Znajde cie IX

Długo musieliście czekać, ale nareszcie jest :D
----------------------------------------------

- Nie odbiera. – burknął Taemin, z powrotem chowając telefon do kieszeni spodni. Już od godziny próbował skontaktować się z Key, lecz ten jakby zapadł się pod ziemię, zostawiając młodszego bez zarezerwowanego noclegu w obcym mieście. Była już dwudziesta druga i Tae niemal czuł, jak ciąży opiekującemu się nim Minho. Było mu głupio, że nie może sam zarezerwować pokoju, w szczególności, że to Kibum trzymał ich, przeznaczone na wyjazd, pieniądze.

- Daj spokój, zostaniesz u mnie. – powiedział w końcu brunet i wstał z kanapy. – Mam tylko jedno łóżko, więc prześpię się na podłodze. – dodał, szukając czegoś w szafce.

Taemin przygryzł wargę, czując, jak do oczu napływają mu łzy. Przecież zawsze spali w jednym łóżku. Przecież…

- Coś nie tak?

- Nie! Nie! Wszystko okej. – zaprzeczył szybko, gdy poczuł na sobie wzrok chłopaka i spuścił głowę, by ten nie widział jego łez. Zaczął nerwowo bawić się dłońmi, nie bardzo wiedząc, co ma teraz zrobić. Był głodny i miał ochotę na prysznic, ale bał się o cokolwiek prosić Minho. Miał wrażenie, że jest dla starszego tylko problemem.

Gdy Minho pościelił łóżko i ułożył dla siebie prowizoryczne posłanie na podłodze, podał młodszemu ręcznik i jakąś swoją koszulkę, po czym zaprowadził do łazienki, by ten mógł się odświeżyć.

- Pomóc… ci w czymś? – zapytał z wahaniem.

- Poradzę sobie. – burknął cicho Taemin, zamykając za sobą drzwi. Po omacku odnalazł stołek, na którym położył brudne ubrania i nagi wszedł pod prysznic. Odkręcił gorącą wodę i oparł się o ścianę, przymykając powieki. Zagryzł zęby na pięści, żeby pohamować cisnący się do gardła szloch. Nie tego się spodziewał. Nie o tym marzył, odkąd wybudził się ze śpiączki.

Przed oczami stanął mu Minho, czule patrzący mu w oczy. Minho całujący go na dobranoc i na dzień dobry. Minho, który łapał go za rękę i prowadził w nieznane mu miejsca, które należały tylko do nich. Minho karmiący go czekoladkami w Walentynki. Minho seksownie przygryzający wargę, gdy pierwszy raz całowali się do utraty tchu. Minho mówiący, że go kocha i zawsze będzie przy nim. Minho martwiący się, kiedy na treningu skręcił kostkę. Minho, który po tym treningu niósł go do domu na rękach jak księżniczkę…

Cichy szloch wyrwał się z jego ust. Nie potrafił hamować kłębiących się w nim emocji. Usiadł w brodziku i podkulił nogi, opierając na nich brodę. Miał ochotę zniknąć. Zrobiło mu się zimno, więc sięgnął po żel pod prysznic i wylał sobie trochę na dłoń, masując swoje ciało. Miał nadzieję, że jak się umyje, poczuje się lepiej, lecz teraz czuł się jeszcze gorzej. Zakręcił wodę i po omacku sięgnął po ręcznik, lecz nigdzie nie mógł go znaleźć. Zagryzł wargę, wściekły, że nawet tak prosta rzecz mu nie wychodzi i wyszedł z kabiny, stawiając stopę na zimnych, mokrych kafelkach. Zdenerwowany zamknął drzwiczki prysznica, kręcąc się na boki w poszukiwaniu ręcznika.

- Szlag! – warknął, kiedy poślizgnął się na mokrej podłodze i runął z hukiem na kafelki, obijając się plecami o ściankę kabiny. Zacisnął dłonie w pięści, próbując się ponownie nie rozkleić.

- Taemin! – Minho wpadł do łazienki. – Nic ci się nie…

Młodszy poczuł jak się czerwieni. Zaczął zakrywać się rękami, speszony, że chłopak zobaczył go nago i zdenerwowany ciszą, która zapadła, gdy wszedł do pomieszczenia.

Minho wpatrywał się w nagie ciało Taemina, zbyt oszołomiony, by cokolwiek zrobić. Nigdy nie widzieli się nago. Byli ze sobą długo, lecz z niczym się nie śpieszyli. Dopiero przed wypadkiem poczuli do siebie coś więcej niż miłość. Gdy siedzieli w tamtym samochodzie, Taemin tak bardzo chciał…

- Minho?

Ciche słowa blondyna sprawiły, że wspomnienia zniknęły. Chłopak patrzył w jego kierunku, wciąż siedząc na podłodze. Minho zauważył, że płakał i nagle zrobiło mu się głupio, że tak oschle go potraktował. Przecież byli tak blisko…

Podszedł do stołka i podał młodszemu ręcznik. Blondyn wstał, odwracając się do niego tyłem, a wtedy brunet zauważył, że kiedy upadał, zdarł sobie skórę na plecach. Poczekał, aż młodszy założy bokserki i z wahaniem sięgnął po maść witaminową.

- Poczekaj. – powstrzymał go, gdy chciał nałożyć koszulkę. – Zdarłeś sobie skórę na plecach. – dodał, podchodząc do niego i wyciskając na palce odrobinę maści. Przez chwilę wahał się, a ręka z białą substancją wydała mu się niezwykle ciężka.

- Boisz się mnie? – usłyszał. Taemin spojrzał na niego, a z jego oczu popłynęły łzy. – Daj, sam sobie poradzę. – wyciągnął w jego kierunku rękę.

- Nie wygłupiaj się! – warknął Choi, z powrotem odwracając go do siebie tyłem i delikatnie smarując mu skaleczone miejsce. Wtarł maść w skórę, nachylił się i chuchnął kilka razy na ranę, otulając ją ciepłym powietrzem.

- Wtedy też tak robiłeś. – usłyszał głos Taemina.

- Wtedy?

- Kiedy skręciłem kostkę. – dodał młodszy.

Minho zagryzł wargę, przypominając sobie jak wściekły i zdenerwowany był, kiedy na treningu tańca Minnie upadł na podłogę, jęcząc z bólu. Krzyczał wtedy na niego bardzo długo, ale nie dlatego, że był zły. Po prostu się martwił. Ale kiedy Taemin spojrzał na niego ze łzami w oczach, po prostu wziął go na ręce i zaniósł do domu, nie przejmując się spojrzeniami ludzi na ulicy.

Taemin założył koszulkę i wyminął go, wychodząc z łazienki. Choi westchnął ciężko, sięgając po szmatę i wycierając mokrą podłogę. Potem udał się do kuchni i zrobił młodszemu herbatę i kilka kanapek.

Blondyn leżał na łóżku zwinięty w kłębek. Gdy wszedł do pokoju, uniósł się na rękach i spojrzał w stronę, z której dochodził dźwięk. Brunet podał mu herbatę i postawił przed nim talerz, samemu udając się pod prysznic. 

Gdy wrócił do pokoju, Taemin już spał. Z wahaniem podszedł do łóżka, siadając na jego skraju i przyglądając się jego pogrążonej we śnie twarzy. Nadal była taka sama. Nagle zapragnął pogłaskać rumiany policzek chłopaka, lecz w ostatnim momencie zrezygnował, kładąc się na rozłożonym na podłodze materacu.

Nie mógł zasnąć. Nadal nie do końca pogodził się z faktem, że Taemin żyje. Po prostu nie mógł w to uwierzyć. To było jak jakaś kiepska komedia romantyczna, których szczerze nienawidził. Zdawał sobie sprawę, że młodszy potrzebuje teraz pomocy drugiej osoby bardziej niż wcześniej. Zdawał sobie sprawę, że nic już nie będzie takie samo, że on sam się zmienił. Dlatego tak bardzo się bał.

***

Gdy się obudził, Jonghyun przytulał się do jego klatki piersiowej. Delikatnie odsunął go od siebie, czując napływające do głowy wyrzuty sumienia. Powinien jak najszybciej zakończyć tą znajomość, jednak jak zwykle nie umiał tak po prostu zrezygnować z czegoś, czego tak bardzo pragnął.

Wstał i poszedł do kuchni, postanawiając, że zrobi śniadanie. W końcu przez żołądek do serca - zaśmiał się ironicznie i nastawił wodę na herbatę. Przypomniał sobie, że wczoraj zostawił Taemina samego i przestraszony szybko do niego zadzwonił, lecz młodszy nie odbierał. Key miał nadzieję, że są razem z Minho i przynajmniej im się udało.

- Mmm… byłbyś dobrą żoną. – usłyszał, kiedy Jonghyun wtulił się w jego plecy. Key zesztywniał.

- A ty typowym mężem.

- To znaczy? – zdziwił się starszy.

- Myślisz tylko o seksie i o jedzeniu.

- A o czym powinienem?

- O osobie, dzięki której to dostajesz. – odburknął Key, starając się, by jego ton głosu brzmiał tak, jakby to, co mówi Jonghyun w ogóle go nie obchodziło.

- Za dużo byś chciał. – odparł chłopak, siadając przy stole. Właśnie dlatego nie był w związku - zbyt dużo oczekiwań, zbyt mało konkretów.

- Czyli traktujesz mnie tylko jak maszynę do seksu i nową gosposię? – Key, mimo że zdawał sobie sprawę, iż łączą ich tylko sprawy łóżkowe, poczuł się zraniony. Kolejny raz przyłapał się na tym, że robi sobie nadzieję i skarcił się w myślach, wiedząc, że potem będzie żałował.

- Wczoraj sam zaproponowałeś, żebyśmy się ze sobą przespali, w klubie też nie miałeś nic przeciwko, o co ci chodzi?

- O nic. – młodszy postawił na stole jedzenie i zabrał się za jedną z kanapek. Miał ochotę powiedzieć Jonghyunowi, że wcale nie zależy mu tylko na jednym, ale tylko wyszedłby na idiotę.

- Może zostaniecie jeszcze te cztery dni? Jest długi weekend. – zaproponował Kim, a Key spojrzał na niego zdziwiony.

- Mógłbyś mieszkać u mnie. – dodał.

- Rozumiem, że proponujesz to, bo ciągle ci mało. – skrzywił się Kibum.

- Key, przecież sam powiedziałeś, że łączy nas tylko seks. Wydaje mi się, że w nocy ci się podobało, więc nie widzę przeciwwskazań, żebyś…

- Okej, okej! Zostanę. – mruknął młodszy, nie chcąc, by Jong kontynuował swój wywód na temat tego, co ich łączy. W głowie znowu zapaliła mu się lampka, oznaczająca cichą nadzieję, że może jednak chłopak zaproponował to dlatego, że nie chce się z nim rozstawać..?

- Super. Zadzwonię do Minho, chyba już wstali. – uśmiechnął się Jong i wyszedł z kuchni, szczerząc się jak głupi. Nie wiedział dlaczego, ale to, że Key zgodził się u niego zostać jeszcze te kilka dni, sprawiło, że miał ochotę skakać z radości.

- Minho?

- Jong? Jest siódma rano…

- Zaszaleliście w nocy? Sorry, że przeszkadzam w odpoczynku. – zaśmiał się.

- Nie, nie zaszaleliśmy. – burknął Minho.

- Myślałem…

- Ty nie myślisz, Jonghyun.

- Dobra, chciałem tylko powiedzieć, że zaprosiłem Kibuma do siebie na długi weekend. Wy z Taeminem pewnie też chętnie pobędziecie razem.

- Seks all day all night? – odciął się Choi.

- Coś w tym stylu.

- A może nie chcesz żeby wracał..?

- Oj zamknij się, Choi! Poinformuj blondynka i spotykamy się wieczorem w klubie.

- Ale… - Minho spojrzał na wyświetlacz telefonu, lecz Jonghyun już się rozłączył. Spojrzał na siedzącego na łóżku Taemina, który przysłuchiwał się jego rozmowie.

- Jonghyun zaproponował, żebyście zostali z Key u nas na dłużej. – powiedział, czując, że nie wie, czy jest gotowy, by przebywać z Taeminem dwadzieścia cztery godziny na dobę. Miał ochotę zaszyć się w jakiejś dziurze, by móc spokojnie pomyśleć o tym wszystkim, co stało się w ciągu ostatniego dnia.

Na ustach chłopaka pojawił się nieśmiały, ale i niepewny uśmiech.

- Zgodziłeś się? – zapytał.

- Tak. – odparł brunet, obserwując jak uśmiech blondyna poszerza się jeszcze bardziej.