Replay VII

Rozdział wymęczony -,- 
Flirtowanie po angielsku z Azjatami powoduje, że chyba głupieję -,- Ale co raz bardziej przekonuję się, że są na prawdę inni niż wszyscy; o
Btw jakoś tak brak nastroju ; oo
--------------------------------------------------

          Kibum oddychał spokojnie swoim oddechem ogrzewając jego ramię. Delikatnie odgarnął kolorowy kosmyk spływający mu na oczy teraz przymknięte mlecznobiałą powieką. Odetchnął głęboko przypominając sobie wczorajszy wieczór i jego słowa:
- Jesteśmy przyjaciółmi, prawda Minho?
- Oczywiście. Czemu pytasz?
- Co byś zrobił, gdybym cię pocałował? To na prawdę takie... obrzydliwe? Przestałbyś się do mnie odzywać, jak on?
Minho westchnął wpatrując się w jego smutne, kocie oczy. Nienawidził, gdy Kibum był smutny. Nie mógł patrzeć na jego zaczerwienione oczy. Nie po tym, co mu opowiedział.
- Wyobraź sobie. Minho, proszę, odpowiedz.
Nie wiedział czemu przed oczami pojawiła mu się uśmiechnięta twarzyczka Taemina. Tysiące razy patrzył na jego usta. Przyglądał się ich strukturze, czuł je w mokrych, przyjacielskich pocałunkach. Gdy się uśmiechały robiło mu sie ciepło na sercu.
Ale Tae już dawno nie uśmiechał się szczerze. Jak dawniej.
Podniósł głowę, by odpowiedzieć, lecz zanim otworzył usta Key objął je swoimi wargami składając na nich krótki, czuły pocałunek.
Minho przez chwilę stał zszokowany. Dłoń sama powędrowała na wargi, przejechał po nich palcem, powoli.
- Odpowiesz mi teraz?
- Nie bój się, nie zerwę z tobą kontaktu przez jeden przyjacielski buziak. - uśmiechnął się do Kibuma próbując opanować emocje rozrywające go na tysiące kawałków.
- Ale podobało ci się?
- Key ja...
- Podobało?
- Tak. - westchnął obejmując chłopaka który wtulił się w niego nieśmiało.
Nie był pewien, czy dobrze zrobił.
Przymknął oczy chcąc zasnąć, lecz głośne uderzenie sprawiło, że serce podeszło mu do gardła. Taemin! Tylko on oprócz nich był teraz w domu.
Zerwał się z łóżka zrzucając śpiącego Key ze swojego ramienia i wybiegł na korytarz. Słaba łuna światła oświetlająca przedpokój dobiegała z łazienki. Otworzył drzwi. Maknae leżał na podłodze. Nieprzytomny. Minho poczuł, jak robi mu się słabo. Chciał kogoś zawołać, lecz z jego ust wydobył się tylko cichy jęk.
Uklęknął przy chłopaku, wymierzając mu delikatne policzki. Widząc jego nieruchome, blade usta przypomniał sobie wczorajszy pocałunek z Kibumem. Oblizał wargi. Czy jego usta też smakowałyby tak słodko? Czy...
- Hyung... co się stało..?
- Zemdlałeś. - odpowiedział, dopiero teraz zdając sobie sprawę, że Taemin jest nagi. Jego spojrzenie mimowolnie skierowało się na jego ciało badając bladą skórę, lekko zarysowane mięśnie brzucha, wystające kości biodrowe.
- Boli mnie... - usłyszał cichy głos.
- Coś cie boli? Gdzie? - panikował. Serce waliło mu jak oszalałe. Dlaczego nie wołał Key? Dlaczego wolał być z nim...sam?
- Tutaj. - Taemin złapał jego dłoń kładąc ją na swojej klatce piersiowej. Wolno przesuwał ją po swojej skórze, zahaczając o sutek, który delikatnie stwardniał.
Nie był w stanie nic powiedzieć. W gardle zaschło mu i jedyne co mógł to wpatrywać się w zarumienioną twarz Taemina i jego dłoń na jego dużej ręce pozwalającą mu badać jego ciało.
Nie! Przecież cos go boli!  Chciał zabrać jego dłoń. Chciał dotykać jego ciała. Nie! Nie, to nie jest normalne... Strzepnął dłoń maknae ze swojej uciskając lekko jego klatke piersiową.
- Tutaj? - zapytał. Chłopak lekko pokręcił głową. Przesunął dłonią w lewo patrząc jak na skórze Taemina pojawia się gęsia skórka.
- Tu? - ponownie uścisnął wpatrujac się w jego oczy i lekko przygryzioną wargę. Znów to samo. A gdyby tak...? Nie!
- Tak.
Tak? Czyżby powiedział to na głos? Spojrzał na niego. Jego wargi były lekko różowe. Pełne. Rozchylone...
- Pójdę po maść. Ubierz się. - szybko wyszedł z łazienki. Zatrzasnął drzwi opierając się o chłodną ścianę. Co się ze mną dzieje?! Dlaczego...? Spojrzał na swoją dużą dłoń. Długie palce trzęsły się lekko.
- Minho? Co się stało?
Przed nim stał Kibum. Przez chwilę po prostu wpatrywali się w siebie jakby chcąc odgadnąć, czy wczorajszy pocałunek coś znaczył. Nie wytrzymał. Wyminął go i poszedł do kuchni. Był cały mokry ze zdenerwowania.

          Gdy smarował maścią klatkę piersiową Taemina, poczuł ukłucie w sercu. Coś jakby wyrzuty sumienia? Smutek? Lecz ani się obejrzał uczucia zniknęły, nie został po nich ślad.

                                                            ***

          Siedział na parapecie. Chłodne powietrze rozwiewało jego starannie ułożone włosy, koszulka była pomięta. Nogi zwisały swobodnie nad pogrążonym w mroku mieście. Od czasu do czasu machał nimi jakby próbując odgadnąć, czy mógłby chodzić w powietrzu.
Usłyszał szczęk zamka. Nie musiał się odwracać, by wiedzieć, że to Minho. W jego nozdrza uderzył delikatny, acz męski zapach bruneta zmieszany z owocowym zapachem włosów maknae. Przymknął oczy delektując się nim przez chwilę.
- Zależy ci na nim, prawda? - spytał cicho.
- Na kim? - Minho wydawał się nie rozumieć jego pytania.
- Lubisz Taemina, to widać.
- Wydaje ci się. - raper usiadł na łóżku rozprostowując nogi. - Zamknij okno bo się przeziębisz.
Jak zwykle. Praktyczny aż do bólu.
- Minho?
- Mhm?
- Mógłbyś pocałować mnie jeszcze raz? - odwrócił się w jego stronę wpatrując się uważnie w jego twarz. Lecz twarz Minho nigdy nie zdradzała żadnych emocji. - Jeżeli nie zależy ci na Taeminie... Minho? - powtórzył, gdy brunet nadal nie odpowiadał.
- Jesteśmy przyjaciółmi. Przyjaciele się nie całują. - powiedział w końcu z westchnieniem przeczesując sobie włosy. Jakby nie wiedział, co zrobić z rękami.
- Powiedziałeś, że ci się podobało! - Key zeskoczył z parapetu przypierając go rękami do ściany.
- Kibum, ja...
- Lubisz go.
- Nie, ja...
- Zamknij się. Nie chcę cię dalej słuchać.
Głośne trzaśnięcie drzwi.
- Jo..Jong?

          Chciał dobrze. Cały dzień spędził na siłowni chcąc pozbyć się tych wszystkich niepotrzebnych myśli kręcących się w jego głowie. Chciał pozbyć się strachu i tej wielkiej guli, która pojawiała się w jego gardle, gdy tylko chciał się do niego odezwać.
Zdecydował się. Po prostu. Męska decyzja. Powie mu. Przeprosi. Będzie błagał o wybaczenie. Ręka już wyciągała się w stronę klamki, gdy usłyszał te słowa. Mógłbyś pocałować mnie jeszcze raz? Dłoń opadła wzdłuż ciała, a on opadł na podłogę nie zdolny ustać o własnych siłach. Był pewny. Był pewny, że Kibum będzie go kochał. Już na zawsze. Przecież tak mu kiedyś powiedział. Że zawsze będzie go kochał...
- Jo...Jong?
Jego głos. Tak blisko. Zdziwiony i przestraszony. Dlaczego nie odchodził? Dlaczego stał przed nim, a on czuł na sobie jego spojrzenie?
Podniósł się powoli spoglądając na niego, lecz Key odwrócił wzrok.
- Key... - złapał go za rękę.
- Zostaw mnie! - szatyn odskoczył jak oparzony. W jego oczach zobaczył strach. Cofał się. Wolno szedł w stronę łazienki.
Nie mógł pozwolić mu uciec.
- Poczekaj! - krzyknął przyciągając go do siebie.
Był tak blisko...
- Ja...
Drżał.
- Spójrz na mnie!
Dlaczego krzyczał? Dlaczego tak mocno ściskał jego chude ramiona? Bał się. Tak bardzo się bał, że wszystko zepsuł. Nie mógł znieść tego uczucia. Nie mógł znieść porażki. Przecież on nigdy nie przegrał. Przecież on do jasnej cholery miał zawsze go kochać! Na pewno tak jest, na pewno...
- Key ja...
...
kocham cię.
...
Key?
Pustka. Dłonie zaciśnięte w pięści.
Odszedł.

                                                                ***

Lubisz Taemina.
Zależy ci na nim.
Lubisz go.
To widać.
Nie! To nie prawda! Po prostu się nim opiekuje. To na pewno jakiś instynkt ojcowski, lub coś w tym rodzaju.
Mógłbyś pocałować mnie jeszcze raz?
Powiedziałeś, że ci się podobało!
Usta Kibuma. Spokojny oddech na jego ramieniu. Jego kocie oczy wpatrujące się w niego intensywnie.
- Minho? - Taemin wpełzł na jego kolana przytulając się do jego klatki piersiowej. Jego zimne dłonie oplotły jego kark.
Lubisz Taemina.
- Zostaniesz ze mną dzisiaj? - jego miękki głos przy jego uchu.
- Chciałbym Minnie, ale...
- Ale?
- Key...
- Miałeś być moim bratem! Już nie pamiętasz? Czy tak zachowuje się brat? Minho! Minho... brakuje mi ciebie. - drobne ciałko wtuliło się w niego mocniej. Jakby Tae bał się, że Minho zaraz ucieknie, odfrunie, jak ptak.
- Szybko! Key... Key on.. - Onew cały drżał. Oparł się zdyszany o szafę, nie mogąc wydobyć z siebie głosu. Otworzone gwałtownie drzwi skrzypiały lekko.
Podniósł się z łóżka niemal biegiem wymijając leadera. Na korytarzu było słychać płacz Jonga.