Znajde cie I

Założyłam fanpage na Facebooku. Będę tam wstawiała informacje o nowych postach, ewentualnie o pracy nad nimi i postępie nad kolejnymi rozdziałami, także zapraszam do polubienia. Mam nadzieję, że się jakoś rozkręci :)

Rozdział pisało mi się strasznie przyjemnie. Napisałam nawet plan wydarzeń całego opowiadania, co nigdy wcześniej mi się nie zdarzyło, więc myślę, że nic nie powinno się spieprzyć :)

Jej i dziękuję Wam za komentarze pod ostatnim postem - na prawdę uwielbiam Was wszystkie :*

-----------------------------------------

     Kiedy samochód zatrzymał się, dziwne uczucie w jego żołądku zwiększyło się. Drżącymi dłońmi odnalazł leżącą obok niego komórkę i otworzył drzwi auta wychodząc na spalony słońcem parking. Odruchowo rozejrzał się dokoła, dopiero po chwili zdając sobie sprawę z bezsensowności tej czynności. Westchnął cicho i odwrócił się do rodziców, których zmartwione głosy coraz bardziej go irytowały. Nie potrzebował litości. To, że stracił wzrok nie znaczy, że zapomniał podstawowe czynności.

         - Minnie, kochanie. – drobne, kobiece ramiona przyciągnęły go do siebie mocno. Na policzku poczuł łzy i musiał zagryźć wargę, by samemu się nie rozkleić. Delikatnie odsunął od siebie matkę, odbierając z jej rąk swoje bagaże.

         - Uważaj na siebie. – usłyszał głos ojca. W odpowiedzi jedynie mruknął, chcąc znaleźć się jak najdalej od nich i bolesnych wspomnień związanych z wypadkiem.

         Nie mógł się odnaleźć. Nie umiał. Każdy dzień spędzony w domu wydawał mu się więzieniem, od którego nigdy się nie uwolni. Rodzice traktowali go jak jajko, jakby za chwilę miałby się rozbić i wykonywali za niego nawet najprostsze czynności. Nie chciał tak żyć, nie chciał żyć bez Minho, więc wyjechał.

        Zacisnął mocniej palce na uchwycie walizki i wolnym krokiem ruszył przed siebie. Rodzice opisali mu drogę do wejścia i miał nadzieje, że ta nie sprawi mu problemów.  Na terenie szkoły panował gwar. Taemin westchnął zrezygnowany, mając świadomość, że prawdopodobnie teraz wszyscy lustrują go wzrokiem, podczas gdy on nawet nie może zobaczyć, jak wyglądają.
         Gdy dotarł do schodów, odliczył do pięciu i wyciągnął przed siebie prawą rękę. Pod palcami poczuł zimne szkło. Uśmiechnął się do siebie i po omacku odnalazł klamkę, jednak drzwi okazały się zamknięte. Zignorował narastające w nim uczucie paniki
i spróbował jeszcze raz. Zrobił kilka kroków w bok, odnajdując kolejne drzwi. Te także były zamknięte.

         - Hej! Wejście jest z drugiej szkoły, nie widzisz powiadomienia? – usłyszał za sobą głos. W żołądku ponownie pojawiło się to okropne uczucie zagubienia i niepewności. Miał ochotę uciec, schować się w miejscu, w którym nikt go nie odnajdzie. W którym nikt nie zauważy, że jest ślepy.
          Zawrócił i na wyczucie zaczął iść ścieżką okrążającą budynek. Głosy powoli cichły 

i chłopak mógł odetchnąć z ulgą, dopóki mało co nie spadł ze schodów, prowadzących do tylnej części szkoły. Zrezygnowany wygrzebał z plecaka białą laskę i cicho klnąc pod nosem, wyciągnął ją przed siebie, nieudolnie badając grunt przed nim.
       Kiedy kolejny raz laska zaklinowała się w jakiejś szczelinie, łzy stanęły  mu w oczach. Kucnął, próbując wyjąć pomoc z pomiędzy nierównych płyt chodnika, lecz te za nic nie chciały ustąpić. Gdy doszły do niego czyjeś kroki, niemal w panice zaczął ciągnąć za uchwyt przedmiotu.
          - Hej, zaczekaj! Pomogę ci! – męski głos pojawił się tuż koło niego. Po chwili laska była wyjęta.

          - Dziękuję. – mruknął pod nosem, nie bardzo wiedząc, w którą stronę się zwrócić.

- Oh! Nie ma za co. Jesteś sam? Dlaczego nikt cię nie odprowadził? Mówiłem Onew, żeby załatwił w samorządzie inną drogę do wejścia, te schody są śmiercionośne! Nic ci nie jest? – potok słów ogłuszył go lekko. Otworzył usta, by coś powiedzieć, lecz chłopak przerwał mu:

- Jestem Kibum, a ty?

- Taemin.

- Minnie! Jak słodko! – Key niemal zapiszczał, chwytając w swoją dłoń, dłoń Taemina
i prowadząc go w stronę wejścia. – Wszystko ci pokażę. O nic nie musisz się martwić. Mam wolne miejsce w pokoju. Powiem Onew, żeby wszystko załatwił. – gadał jak najęty. Na twarzy Taemina pojawił się lekki uśmiech – Kibum przypominał mu jego samego sprzed wypadku. – No chyba, że… nie chcesz?

- Byłoby fajnie. – odparł, wchodząc za chłopakiem do budynku. Ten posadził go na sofie
i kazał czekać. Po chwili wrócił, brzęcząc kluczami.

- Wszystko załatwione. Będziemy mieszkać razem. – powiedział Kibum.

        Pokój był duży. Urządzony bardzo skromnie, bowiem warunki miały być dostosowane do potrzeb niepełnosprawnych. Key z anielską cierpliwością oprowadził go po wszystkich zakamarkach.
           Taemin dziwił się, że taki chłopak jak on, chce uczyć się w szkole do której uczęszczają niepełnosprawni. Przed wypadkiem, gdy widział na ulicy niewidomego lub osobę na wózku, uciekał na drugi koniec chodnika – bał się i nie wiedział, jak się zachowywać w stosunku do nich.

     - Dlaczego chciałeś mieszkać w internacie? – spytal go Key, gdy wreszcie mogli odpocząć na dużym łóżku chłopaka.

- Ja… chyba nie wytrzymałbym dłużej w domu. – szepnął Taemin, nie będąc do końca pewnym, czy może zwierzać się obcemu chłopakowi.

- Coś się stało? Rodzice źle to przyjęli?

- Po prostu za bardzo się martwią. To, że jestem… jaki jestem, nie znaczy, że zapomniałem jak się chodzi, czy zmywa naczynia.

- Oni po prostu się martwią.

- Nie potrzebuję ich troski. – burknął Taemin.

- Oj Minnie, Minnie, chyba potrzebujesz faceta. Nie burczałbyś wtedy obrażony na cały świat. – Key zaśmiał się, przytulając go. Zesztywniał.

- Coś się stało? Powiedziałem coś nie tak? 

- Nie. – odparł cicho. – Ja… po prostu… mam chłopaka. – Ale on myśli, że nie żyję. Dopowiedział już w myślach, zaciskając dłonie na kołdrze. 

           W myślach ponownie, niczym w kalejdoskopie, zaczęły pojawiać się obrazy. Potrząsnął głową, by pozbyć się natrętnych wspomnień, dopiero teraz zdając sobie sprawę, że Key od razu założył, że jest homoseksualistą. Chłopak chyba zauważył jego zmieszanie, bo uśmiechnął się pod nosem, czule gładząc jego włosy.

         - Nie przeszkadza mi to. Ja też jestem gejem. – powiedział otwarcie. Taemin zazdrościł mu tej pewności siebie.

- A ty? Masz chłopaka?

- Jasne. Dzisiaj ten, jutro inny. Miłość nie istnieje, Minnie. Miłość to tylko porządanie, wszyscy jesteśmy jak zwierzęta, myślimy tylko o jednym. 

- Nie prawda. – zaoponował, lecz nie był do końca pewien, czy tak naprawdę ma do tego prawo. W końcu osoba, którą kochał, zostawiła go. Złamała obietnicę. Czy w takim razie Kibum nie miał racji?

      - Kibum, za pięć minut zajęcia, co ty tu… - do pokoju wpadł zdyszany chłopak. Taemin instynktownie odwrócił się w stronę dźwięku, rejestrując jedynie przyśpieszony oddech gościa.

     Przez chwilę panowała cisza, poczuł się odrobinę nieswojo, domyślając się, że chłopcy najprawdopodobniej porozumiewają się bez słów. Wstał, chcąc zostawić ich samych, lecz został zatrzymany przez długie palce Kibuma, trzymające jego koszulkę.

     - Gdzie się wybierasz?  Poznaj Onew. Onew jest przewodniczącym naszego samorządu, wie wszystko, zna wszystkich, ale boi się to wykorzystywać.

- Ej! – wspomniany chłopak obruszył się lekko.

- No co? Nie mam racji? Gdybyś chciał…

- Bla bla bla bla.

- Minnie, musisz pamiętać, że w życiu trzeba walczyć o swoje. – Kibum zwrócił się do Taemina.

- Jesteś nowy? – spytał Onew. 

- Tak. Dzisiaj przyjechałem.

- Kibum pokazał ci już naszą szkołę? Dał plan lekcji? 

Taemin pokręcił przecząco głową.

- Widzisz, myślisz tylko o głupotach. – Onew zwrócił się do Key.

- Nie prawda! Rozmawialiśmy sobie. Wiesz, że Minnie też jest gejem?

- Kibum! – krzyknęli jednocześnie chłopcy, a Onew zarumienił się.

- Oh! Jesteście taaacy uroczy! – wykrzyknął Key, przyciskając do siebie przyjaciół.

 ***

         W barze było głośno i duszno. Wcisnął się głębiej w miękką skórę sofy, przyglądając się, jak jego przyjaciel poluje na kolejną ofiarę. Tak było co tydzień. Przychodzili tutaj, siadali przy wcześniej zarezerwowanym stoliku, Minho zamawiał piwo, a Jonghyun setkę
i natychmiast znikał. Po godzinie przychodził i chwalił się kolejnym podbojem. Minho spojrzał na zegarek – dopiero dwadzieścia minut odkąd zniknął w tłumie tańczących na dole ludzi – jeszcze czterdzieści minut spokoju.

       - Rozerwał byś się trochę. – kanapa ugięła się i obok niego usiadł niski, umięśniony chłopak. – Kończ to piwo, zamówię ci kolejne.

- Nie, dzięki. Wiesz, że nie lubię alkoholu.

- Gadasz bzdury. To, że masz przykre wspomnienia nie znaczy, że nigdy więcej nie tkniesz wódki. Powinieneś się napić i sprawić, żeby powstały nowe, lepsze, a te stare zniknęły.

- Chyba za dużo wypiłeś, bo strasznie filozofujesz. – odciął się Minho, wyjmując z kieszeni paczkę papierosów i odpalając jednego.

- Pieprzysz.

        Jonghyun przywołał barmankę. Po chwili przed nimi stanęło wiaderko z flaszką, po brzegi wypełnione lodem. Chłopak postawił przed Minho jeden kieliszek, nalewając do niego przezroczystego płynu. Wcisnął brunetowi naczynie do ręki, sam podnosząc swój.

         - To za co pijemy, Minho?

- Za miłość?

- Miłość nie istnieje. Wypijmy za seks. – niższy z chłopaków uśmiechnął się, połykając zawartość kieliszka.

- Tobie ten toast nie był chyba potrzebny. – mruknął Choi, krzywiąc się lekko.

- Ale tobie był. Chodź na parkiet.

    Minho wstał niechętnie, dając się prowadzić Jongowi między tłumem. Od kilku miesięcy porządnie się nie zabawił, tłumacząc się najpierw wypadkiem, a potem ciężkimi treningami. Może czas zaszaleć?