Brudne tajemnice 2 - Prolog

Cóż, pomyślałam sobie, że warto by kontynuować to opowiadanie, w szczególności, że spotkało się ono chyba z najbardziej pozytywnymi komentarzami i największą ilością emocji i wielu z Was żałowało, że je zakończyłam. Pomysł podsunęła mi Anna, nie wiem, co z tego wyjdzie, ale jakieś plany mam. Opis jest w zakładce z opowiadaniami.

Nie mogłam się powstrzymać przez napisaniem, jak już naszła mnie wena, ten prolog wygrał w mojej głowie z kolejnym partem Znajde cię, więc na ZC będziecie musieli poczekać do poniedziałku.

--------------------------------------------------

- Taemin-ah… - słyszę. Ciepły oddech Jonghyuna muska moją odkrytą szyję, powodując lekkie dreszcze przechodzące przez moje ciało. Przymykam oczy, nie odpowiadając mu. Przygryzam wargę, zdenerwowany myślami krążącymi w mojej głowie.

- Ostatnio jesteś jakiś nieobecny. – mówi zmartwionym głosem. Jego dłoń wplata się w moje rude kosmyki, muskając lekko skórę głowy. Nie odpowiadam. Podnoszę się na łokciach, by zawisnąć kilka centymetrów nad jego twarzą. Czuję jak wali mi serce. Jakbym robił to pierwszy raz…

Pochylam się i całuję go lekko. Widzę jego zdziwione spojrzenie — pierwszy raz pocałowałem go z własnej woli, pierwszy raz od pół roku nasz pocałunek trwa niekończącą się chwilę, a powietrze wokół nas gęstnieje. Mam wrażenie, że wyglądam jak zagubiony nastolatek, chcący wreszcie posmakować dorosłości, mimo lęku, który czai się w jego sercu. Czuję, jak Jonghyun przyciąga mnie bliżej siebie, niepewny, czy może sobie na to pozwolić.

Chce coś powiedzieć, lecz nie pozwalam mu, zamykając mu usta kolejnym pocałunkiem. Zamykam oczy i pod powiekami widzę tylko jego twarz — ukochaną, idealną, uśmiechniętą twarz.

Moje dłonie wkradają się pod koszulkę Jonghyuna, a jego ciało spina się lekko. Uśmiecha się do mnie — odpowiadam mu tym samym, chociaż próbuję, bo nie wiem, czy stres nie zamienił uśmiechu w niewyraźny grymas.

Badam jego ciało wolno drżącymi dłońmi. Zdejmuję t-shirt i przytulam się do jego nagiej klatki piersiowej. Brodę opieram o jego pierś, patrząc mu w oczy. On wyciąga dłoń w moją stronę, głaszcząc mój policzek.

- Kocham cię, wiesz? – szepcze, a ja wiem, że mówi prawdę. Pół roku związku dało mi stuprocentową pewność.

- Też cię kocham. – mówię, pierwszy raz. On uśmiecha się, jakby wiedział to już od dawna, jeszcze zanim ja sam nabrałem pewności, co do swoich uczuć.

Podnosi się do siadu i wciąga mnie na swoje kolana. Subtelnym ruchem odgarnia moje włosy za ucho, zaczynając całować moją szyję. Krótkimi, mokrymi pocałunkami. Jego dłoń błądzi na mojej koszulce, zatrzymując się w okolicy serca, które bije jak szalone.

- Boisz się? – pyta.

- Tak. – mówię po prosu, bo nauczyliśmy się, że zawsze musimy być ze sobą szczerzy. Nasz związek nie był idealny. Nasz związek przepełniony był przeszłością i niepewnością przyszłości.

- Dlaczego…

- Bo cię kocham. Bo chcę to zrobić. Chcę się z tobą kochać, to mój pierwszy raz, nie wiem…

Ucisza mnie pocałunkiem, zaczynając rozbierać. Koszulka upada na podłogę. Przeszłość powraca w jednej chwili, gdy chłopak muska ustami blizny na mojej klatce piersiowej, pocałunkami ścierając wspomnienie przeszłości.

Jonghyun kładzie mnie delikatnie na białych poduszkach, poznając moje ciało na nowo. Kreśli mokre ścieżki na bladej skórze, rękami gładzi lekko umięśniony brzuch. Zaczynam oddychać szybciej, gdy w usta bierze moje sutki. Zagryzam zęby na pięści, nie pozwalając wyrwać się z ust cichym jękom. Mam wrażenie, że to złe. On łapie moją dłoń, całując jej wewnętrzną stronę. Siada na moich biodrach, poruszając się sugestywnie i ocierając swoją męskością o wybrzuszenie w moich spodniach. Nie potrafię pohamować jęku, który wydobywa się z moich ust.

- Nie powstrzymuj się. – szepcze, przygryzając moje ucho. Jego dłoń wolno rozpina moje spodnie, a kiedy znajduje moją męskość, ukrytą pod materiałem bokserek, zapominam o wszystkim. Gdy na mnie patrzy, wiem, że mogę mu ufać i cały strach znika, zagłuszony przez nasze ciche jęki.

Pozwalam mu na pieszczoty, samemu nie odważając się na nic więcej. Jeszcze nie teraz, nie dzisiaj.

Jonghyun bierze mojego penisa do ust i zasysa się na nim, dłońmi uciskając moje jądra. Zaciskam dłonie na kołdrze, wypychając biodra ku górze, jeszcze bliżej przyjemności. W głowie mam pustkę. Wiem tylko, że czekałem na to przez całe życie. Ta chwila była jak sen, który zawsze kończył się w najlepszym momencie. Teraz jednak, kiedy otwieram oczy, on wciąż tam jest, a w jego oczach nie widzę zwierzęcego pożądania, tylko miłość.

Nie odczuwam bólu, kiedy wsuwa we mnie palce. Może go wcale nie ma? A może jest, tylko ja go nie czuję? Wiem jednak, że teraz nie muszę już się na niego zgadzać. Ten ból jest miłością, jest przyjemny i tak bardzo inny, od tego, który zawsze odczuwałem. Widzę, jak powstrzymuje się, by nie być odrobinę brutalniejszym. Przyciągam go do siebie, by raz jeszcze skosztować jego różowych warg i pozwalam mu na to. Wchodzi we mnie do końca, a ja czuję, jak cały świat wiruje. Słyszę tylko nasz wymieszane jęki i odgłos skrzypiącego łóżka. Przytula mnie mocno, przyciągając do siebie. Wtulam się w jego silne ramiona, zatapiając się w jego gorącym ciele i obezwładniającej rozkoszy. Pierwszy raz czuję, że seks nie jest czymś złym. Bo w ramionach Jonghyuna nie mogło być źle.

Zaczyna poruszać się we mnie szybciej i bardziej niespokojnie. Wtóruję mu ruchami moich bioder, moje ciało nagle staje się niecierpliwe i bardziej odważne. Jakby seks był jakąś cholerną przemianą. Jakbym wraz z białą spermą wytryskującą  z mojego członka pozbywał się przeszłości. Oszukiwaliśmy się, że nie ma jej w naszym związku, chociaż ona była w nim zawsze. Nie zwracaliśmy na nią uwagi, bo teraźniejszość skutecznie odwracała uwagę od przykrych wspomnień.

Gdy szczytuję, krzyczę głośno. Mam ochotę krzyczeć, że go kocham, że jestem tak zajebiście szczęśliwy. W końcu się przełamałem i pozbyłem przeszłości na zawsze.

Przytulam się do boku Jonghyuna, czując przy policzku jego szybko bijące serce. Jego klatka piersiowa jest odrobinę wilgotna, ale nie przeszkadza mi to. Kocham to uczucie — kiedy leżę w jego ramionach i czuję się po prostu bezpieczny. Przez osiemnaście lat nauczyłem się, że bezpieczeństwo jest jedną z najważniejszych wartości.

Słyszę dzwonek do drzwi i podnoszę się niechętnie. Przez szparę w drzwiach widzę siedzącego przez telewizorem Minho, niemal automatycznie jedzącego kilkudniową pizzę. Zagryzam wargę, czując dziwne poczucie winy, że ja jestem szczęśliwy, a on nie. Bo przecież nie zasłużył na to.

Od kiedy Kibum wyjechał, wszystko przestało mieć dla niego znaczenie. Obwiniał się, że pozwolił mu odlecieć, że rozstali się w złości, że nie miał szansy go przeprosić…

Dzwonek do drzwi ponownie rozlega się w mieszkaniu, więc odwracam wzrok od bruneta i podchodzę do drzwi. Przekręcam klucz w zamku i zaglądam na klatkę schodową. Listonosz uśmiecha się do mnie lekko, podając mi jakiś list i kwitek do podpisania. Bazgrzę kilka znaków na kartce i wracam do mieszkania.

Wchodzę do kuchni, szukając noża, którym mógłbym otworzyć kopertę, drżąc lekko, gdy pod bosymi stopami czuję chłód kafelek. Siadam przy stole i otwieram list. W środku jest kartka, a na niej napisane jedno zdanie:

Nie zapominaj, kim jesteś.

Jak idiota wpatruję się w kawałek papieru, a ręce drżą mi coraz bardziej, utrudniając zobaczenie napisu. Na kopercie nie ma nadawcy, wiadomość nie jest podpisana, nie ma nawet stempla pocztowego. Potrząsam głową, chcąc pozbyć się dziwnych myśli i zgniatam wiadomość w dłoni, wyrzucając po chwili do kosza. Przygryzam wargę, przez chwilę wpatrując się w pogrążony w ciemnościach Seul.

- Kto to był? – Jonghyun obejmuje mnie od tyłu. Niemal natychmiast ponownie ogarnia mnie to uczucie bezpieczeństwa, jak zawsze, gdy jest tuż przy mnie.

- Ulotki. – odpowiadam, całując go, by uciszyć rodzące się w głowie wątpliwości.