Znajde cie XII

Za tydzień już ostatni rozdział Znajdę cię ;)
------------------------------------------

- Wyglądacie tragicznie. Obaj. – stwierdził Onew, wchodząc do pokoju i z troską patrząc na swoich przyjaciół. Zamknął drzwi i rozsunął zakurzone zasłony, chcąc wpuścić do pomieszczenia trochę słońca. – Minnie, myślałem, że pogodziłeś się z Minho?

- Bo tak było. Kazał mi napisać jak dojedziemy. Zadzwoniłem, a on nie odebrał i od tego czasu się nie odzywa. – odpowiedział cicho Taemin zakopany po same uszy pod kołdrą.

- Minął tylko jeden dzień, a ty już dramatyzujesz. – starszy westchnął, siadając obok blondyna i obejmując go ramieniem.

- No bo… no bo… - jęknął młodszy i wybuchnął szlochem.

Odkąd wrócili z Seulu był jedną wielką papką przeróżnych emocji. Powinien być szczęśliwy, lecz to, że Minho nie odzywał się do niego i nie odbierał telefonu, sprawiało, że czuł się zupełnie inaczej. Miał wrażenie, że chłopak po prostu go okłamał, by mieć go jak najszybciej z głowy. Przecież mógł zaproponować, żeby został u niego dłużej, a on nie tylko nie protestował, kiedy Key zapowiedział, że wyjeżdżają, ale jeszcze odwiózł ich na dworzec.

W drodze powrotnej pokłócił się z Kibumem. Wypominał mu, że myślał tylko o sobie i że nie pozwolił mu nawet normalnie pożegnać się z Minho. Key odparł, że młodszy nic nie rozumie i że miał swoje powody, ale do tej pory nie powiedział mu, co się stało, że chciał tak szybko wyjechać. Odkąd wysiedli z autokaru, nie odezwali się do siebie ani słowem.

Onew rozejrzał się przerażony, próbując złapać spojrzenie Kibuma, lecz ten wyglądał jeszcze gorzej. Podkrążone oczy były zaczerwienione od płaczu, a zawsze ułożona fryzura, teraz była rozwalona na wszystkie strony. Chłopak siedział na swoim łóżku wpatrzony w ścianę naprzeciwko i wyglądał jak bezwładna lalka.

- Minnie, nie płacz, na pewno wszystko się ułoży. Mówiłeś, że Minho potrzebuje czasu, sam tak ci powiedział.

- Tak, ale… hyung, ja nie chcę dłużej czekać. – wychlipał Taemin i mocniej wtulił się  w jego ramiona.

Jinki westchnął. Nie znał się zbytnio na uczuciach i nie wiedział, jak pocieszyć przyjaciół. Co innego Mayia, ona na pewno wiedziałaby, co robić, lecz dziewczyna miała teraz zajęcia i nie mogła mu pomóc.

- Pokłóciliście się z Kibumem? – spróbował zmienić temat. W pokoju nastała grobowa cisza. Spojrzał na Taemina, lecz ten tylko westchnął, a Kibum odwrócił wzrok.

- Key, co się stało? – zwrócił się do starszego chłopaka.

- Nic. – mruknął tamten, nie przerywając kontemplacji ściany.

- Chłopaki, ogarnijcie się do cholery!

- Łatwo ci mówić! Jesteś w szczęśliwym związku. Nikt się tobą nie bawi, nie zdradza…

- Telefon! – krzyknął Taemin, wyrywając się z objęć Jinkiego i zagłuszając wywód Kibuma. Jak oszalały zaczął błądzić dłońmi po łóżku, szukając urządzenia.

- Trzymaj, to Minho. – Onew podał mu telefon, z ulgą patrząc, jak na twarz blondyna wstępuje lichy uśmiech. Młodszy odebrał połączenie i niemal skacząc, wyszedł z pokoju.

Onew podniósł się z wahaniem z łóżka i usiadł obok Kibuma.

- Co się dzieje? – powtórzył swoje pytanie.

- Nic. – mruknął Key, unikając jego spojrzenia.

- Dlaczego pokłóciłeś się z Taeminem?

- Kurwa Jinki, daj mi spokój! – krzyknął Kibum, chowając się pod kołdrę i zakrywając uszy poduszką. Chciało mu się płakać, lecz starał się hamować łzy, by przyjaciel nie dopytywał się jeszcze bardziej.

Wielki Kim Kibum, który zawsze powtarzał, że miłość nie istnieje, zakochał się. Drugi raz w życiu się zakochał i kolejny raz został zrobiony w chuja. Oczywiście mógł się tego spodziewać. Przecież oboje z Jonghyunem powtarzali, że łączy ich tylko seks. To tylko on ubzdurał sobie, że pijackie wyznania chłopaka coś znaczą.

- Nie wyjdę stąd, dopóki mi nie powiesz.

- To trochę sobie posiedzisz.

- Chodzi o Jonghyuna?

- Nie kurwa, o gwiazdkę z nieba. – syknął młodszy.

- Mówiłeś, że łączy was…

- Tak! Tak mówiłem, zadowolony?! Jonghyun się mną pobawił, a kiedy nie chciałem spełniać jego zachcianek, znalazł innego. Bo przecież łączył nas tylko seks! – Kibum zrzucił z siebie kołdrę, którą teraz wycierał spływające po jego policzkach łzy. – KURWA! – wściekły chłopak walnął pięścią w ścianę, po czym skulił się w sobie, nie potrafiąc już hamować spływających po jego policzkach kropli. – Dlaczego ja zawsze muszę się zakochiwać w niewłaściwych osobach? – jęknął.

Onew przytulił przyjaciela, pozwalając mu wypłakać się w milczeniu. Słowa nie były potrzebne.

***

- Minho? – wykrztusił niepewnie Taemin, gdy już znalazł się na korytarzu, tam, gdzie nikt nie mógł go usłyszeć. Usiadł na chłodnej podłodze, opierając się o ścianę i przymykając oczy. Bał się.

- Hej. Przepraszam, że nie dzwoniłem. Miałem parę spraw do załatwienia. – głos Minho był normalny, pogodny, bez nuty fałszywości, Taemin zdołał jednak jedynie mruknąć coś w odpowiedzi na tą głupią wymówkę.

- Jak się czuje Kibum? – zapytał Choi, a blondyn przygryzł wargę, starając się opanować drżenie rąk. Dlaczego nie pyta o niego?

- Kibum? – odparł głupio.

- Tak. Próbowałem rozmawiać z Jonghyunem, ale nic do niego nie dociera… - westchnął Minho. Kiedy Taemin nadal się nie odzywał, dodał: - Nie powiedział ci?

- Nie… pokłóciliśmy się.

- Ah, to niedobrze.

W telefonie zapadła głucha cisza. Taemin ściskał nerwowo urządzenie, co chwila rozchylając wargi, by zadać pytanie, które od początku rozmowy cisnęło mu się na usta.

- Minho…?

- Tak?

- Nie zmieniłeś zdania? – szepnął cicho. Tak bardzo bał się odpowiedzi…

- Zdania na jaki temat?

- No wiesz… czy przyjedziesz… tutaj.

- Ah, to! – Minho rozweselił się. – Nie zmieniłem. Rozmawiałem już z trenerem i powiedział, że za tydzień zwolni mnie z weekendowych treningów.

- Czyli przyjedziesz za tydzień? – na usta blondyna wypłynął szeroki uśmiech.

- Tak. Chyba… musimy porozmawiać… o pewnych rzeczach. Tak myślę. – głos Minho brzmiał poważnie.

- Uhmm… jasne. Nie mogę się doczekać.

- Ja też.

Minho zakończył połączenie, niemal od razu swój wzrok przenosząc na Jonghyuna, który stał w progu jego pokoju, podsłuchując.

- Za tydzień jadę do Taemina.

- Fajnie, że wam się układa. – na twarzy Jonghyuna pojawił się przelotny uśmiech. – Przyszedłem tylko po ładowarkę i wracam do siebie. – dodał, rozglądając się po pokoju bruneta.

- Nie zadzwonisz do Kibuma?

- Po co? Nic nas nie łączyło. Mam do niego dzwonić, bo przelizałem się z innym facetem? – odburknął Jong, siadając na kanapie. Miał nadzieję, że rozmowy na temat jego i Key już mieli za sobą, ale Minho nie dawał za wygraną.

Brunet przez chwilę wpatrywał się w niego jak w idiotę, po czym powiedział:

- Nie pamiętasz, jak w klubie mówiłeś, że go kochasz? Powtarzałeś to co chwila, chodząc z Key za rękę jak dwa gołąbeczki.

- Co?

Jonghyun rozmasował obolałe skronie. Nie mógł sobie przypomnieć ani chwili z ich pierwszej wycieczki do klubu. Pamiętał tylko, że następnego dnia obudzili się ciasno wtuleni w siebie, co jednak nie było niczym nowym. Jednak cały następny dzień Kibum dziwnie się zachowywał, jakby był na niego o coś zły.

Chłopak westchnął.

- To, że powiedziałem mu coś takiego po pijaku, nic nie znaczy.

- Dobrze wiesz, że znaczy. Nie wiem, czy dla ciebie, bo od wczoraj zachowujesz się jak pozbawione uczuć gówno, ale dla Key na pewno. Przynajmniej go przeproś.

- Nie będę go przepraszał. Wiedział, na co się pisze. Sam mówił, że to tylko seks. I to był tylko seks. Koniec kropka. Daj mi tą ładowarkę. – Jonghyun wyciągnął rękę po urządzenie. Minho niechętnie podał przedmiot przyjacielowi, odprowadzając go do wyjścia z mieszkania.

- Gadałem z trenerem. Odpuścił mi treningi za tydzień. Tobie też. – dodał jeszcze, zamykając za nim drzwi.

- Szlag! – warknął Jonghyun, kopiąc kamień, który napatoczył się pod jego buta, kiedy wracał od Minho. – Szlag! Szlag! Szlag!

***

Kibum siedział na stołówce, z nietęgą miną obserwując migdalących się Onew i Mayię. Oboje wyglądali tak słodko, kiedy zarumienieni wtulali się w swoje ramiona, że miał ochotę rzygać tęczą.

Gdy nagle coś stuknęło, odwrócił wzrok, obserwując, jak Taemin próbuje postawić wazon z kwiatami, który niechcący przewrócił. Szło mu to dosyć opornie; biała laska wisiała na sznurku na jego nadgarstku, powodując, że ketchup ze wszystkich kanapek był rozmazany na całym obrusie.

Key westchnął, podnosząc się z krzesła i odbierając wazon z rąk młodszego.

- Odłóż tą laskę, bo za chwilę nie będziemy mieli co jeść.

- Kibum? – Taemin speszył się, siadając obok niego.

Przez chwilę jedli w ciszy.

- Przepraszam – odezwał się w końcu Key. – Powinienem ci powiedzieć, dlaczego wyjeżdżamy, nie być takim nachalnym… - dodał już ciszej.

- Już myślałem, że nigdy się do mnie nie odezwiesz. – blondyn wepchnął się na jego kolana, ściskając go mocno. – Opowiesz mi wszystko po kolacji?

- Jasne. – odparł, przytulając do siebie drobne ciało Taemina i z całych sił hamując zazdrość o wszystkich przyjaciół dookoła niego, którzy byli tak szczęśliwi.