Saranghae, hyung II

Saranghae, hyung jest oficjalnie odwieszone. Zedytowałam pierwszy rozdział - zmieniłam narrację na trzecioosobową, bo jednak pisanie cały czas z perspektywy Taemina sprawiało mi trochę trudność.

Dodaję ten rozdział, bo mam już napisanych kilka w przód, także macie szczęście, bo z moim obecnym humorem pewnie nic nowego by nie wyszło -,-

WAŻNE! Zedytowałam też playlistę - od 1 do 9 są piosenki do BT2, które będą się ukazywały na zmianę z Sarangahe, hyung (piosenki od 10 do 18).

Epilog do Znajdę cię ukaże się niewiadomo kiedy -,-

---------------------------------------------------------------

- To wy wybierzcie jakiś film, a ja zrobię coś do jedzenia. – zarządziła Hyo Lin, zaraz kiedy razem z Taeminem i Onew weszli do domu.

- Ja chyba pójdę się położyć. Jestem zmęczony. – mruknął Taemin, kierując się w stronę schodów na górę. Miał ochotę na zimny prysznic, który skutecznie wywieje mu z głowy wszystkie fantazje na temat chłopaka jego siostry.

- Minnie, kłamać to możesz Jonghyuna, nie mnie. Siadaj. – dziewczyna spojrzała na niego porozumiewawczo i popchnęła w kierunku salonu, gdzie Onew grzebał pośród stosu płyt dvd.

Chłopak niepewnie usiadł na kanapie, starając się nie patrzeć na siedzącego na dywanie mężczyznę. Nie mógł zrozumieć swoich reakcji. Przecież wcale go nie znał. Jinki mógł się okazać beznadziejny, mrukliwy i w ogóle nie atrakcyjny, a jednak coś go do niego ciągnęło. Czuł się dokładnie tak samo, jak wtedy, gdy pierwszy raz spotkał Jonghyuna i za każdym razem kiedy na niego patrzył, czuł ucisk w żołądku. Zdawał sobie jednak sprawę, że nie ma szans u Onew. Nawet nie chciał próbować. Nie mógł tego zrobić siostrze, dlatego postanowił udawać, że go nie lubi. Tak będzie mu łatwiej.

- Jakie filmy lubisz? – usłyszał.

- Wszystko jedno. – burknął, nie zaszczycając Onew spojrzeniem.

- Na pewno. Mogę włączyć taniego, japońskiego pornosa? – uśmiechnął się Onew, a jemu coś przewróciło się w żołądku.

- Jeżeli Hyo lubi oglądać takie rzeczy…

- To była ironia, Taemin.

- Jasne…

- Smacznego chłopaki. – do pokoju weszła Hyo Lin, stawiając na stoliku talerz z kanapkami i usiadła na kanapie. Po chwili dołączył do niej Jinki, obejmując dziewczynę ramieniem i przyciągając bliżej siebie.

Film zaczął się, lecz Taemin nie mógł skupić się na oglądaniu. Kątem ucha słyszał, jak Onew i Hyo cicho szepczą między sobą i wymieniają się czułymi pocałunkami. Wstał z kanapy i poszedł do łazienki. Odkręcił kran i przemył twarz zimną wodą.

- O czym ty myślisz, Taemin? – spytał sam siebie, potrząsając głową, by pozbyć się natrętnych myśli i wrócił do pokoju.

- Minnie, jedz kanapki, powinieneś przytyć. – Hyo podała mu talerz z jedzeniem.

- Noona… - jęknął zawstydzony, odsuwając od siebie naczynie.

- Nie przejmuj się, wszystkie kobiety tak mają - chcą nas na siłę dokarmiać. – uśmiechnął się do niego Onew.

- Ej! Coś ci nie pasuje? Następnym razem to ty będziesz robił kanapki. – Hyo udała obrażoną i odsunęła się lekko od chłopaka. Ten tylko mruknął jej coś na ucho, po chwili ponownie ją do siebie przytulając.

Taemin kątem oka widział, jak Hyo wtula się w szeroką pierś Onew, a on delikatnie gładzi kciukiem jej dłoń. Nie wiedział dlaczego, ale zrobił się cholernie zazdrosny i marzył tylko o tym, żeby film skończył się jak najszybciej. Ze znudzeniem wpatrywał się w kolejne sceny pocałunków i miłosnych uniesień i nawet nie zauważył, gdy szepty pary obok niego ustały.

- Zaniosę ją do pokoju. – spojrzał na Onew, który z lekkim uśmiechem przyglądał się jego śpiącej siostrze. Przytaknął na znak, że rozumie, po czym odprowadził go wzrokiem. Wstał i, by zająć czymś ręce, zabrał się za sprzątanie brudnych talerzy ze stołu.

- Podobał ci się film? – usłyszał, kiedy wkładał naczynia do zmywarki. Zagryzł wargę, zdając sobie sprawę, że znalazł się sam na sam z Onew w spowitej w półmroku kuchni.

- Nie bardzo. – odparł.

- Nie lubisz komedii romantycznych?

- To filmy raczej typowo kobiece, nie sądzisz? – Taemin oparł się o kredens i spojrzał na Onew. Zaraz jednak pożałował swojej decyzji, kiedy usłyszał jego następne słowa:

- W tych długich włosach wyglądasz trochę jak dziewczyna, więc wcale bym się nie zdziwił. – zaśmiał się starszy i, zanim rudzielec zdążył wybuchnąć oburzony, dodał: - Jak byłem w twoim wieku, też zapuszczałem. Coś na kształt buntu, wiem coś o tym. – uśmiechnął się do Taemina, a jego oczy zamieniły się w dwa półksiężyce.

Młodszy miał ochotę odburknąć coś niemiłego, jednak kiedy jego hyung się uśmiechnął, cały jego plan udawania niegrzecznego szlag trafił.

- Taa… jestem już zmęczony, pójdę spać. – mruknął, uznając, że unikanie niebezpieczeństwa to najlepsza forma obrony i rzucił ciche „dobranoc”, znikając na schodach prowadzących do jego pokoju.

***

Już z daleka zobaczył szczerzącego się do niego Jonghyuna, jak zwykle czekającego na niego pod domem. Poprawił spadającą mu z ramienia torbę i przywitał się z przyjacielem.

- Co ty taki czerwony, Minnie? – usłyszał i przeklął cholerne rumieńce, które nie chciały zejść z jego policzków.

- Robiłem sobie dobrze przed chwilą. Jak tam z Key? Wydawało mi się, że wymieniliście się numerami. – odpowiedział, chcąc od razu zmienić niewygodny dla niego temat. To nie jego wina, że gdy zaspany szedł rano do łazienki, zastał w niej półnagiego Onew z którego mokrych włosów spływały powoli przezroczyste krople, znacząc jego klatkę piersiową i kończąc swoją drogę tuż nad czarnymi bokserkami. Jinki uśmiechnął się do niego, nie przejmując się swoim skąpym strojem, i jak gdyby nigdy nic spytał, czy chciałby skorzystać z łazienki.

- To ty się masturbujesz? Kurcze, myślałem, że wstydzisz się nawet własnej ręki. – zaśmiał się Jonghyun.

- To, że nie jestem jakimś seksualnym frustratem, nie znaczy, że… - zaczął młodszy, ale szatyn przerwał mu:

- Wiem, wiem, młody. – uśmiechnął się, przytulając Taemina do siebie. – Czekasz na swojego księcia. Ale może nie zaszkodzi spotkać po drodze jakąś żabę? Taką dobrą w łóżku. Ten cały Onew na pewno wie, jak to się robi.

- Jonghyun! – krzyknął rudzielec, rumieniąc się jeszcze bardziej i odpychając przyjaciela.

- Żartuję, Minnie, luz. A może ja mam cię nauczyć?

- SKOŃCZ JUŻ!

- Okej, okej, już, poddaję się. – Jonghyun podniósł ręce do góry. – A Kibum… zaprosił mnie jutro na wystawę, na której będę mógł zobaczyć swój portret.

- Randka?

- Czy ja wiem… za krótko się znamy, on nie wygląda na takiego, który pozwala na wszystko już na pierwszym spotkaniu.

- Żałujesz?

- Nie. Przecież wiesz, że wcale nie jestem takim frustratem seksualnym za jakiego mnie masz. Jestem czułym, romantycznym chłopakiem. Nie pamiętasz jak chodziliśmy na spacery o zachodzie słońca? – rozmarzył się Jonghyun, a po chwili oboje wybuchnęli śmiechem.

- Więc co planujesz? – spytał Taemin.

- Nie wiem. Intryguje mnie. Może będzie z tego coś więcej…

- Powodzenia. – wyszczerzył się młodszy. Jonghyun i Key świetnie do siebie pasowali i z chęcią by pooglądał jeszcze trochę takich uroczych obrazków jak te, kiedy młodszy malował jego przyjaciela.

- Powodzenia to raczej ja powinienem życzyć tobie. W końcu odbicie chłopaka siostrze to nic łatwego. – Jong szturchnął Taemina w bok.

- Nikogo nie będę odbijał! To na pewno tylko chwilowe. – burknął rudy, dodając w myślach: - Mam nadzieję…

***

           Następnego dnia Jonghyun stał przed białym budynkiem galerii sztuki, ze zniecierpliwieniem przestępując z nogi na nogę. Było już piętnaście po dwudziestej, jednak Kibum nadal się nie zjawiał. Pewnie nie ma w co się ubrać - pomyślał chłopak, przypominając sobie ich ostatnią rozmowę.

- Ładnie ci w różowym. – rzucił Jonghyun, by przerwać panującą na sali gimnastycznej ciszę. – Moja siostra ma taki sam sweter. – dodał, z satysfakcją obserwując, jak Kibum mocniej zaciska palce na pędzlu.

- To jest męski sweter. – odparł Key, akcentując przedostatnie słowo. – Pewnie nie masz zielonego pojęcia o modzie, w końcu nawet nie potrafiłeś dzisiaj wyciągnąć z szafy białej koszuli.

- Jeśli bym ją założył, nie rumieniłbyś się tak słodko na widok mojej klatki. Wiesz, też bym cię chętnie zobaczył bez tego różowego worka. – uśmiechnął się Jonghyun, a Key zrobił się cały czerwony. Jego twarz przypominała teraz kolorem sweter, który miał na sobie. Chłopak nic nie odpowiedział, a jedynie wlepił swój wzrok w obraz, który malował.

- Wow, jednak masz w szafie przyzwoite ciuchy. To dobrze, inaczej musiałbym udawać, że cię nie znam. – usłyszał głos Kibuma, który właśnie zmierzał w jego stronę. Chłopak miał na sobie czarne spodnie w małe, białe groszki, czarną koszulę z białym kołnierzykiem, elegancki płaszczyk i melonik przykrywający jasną, rozwichrzoną grzywkę.

- Też miło mi cię widzieć. – prychnął Jonghyun i ruszył za chłopakiem do środka.

Weszli na przestronną salę na której poustawiane były sztalugi z pracami innych uczniów szkoły artystycznej. Jonghyun wziął kieliszek szampana, który roznosił krążący wokół gości kelner i umoczył wargi w alkoholu, przyglądając się pracom.

- Podobają ci się? – spytał Kibum.

- Niezbyt znam się na sztuce, ale niektóre są naprawdę dobre.

- Dzisiaj dyrekcja wybierze trzy najlepsze prace, które dostaną stypendium. – Key przygryzł lekko brzeg swojego kieliszka, wpatrując się w stronę ustawionej na końcu sali sceny.

- Myślisz, że wybiorą twoją?

- Gdyby nie to, że musiałem malować cię półnagiego, być może by to zrobili. – skrzywił się Key, siadając na jednym z krzesełek dla publiczności.

- To takie ważne? Myślałem, że liczą się umiejętności malarza, a nie to, w co jest ubrany model. – Jonghyun przysiadł obok niego zdziwiony.

- Ughh… nic nie rozumiesz. – prychnął Key, bawiąc się jedną z kilku bransoletek na swoim nadgarstku. Chłopak wydawał się być zdenerwowany i Jonghyunowi zrobiło się głupio, że przez jego zapominalstwo, być może stracił szansę na stypendium. Przez chwilę siedzieli w milczeniu, wsłuchując się w słowa dyrektora placówki, który witał przybyłych gości.

- Zawsze wyglądasz tak… oryginalnie? – spytał szatyn, by przerwać niezręczną ciszę.

- Coś ci nie pasuje? – Key odwrócił się w jego stronę, mrużąc oczy, przez co nabrały one kociego charakteru.

- Nie, skąd. Wyglądasz dzisiaj naprawdę nieźle. Lepiej niż w różowym sweterku. – odparł, z satysfakcją obserwując, jak na policzki Key wstępuje rumieniec. Jonghyun uśmiechnął się pod nosem – zawstydzony Kibum był zdecydowanie tym, co najbardziej mu się podobało.

- Już ci mówiłem, że to męski sweter. A poza tym, różowy nie jest zarezerwowany dla kobiet. Mężczyzna, który ma odwagę nosić róż, wie, że jest męski i nie musi tego udowadniać. Wiele gwiazd ubiera się na różowo, choćby taki… - zaczął Key, silnie gestykulując.

- Chyba wymówili twoje nazwisko. Kim Kibum? – przerwał mu Jonghyun.

- Co? – Key wydawał się być zdezorientowany. – Nie zmieniaj tematu. To, że ty nie masz gustu…

- Kibum, ten facet na scenie prosi cię do siebie. – Jonghyun ruchem głowy wskazał na ubranego w garnitur mężczyznę w średnim wieku, który patrzył na gości w oczekiwaniu.

- Proszę o wejście na scenę Kim Kibuma. – powtórzył dyrektor, a szatyn zerwał się jak oparzony, przy okazji rozlewając stojący na niskim stoliku szampan, który wylał się na jego spodnie.

- Szlag! – warknął, sięgając do kieszeni i chusteczką próbując zetrzeć mokrą plamę.

- Rozumiem, że pan Kim Kibum nie jest obecny na sali. – usłyszał i krzyknął:

- Jestem! Jestem! – w pośpiechu udając się na scenę.

Jonghyun obserwował całą scenę z uśmiechem wypisanym na ustach. Kibum spodobał mu się odkąd pierwszy raz zobaczył go w szkole. Widział, że on też nie jest obojętny chłopakowi. Sposób, w jaki na niego patrzył, kiedy wydawało mu się, że on nie widzi tylko o tym świadczył. Jonghyun jednak miał przeczucie, że nie będzie tak łatwo go poderwać. Kibum miał charakterek, ale to tylko jeszcze bardziej go mobilizowało.

- Proszę przywitać brawami laureata trzeciego miejsca. – usłyszał głos ze sceny i spojrzał zdziwiony w tamtą stronę. Kibum stał zszokowany zaraz obok dyrektora placówki, który właśnie odsłaniał namalowany przez niego obraz. – Postanowiliśmy nagrodzić pańską pracę pomimo tego, iż nie spełnia ona wszystkich kryteriów konkursu, jednak dokładność z jaką oddane są poszczególne szczegóły ciała modela, efekty jakie pan zastosował…

Jonghyun podszedł zaciekawiony pod scenę, by móc z bliska przyjrzeć się pracy Kibuma. Była naprawdę dobra. Nigdy by nie przypuszczał, że można namalować osobę, która na płótnie będzie wyglądać niemal jak żywa.

- Gratuluję sukcesu i rocznego stypendium artystycznego przyznanego przez naszą szkołę. – zakończył dyrektor, ściskając dłoń blondyna i wręczając mu oprawiony w granatową skórę dyplom. Key ujął nagrodę drżącymi rękami i zszedł ze sceny, przeszukując wzrokiem tłum. Kiedy ich spojrzenia się spotkały, podbiegł do niego i spontanicznie rzucił mu się w ramiona.

- Wygrałem! Słyszałeś? Zająłem trzecie miejsce! – krzyczał, skacząc i omal nie wylewając szampana z kieliszka Jonghyna, który tylko uśmiechnął się pod nosem, czując w nozdrzach delikatną woń perfum chłopaka.

- Gratuluję. W takim razie jesteś mi winien podziękowania. W końcu to dzięki mojemu abs-owi wybrali twój obraz. – powiedział pewnie, upijając łyk musującego napoju.

- Wybrali mój obraz ze względu na mój talent, a nie twoje ciało. Myślisz, że jesteś taki idealny? Wcale nie podobają mi się tacy napakowani faceci, jak ty. – Kibum odepchnął go, zakładając ręce na ramiona. Po słodkim chłopaku, który spontanicznie się do niego przytulał, nie było już śladu.

- A więc podobają ci się chłopcy, hmm? – Jonghyun zaśmiał się, łapiąc Key na tym, że ten właśnie przyznał się, że jest gejem.

- Co?! Nic takiego nie powiedziałem! – obruszył się szatyn, wymijając go i idąc w stronę wyjścia.

- Hej! Gdzie idziesz?

- Wychodzę, a co, myślałeś, że będę tu siedział z tobą całą noc? – Kibum odwrócił się do niego, marszcząc czoło.

- Prawdę mówiąc, miałem taką nadzieję.

- Pff…

- Spotkamy się jeszcze? – spytał Jong, gdy wyszli z budynku. – Musisz mi podziękować, pamiętaj. – dodał.

- Dziękuję, wystarczy? – burknął Key, widocznie zniecierpliwiony. Wyglądał tak, jakby miał ochotę uciec gdzieś daleko, byle tylko nie musieć przebywać w obecności drugiego chłopaka. Jonghyun zgadywał, że ten speszył się swoim zachowaniem i tym, że on odkrył jego orientację.

- Nie. –  pokręcił zdecydowanie głową, nie chcąc zaprzepaścić tak dobrego pretekstu na następne spotkanie, którego, nawiasem mówiąc, już nie mógł się doczekać. Podszedł do chłopaka i nachylając się nad nim, szepnął:

 – Nie pękaj, też jestem gejem. – po czym rzucił jeszcze: - Zadzwonię do ciebie. – i poszedł w swoją stronę.