchać na zimne. 

Kiedy Jinki odwiózł Jonghyuna pod dom, chłopak wyszedł z samochodu, posyłając przyjacielowi porozumiewawcze spojrzenie i uśmiechając się sugestywnie. Taemin miał ochotę błagać, żeby go nie zostawiał.