Znajde cie XIII - END

Wena przybyła, więc myślę, że nie ma co czekać, aż minie tydzień od następnego posta. Rozdzialik fluffowy, ostatni, za jakiś czas pojawi się jeszcze epilog i na tym skończę Znajdę cię :)

Zanim jednak przeczytacie, chciałabym Was prosić o małą przysługę^^ W tym roku, tak jak w poprzednim, biorę udział w K-Pop Festival i bardzo mi zależy, żeby dostać się chociaż do finałów w Warszawie, także poniżej macie linka, gdzie możecie na mnie zagłosować. Jak wiadomo rozdziały zależą od dobrego humoru autora, a mój dobry humor właśnie od tego konkursu, więc liczę na Wasze wsparcie <3
http://kpopfestival.nate.com/video_view.asp?A_IDX=902

----------------------------------------------------------

- Hyuuuung, nie mam się w co ubrać! – jęknął już po raz tysięczny Taemin, przegrzebując swoje ubrania, które, niedawno posegregowane, teraz tworzyły chaotyczną stertę.

Key niechętnie wstał z kanapy, odrywając się od beznamiętnego kontemplowania ściany, i podszedł do przyjaciela. Po chwili wyciągnął z kupki obcisłe jasne jeansy i biały, szeroki sweter.

- Trzymaj. – powiedział i podał ubrania Taeminowi.

- Sweter? – spytał zdziwiony blondyn, mnąc w ręce materiał.

- Słodko w nim wyglądasz. – Key uśmiechnął się lekko pod nosem, nie mogąc jednak pohamować uczucia zazdrości, które pojawiło się w jego sercu, gdy patrzył na szczęśliwego Taemina.

Młodszy rozmawiał z Minho prawie codziennie. Co wieczór zamykał się w łazience i przesiadywał tam godzinami, uniemożliwiając Kibumowi odbycie wieczornej toalety, a potem i snu, kiedy rozemocjonowany streszczał mu przebieg rozmowy. Jonghyun natomiast nie odezwał się do niego ani razu, a Choi ani słowem nie wspomniał, że chłopak przyjedzie do nich razem z nim.

- Idziesz ze mną, hyung? – usłyszał głos Taemina. Chłopak był już przebrany i widocznie zdenerwowany.

- Nie będę wam przeszkadzał. – mruknął, zakopując się głębiej w pościeli. Nie miał ochoty spotykać Minho, który tylko przypomniałby mu o Kimie, a potem oglądać go obściskującego się z Taeminem.

Niemal natychmiast uśmiech blondyna zniknął. Chłopak podszedł do łóżka przyjaciela.

- Nie chcę, żebyś siedział tutaj sam. – burknął smętnie. – Chodź ze mną chociaż na chwilę. Strasznie się denerwuję. – dodał cicho.

Key westchnął i powoli wygramolił się spod kołdry. Nie siląc się na zmienianie rozciągniętej koszulki i dresów, nałożył adidasy i wyszedł z pokoju razem z młodszym. Szli korytarzem w milczeniu. Taemin nerwowo bawił się swoimi długimi palcami, a Key nie miał ochoty się odzywać. Miał wrażenie, że wraz z wyjazdem z Seulu stracił coś, czego już nie odzyska. Przez chwilę nawet wmawiał sobie, że może byłoby lepiej, gdyby udawał, że nic się nie stało i nadal uprawiał seks z Jonghyunem, korzystając z tej namiastki bliskości, jaką daje stosunek, jednak szybko się skarcił za takie myśli.

Usiedli na jednej z ławek ustawionych na szkolnym dziedzińcu.

- Może Jonghyun jednak przyjedzie? – zagaił niepewnie Taemin.

- Jasne. Słyszałeś jak dzwonił do mnie każdego wieczora, mówiąc, że tęskni? – odparł z ironią Key, a młodszy westchnął.

- Znajdziesz kogoś lepszego. – spróbował znów.

- Minnie, skończmy ten temat, ok?

- Ok… ja tylko... chciałem… eh, nieważne.

- Nie denerwuj się. Będzie dobrze. – Kibum widząc, że jego przyjaciel jest zestresowany, przytulił go lekko.

- Wiesz, czuję się tak, jakbym zaraz miał iść na swoją pierwszą randkę.

- To chyba fajne uczucie?

- Uhm… tak, tylko że ja nienawidzę tych cholernych motylków. – blondyn złapał się za brzuch, a Kibum zaśmiał się.

- To chyba on. – powiedział, kiedy na podjazd wjechał czarny samochód. Po chwili z pojazdu wyszedł Minho. Gdy ich zauważył, uśmiechnął się i zaczął iść w ich stronę.

- Hej Kibum, cześć Taemin. – przywitał się, a Taemin automatycznie wstał, mało nie potykając się o krawężnik.

Key zagryzł wargę, patrząc, jak brunet nieśmiało przytula Taemina. Spojrzał w stronę samochodu, lecz tak, jak się spodziewał, Jonghyun nie przyjechał razem z nimi. Odetchnął głęboko kilka razy, chcąc powstrzymać cisnące mu się do oczu łzy i powiedział:

- To ja was już zostawię. Bawcie się dobrze. Uważaj na siebie, Minnie.

- Już idziesz? – zdziwił się blondyn.

- Nie będę wam przeszkadzał. – mruknął, odwracając się i kierując w stronę boiska. 

Miał ochotę usiąść pod drzewem i się rozpłakać. Przecież nie spodziewał się, że Jonghyun przyjedzie razem z Minho, dlaczego jego nieobecność tak go teraz bolała?Zdenerwowany kopnął leżący na ziemi kamień, obiecując sobie, że już nigdy więcej nie będzie szukał przygody na jedną noc. Wszystko było lepsze niż to nieznośne kłucie w okolicy serca – nawet samotność.

Otarł rękawem spływające mu po policzkach łzy i usiadł na trawie, podkulając nogi i obejmując je ramionami.

- Kibum?

Dlaczego wszędzie musiał słyszeć jego głos? Już popada w paranoję…

- Kibum? – usłyszał ponownie i niepewnie odwrócił się w stronę głosu. Kilka metrów przed nim stał Jonghyun z małą paczuszką i wpatrywał się w niego z wahaniem.

Żołądek ścisnął mu się w supeł i gdyby nie to, że siedział, nogi odmówiłyby mu posłuszeństwa. Przez chwilę miał wrażenie, że ma zwidy, lecz kiedy zamrugał kilka razy, chcąc pozbyć się tkwiących w jego oczach łez, chłopak nadal stał przed nim.

Jonghyun ruszył w jego kierunku. Key natychmiast odwrócił się w drugą stronę, nie chcąc by ten widział jego łzy. Chłopak usiadł obok niego, kładąc przed nim pudełko czekoladek.

- Pamiętam, jak mówiłeś, że to twoje ulubione. – powiedział cicho.

- Po co przyjechałeś? – zapytał, wciąż wpatrując się w ziemię.

- Uhm… chciałem… cię przeprosić.

- Nie musisz. Przecież nie jesteśmy razem. Możesz się bzykać z kim chcesz. – odparł Key, z całych sił próbując opanować drżący głos.

- Nie chcesz tego zmienić?

- Czego zmienić?

- Tego, że nie jesteśmy razem.

Kibum podniósł wzrok na Jonghyuna, lecz w jego oczach nie zobaczył kpiny ani ironii. Chłopak uśmiechnął się do niego lekko, niepewnie.

- Żartujesz sobie?! Najpierw gadasz, że łączy nas tylko seks, potem zdradzasz z jakimś małolatem, a teraz chcesz, żebym z tobą był po kilku słowach przeprosin i pudełku czekoladek?

- Masz rację, to nie wystarczy. – odparł po chwili wahania starszy, a Key aż otworzył usta ze zdziwienia. – Po prostu chciałem, żebyś wiedział, że za tobą tęskniłem i… miło mi się spędzało z tobą czas. Nie mogę o tobie zapomnieć. – zakończył, wpatrując się wprost w oczy Kibuma.

Key słuchał siedzącego naprzeciwko niego chłopaka z niedowierzaniem. Jonghyun siedzący obok nie przypominał Jonghyuna, który traktował go jak pojemnik na swoją spermę. Przypominał tamtego Jonghyuna z klubu, który przytulał go i mówił, że go kocha.

- Nie wiem, co powiedzieć. – odparł po chwili.

- Może „tak Jonghyun, będziemy razem”? – starszy uśmiechnął się lekko.

- Po tym tekście już wiem, że to jednak ty, a nie twój sobowtór z lepszym charakterem. – Key odwzajemnił uśmiech.

- To co? Kurcze, stresuję się trochę, nigdy nikogo o to nie pytałem. – Jonghyun podrapał się po karku.

Kibum zagryzł wargę, walcząc z burzą myśli, która powstała w jego umyśle. Bał się. Bał się znów komuś zaufać. Bał się zaufać osobie, która już kilka razy pokazała, że na to nie zasługuje, jednak jego ręka sama powędrowała w stronę przyniesionych przez Jonga czekoladek. Key wziął jedną i włożył sobie do ust, wcześniej szepcząc ciche:

- Ok.

Teraz jadł czekoladkę, jakby od tego co najmniej zależało jego życie. Jonghyun uśmiechał się do niego tym swoim pewnym siebie uśmiechem. Key miał wrażenie, że nachyla się nad nim i czym prędzej sięgnął po następną czekoladkę. Nie wiedział, czemu bał się pocałunku. Może dlatego, że to już nie była tylko kilkodniowa przygoda? Kiedy wyciągnął rękę po trzecią z rzędu  czekoladkę, Jonghyun złapał jego dłoń.

- Głupku, chcę cię pocałować. – powiedział, ukazując w uśmiechu swoje białe zęby, a Key poczuł, jak cała wcześniej zjedzona czekolada podchodzi mu do gardła.

- Wcześniej nie byłeś taki nieśmiały. – dodał starszy, śmiejąc się i bez pardonu wpijając się w usta Kibuma. Key automatycznie rozchylił wargi, oddając pocałunek.

- Smakujesz czekoladą. Mhmm… chyba mam pomysł, jak urozmaicić nasze życie erotyczne. – zaśmiał się, a Kibum spalił buraka.

- Key, nie rumień się jak dziewica, to do ciebie nie pasuje.

- Oj, zamknij się! – uciszył go młodszy, ponownie go całując.

***

- Uważaj! – Minho złapał go w pasie, gdy o mały włos nie wpadłby w powstałą w chodniku wyrwę. Taemin przeklął w myślach. Kiedy był zdenerwowany, popełniał straszne gafy.

Usiedli na ławce osłoniętej ze wszystkich stron rozłożystymi drzewami i przez chwilę po prostu siedzieli w ciszy. Oboje nie wiedzieli, od czego zacząć.

- Przepraszam. – powiedział w końcu Choi, wpatrując się w blondyna, który ubrany na jasno wyglądał jak przestraszony aniołek. – Pamiętasz, jak mówiłem, że zawsze będę przy tobie, bez względu na wszystko?

Taemin uśmiechnął się pod nosem na wspomnienie tych wszystkich wieczorów, kiedy zasypiali razem, a Minho szeptał mu na dobranoc, że go kocha i zawsze będzie przy nim. Ogarniało go wtedy przyjemne ciepło i mógł spokojnie zasnąć, nie martwiąc się o to, co przyniesie następny dzień.

- Pamiętam.

- Nie dotrzymałem słowa… - Minho posmutniał. – Kiedy obudziłem się po wypadku, zaprowadzili mnie do ciebie i powiedzieli, że leżysz w śpiączce i są nikłe szanse, żebyś odzyskał świadomość. Nie uwierzyłem im. Byłem u ciebie codziennie, mówiłem do ciebie, ale mijały miesiące, a ty nadal się nie budziłeś. – głos bruneta drżał. – Nie mogłem tego znieść. – dodał, a z jego oczu popłynęły łzy.

Taemin zacisnął wargę, gdy przed oczami znowu pojawił mu się wypadek, a potem to nieznośne uczucie samotności i bezradności, gdy obudził się sam w szpitalu.

- Przepraszam, że wyjechałem, ale… wszyscy mówili, że umierasz. Przepraszam… gdybym wiedział… - Minho objął go, mocno przyciągając do siebie. Taemin poczuł, jak łzy chłopaka skapują na jego ramię. Sam ledwo hamował szloch, który uparcie chciał wydostać się  z jego ust.

- Dlaczego nie rozmawiałeś z moimi rodzicami? Powiedzieliby ci.

- Chciałem się odciąć od starego życia. Zacząć wszystko od początku.

- Beze mnie…

- Minnie, nie mów tak. – Choi westchnął. – Przecież wiesz, że żałuję.

- Wiem. – mruknął Taemin, pociągając nosem i mocniej wtulił się w ramiona starszego chłopaka. Odetchnął głęboko kilka razy, chcąc powstrzymać lecące z jego oczu łzy, lecz na próżno. Po chwili szlochał cicho, drżąc w ramionach Minho.

- Nie zostawiaj mnie już. – wyszeptał.

- Nie zostawię. – odpowiedział pewnie Minho, wycierając kciukiem łzy blondyna.

- Naprawdę?

- Naprawdę. Kocham cię. – zapewnił jeszcze raz brunet, a Taemin wybuchnął jeszcze większym szlochem. – Hej, czemu płaczesz?

- To ze szczęścia. – zaśmiał się blondyn. – Kiedy… w Seulu… zachowywałeś się…

- Ciiii… - Minho przyłożył palec do ust młodszego. – Nigdy więcej nie będę takim idiotą, obiecuję. – zapewnił.

Dłoń bruneta była ciepła. Taemin poruszył lekko ustami, chcąc poczuć smak skóry chłopaka. Wyciągnął swoją dłoń i splótł ją z dłonią Minho. Czuł, jak ten patrzy na niego i bał się poruszyć, zrobić cokolwiek. Przez chwilę siedzieli w ciszy przerywanej jedynie krzykami uczniów biegających po szkolnym dziedzińcu.

- Twoje oczy… - szepnął Minho, dotykając opuszkami palców powiek blondyna. – Nie zasługujesz na to. – dodał, a Taemin spuścił głowę. Po chwili jednak Choi uniósł jego podbródek tak, by móc spojrzeć na jego twarz i ucałował delikatnie jego powieki. Dłonią pogładził policzek chłopaka, muskając lekko rozchylone, różowe wargi.

- Zrobisz to wreszcie? – spytał blondyn, a Minho zaśmiał się.

- Jak zwykle niecierpliwy. Nic się nie zmieniłeś. – powiedział, po czym nachylił się nad Taeminem, całując jego pełne wargi. Blondyn od razu zarzucił mu ręce na szyję, przysuwając się do niego i pogłębiając pocałunek. Teraz, kiedy wszystko sobie wyjaśnili, czuł się zupełnie tak, jakby nic się nie zmieniło. Usta Minho były tak samo ciepłe, miękkie i odrobinę wilgotne jak zawsze.